در کوچه Anafartalar رستران و قنادی های کوچک، دوکان های خرید و فروش تلفن های همراه که لوحه شان به زبان عربی نوشته شده است به چشم می خورند. بعضی دوکان داران که اصلیت شان سوری است با خبر و فهم آن که خبرنگاران به دکان آمدند ظاهرا به تکاپو افتاده از گفتگو با ما خود داری ورزیده و از آن چیزی که دارند شکر و قدر دانی می نمایند.
از بازاری که روبروی مسجد Hatuniye واقع است عبور کرده به منطقه Kapılar می رسیم. اینجا خانه های همبستگی و کمک رسانی به آوارگان مستقراند که جای مراجعه اکثریت مهاجرین سوری است. بنیانگذار خانه های همبستگی با آوارگان در منطقه Kapılar، Yalçın Yanık می باشد که بنا بر آنکه جدش را 200 سال پیش به حیث برده به ترکیه آورده بودند خود را از ترکهای آفریقاییتبار معرفی می نماید. وی با لبخند می گوید "خودم ذاتاً از آوارگان سال خرده هستم". به قول وی، ایده ایجاد بنیاد همبستگی با آوارگان بعد از آمدن سوری ها به شهر ازمیر پیدا شده است. مفسر رادیو Sputnik در این مورد می گوید:
"در حقیقت مفکوره پروژه همبستگی 5-6 سال پیش تولد شده. هنگامی که سوری ها در این منطقه به کسب و کار خود شروع کردند واکنش ساکنین محله منفی بود چون آنان از دست دادن شغل خود نگران بودند. در آن زمان ما، اعضای سازمان همبستگی و یاری باهم با کارمندان و کارگران صنایع چرم سازی، بوت سازی و نساجی تصمیم گرفتیم موضع و مفکوره اهالی را تغییر بدهیم. توضیح می دادیم که مسافرین سوری، قربانیان جنگ هستند و اجباراً وطن خود را ترک گفتند. دولت ترکی سرحدات را برای آنها گشوده است. ما گفتیم که باید به آنان دست مدد،کمک و یاری بدهیم و از اشخاصی که در شرایط دشوار زندگی قرار دارند مواظبت کنیم. البته، تغییر دادن نظر اهالی کار ساده نبود چون کارگران ما در صنایع بوت سازی در مقابل دستمزد ناچیز، شرایط غیربهداشتی و بدون بیمه زحمت می کشند. با آمدن آوارگان، اهالی می ترسید حتی این کار را هم از دست بدهد. چنین معضله کار غیر مقیم و غیر قانونی در سراسر ترکیه وجود دارد. دولت از استخدام کارگران غیر قانونی توسط کارفرمایان چشم پوشی می کند. مثلا در مجموعه صنایع چرم و نساجی Işıkkent حدودا 30 هزار کار می کنند که 85% آنان بیمه ندارند. کارفرمایان فرصت را غنیمت شمرده دستمزد را خیلی پایین آوردند و آوارگان سوری در مقابل پول ناچیز زحمت می کشند. چنین شرایط، کارگران را علیه یک دیگر تحریک می نماید. پس به این خاطر ما تصمیم گرفتیم خانه همبستگی ایجاد نماییم. با تلاش مشترک جائی پیدا کردیم و آن را تعمیر کردیم. کلاسهای درسی تشکیل دادیم. همه این به خاطر زحمات ده ها و صدها داوطلب امکان پذیر شد. کسی ماسه آورد و کسی گچ سفیدکاری، دیگری گچ مخصوص و صندلی کوچک. همبستگی عمومی در عمل نمایش داده شد. بعدا ما از طریق شبکه های اجتماعی از اهالی کمک و مدد برای تأمین محتاج آوارگان خواستیم. انسان های خونگرم و عاطفی در این دنیا کم نیستند، هر کس چیزی آورد. به این شکل فعالیت خانه ما تا امروز ادامه دارد".
به قول Yalçın Yanık بعضاً به خانه همبستگی 80 الی 100 خانواده مراجعه می نمایند. کوشش می کنیم تمام محتاج آوارگان را برطرف سازیم از جمله در مسایل خوراک، لباس،اشیاء خانه، دارو،کتاب و دفترچه و غیره تهیه و رفع کنیم. مخاطب رادیو Sputnik در جمع بندی مصاحبه خود می گوید:
"اهالی همه چیز، از غذا گرفته تا لحاف می آورند. اینجا ما شاهد برقراری روابط الهام بخش انسانی هستیم و می شود گفت که ترک ها مهمان نوازی خود را نشان می دهند. اکثریت افراد شهرداری، همبستگی و وحدت خود را متظاهر می سازند و چنین برخورد خیلی مهم است. در روزهای شنبه و یکشنبه دروس رایگان برا ی اطفال آوارگان ترتیب داده می شود. از مناطق دیگر البسه جمع شده ارسال می شود. باز هم می گویم انسان های خونگرم هم پیدا می شوند و این خوب است. البته اگر جنگ نمی بود آنها در خانه های خود زندگی می کردند و اگر جنگ خاتمه می یافت آنها به خانه و کاشانه خود بر می گشتند".
