یگانه راه حفظ فرهنگ خود در کشور بیگانه و یا دست کم کُند کردن فرایند ادغام آن در شرایط کنونی — انزوای کامل است. یک نمونه از آن — انزوای قصبه روس های پیرو آئین قدیم « کاچِماک» در شبه جزیره « کنایسکی» ایالت آلاسکاست که تا کنون — 150 سال پس از فروش این سرزمین به آمریکا — مردم به زبان روسی حرف می زنند و لباس های ملی روسی به تن می کنند و به کلیسای ارتدکس می روند.
رسیدن به قصبه « کاچِماک» که در 40 میلی (حدود 40 کیلومتر) شمال شرق شهر « هومر» قرار دارد کار ساده ای نیست. پس از خروج از شهر، راه کوهستانی پر پیچ و خم آغاز می شود و پس از آن جاده ای که بسختی یک خودرو می تواند از آنجا عبور کند. راه زیگزاگی به قصبه منتهی می شود که به دره پایینی کشیده شده است.
هوا در طی مسیر تغییر می کند — از آسمان صاف آلاسکا دانه های بزرگ سبک برف پایین می ریزد و از قله کوه مه غلیظی به استقبال مسافر می آید. ارتباط تلفنی قطع می شود و سکوت جنگل همه جا را فرا می گیرد. خودرو را باید در آنجا گذاشت، درغیر اینصورت نمی توان دوباره مسیر بالایی را طی کرد.
قصبه « کاچِماک» در ساحل خلیج « کوکا» در جایی دور از منطقه مسکونی قرار دارد. علاوه بر جاده کوهستانی می توان با قایق به قصبه رسید. قصبه را صخره ها در بر گرفته اند.
اگر «نیکولایوسک» اولین نقطه مسکونی پیروان آئین قدیم روس در الاسکا به حساب آید که تا سطح شهر بزرگ شده است، در « کاچِماک» از اواخر دهه 1960 قرن گذشته کمتر چیزی تغییر کرده است. مطابق با اسناد تاریخی ، پیروان آئین قدیم روسی از شهر « نیکولایفسک» به آنجا نقل مکان کردند. آنها پس از بنیان گذاری شهر و وقتی دولت آمریکا سیاست ادغام را به اجرا گذاشت تصمیم گرفتند منزوی شوند- در قصبات مدارس و بیمارستان آمریکایی گشایش یافت و جاده به سوی شهرهای بزرگ ساخته شدند.
آنها با « پاپوتسی» Popovtsy- ها درگیر شدند که آن دسته از پیروان آئین قدیم بودند که به روحانیت گرویدند. از سال 1983 میلادی در « نیکولایفسک» اولین کلیسا پیروان آئین قدیم در آلاسکا فعال است — رویدادی که باعث شد بسیاری از غیر «پاپوتسی» ها بدنبال جای جدیدی برای زندگی بگردند.
ساکن قصبه « گریگوری» به یاد آورد که چطور وقتی پسربچه بود همراه خانواده اش به « کاچِماک» نقل مکان کردند. « کلیسا را ساختند و ما آنجا را ترک کردیم». او در باره « نیکولایفسک» تعریف کرد و گفت: « زندگی با پیروان آئین قدیم که به روحانیت گرویدند خوب نیست».
قبلا حرفه اصلی در « کاچِماک» ماهیگیری بود بعد شکار جای آن را گرفت. هم اکنون ساخت و ساز سودآور ترین حرفه است. ساکنان محل برای ساخت خانه به شهر مجاور می روند.
در « کاچِماک» تا کنون زبان روسی بگوش می رسد. بر خلاف شهر « نیکولایفسک» که براحتی می توان به آنجا رسید، آمریکایی ها هنوز بسراغ « کامچِکا» دور افتاده نرفته اند، بهر حال نه با چنین آهنگ سریعی.
ساکنان روستای « میتروفان» « تا حدی به زبان ر وسی صحبت می کنند و به زبان اسلاوی کتاب می خوانند».
جوانان، زبان روسی را هنوز به یاد دارند. در آنجا ساخت مدارس آمریکایی — Kachemak-Selo School- به پایان می رسد که قرار است در سال 2018 میلادی گشایش یابد. زبان روسی نیز در مدرسه تدریس می شود. در مسیر حرکت ، علایمی به زبان انگلیسی می بینیم.
در قصبه — معبد دعا و نیایش وجود دارد. مراسم به زبان روسی برگزار می شود. گریگوری گفت: « زبان مادری نباید فراموش شود، در خاک بیگانه زندگی می کنی، اما زبان خود را فراموش نکن».
زبان برای حفظ فرهنگ روسی ساکنان محل مهم است: زیرا حتی نسل ارشد در آنجا بدنیا آمده اند و حتی یکبار هم به روسیه سفر نکرده اند. خبری هم از رویدادهای روسیه ندارند. اما صحبت به زبان روسی برای ساکنان محل مهم است زیرا بخشی از یادبود فرهنگی آنهاست.
