به گزارش « اسپوتنیک» با استناد به مقاله منتشره در مجله « « پناس- PNAS » نوای ویلون مشهور « استرادیواری» فرقی با ویلون های عادی برای نوازندگان ویلون و یا دوستداران موسیقی ندارد.
کلائودیا فریتس از دانشگاه « پی یر» و ماریا کیوری در پاریس (آمریکا) در این خصوص گفتند: « بسیاری از مردم فکر می کنند که ویلون ا و ویلون سل های قدیمی ایتالیایی، از ویلون های کنونی بهتر است. بسیاری از پژوهشگران سالها صرف کشف « راز» نوای « استرادیواری» کردند ، اما فقط حالا توجه جدی به این مسأله مبذول شده است».
هر دوستدار موسیقی از وجود آلات موسیقی « استرادیواری» آگاه است که توسط استاد معروف ایتالیایی آنتونیو استرادیواری اواخر قرن 17 و یا اوایل قرن 18 ساخته شدند. این ویلون ها به دلیل ساختار منحصربفرد و مهارت خالق آن ها نوای بی نظیری دارند. تا کنون حدود 650 ویلون «استرادیواری»- ویلون ساز مشهور باقی مانده است. قیمت هر یک از آن ها یک میلیون دلار است.
به گفته فریتس ، تیم تحت رهبری وی، به مطالعه یکی از خصوصیات جادویی ویلون استرادیواری — «کنسرتی بودن» — آن ها پرداختند. دوستداران این نوع ویلون معتقدند که نوای ویلون های استرادیواری که برای نوازندگی در تالارهای کنسرت و دیگر سالن های بزرگ درنظر گرفته شده اند — نسبتا آرام برای خود ویلون و بلند برای حضار در تالار کنسرت است. به عقیده منتقدان، صدای ویلون گویی برای شنوندگان « مثل شکوفه باز می شود» و در فاصله ای دورتر از خود ساز پیچیده تر می شود.
محققان در صدد امتحان این موضوع برآمدند و دو آزمایش در دو تالار کنسرت در پاریس و نیویورک با گردآوری نوازندگان مشهور ویلون جهان و دهها نفر دوستدار موسیقی برگزار شد. آنها قبول کردند به اجرای نوازندگان با ویلون معمولی و ویلون « استرادیواری» گوش کنند.
به گفته فریتس، نوازندگان ویلون و شنوندگان نمی دانستند که با چه ویلونی قطعه « کنسرت برای ویلیون با ارکستر» چایکوفسکی ، و قطعه « کنسرت ویلون» برامس ، سیبِلیئوس و دیگر آثار سمفونیک اجرا خواهد شد.
برای دقت بیشتر آزمایش، سئانس های « شنیداری» در دو فرمات برگزار شد — در تالار کوچک کنسرتی در پاریس باهمراهی ارکستر و در تالار بزرگ کنسرت نیویورک بدون همراهی. شنوندگان و خود نوازندگان ویلون می بایست به ارزیابی حجم ، رسا بودن، غنائت و دیگر خصوصیات صدای هر یک از ویلون ها بپردازند.
در هر دو مورد نتایج یکسان بود — ویلون های «استرادیواری» از رقبای مدرن خود عقب می ماندند که صدای آن ها برای نوازندگان و شنوندگان رساتر و جالب تر بود. فقط 44 درصد شنوندگان و نوازندگان توانستند حدس بزنند کدام ویلون « استرادیواری» بود. این بدان معناست که آنها در واقع نتوانستند صدای ویلون افسانه ای را از ویلون مدرن تمیز بدهند و فقط حدس زدند.
نکته جالب دیگر آن است که فریتس و همکارانش نتوانستند تأثیر « کنسرتی» ویلون « استرادیواری» را به ثبت برسانند — تمام سازها به نظر شنوندگان در فاصله نه چندان زیاد بلند بودند و در فاصله دورتر — آرام. از اینرو تمام گفته ها در باره « صدای جادویی» ویلون استرادیواری فقط ساخته خیال است و با اعتبار زیاد استاد ایتالیایی ارتباط دارد.
