زمان انتخابات که برسد از هر ایرانی ای سوال کنید بسیاری پاسخ مشابهی به شما خواهند دارد، فلانی آدم معروفی است یا فلانی فرزند یا فامیل فلانی یا دوست فلانی است و یا قبلا با فلانی کار می کرده.
هیچ کدام به شما نمی توانند بگویند اگر این فرد را انتخاب کنند چه کاری برای آنها انجام خواهد داد.
بنده قصد بی احترامی به هیچ شغلی را ندارم همه مشاغل به نظر بنده محترم هستند و همه حق دارند برای بهبود وضعیت شهر خود تلاش کنند عضو شورای شهر شوند چه ورزشکار ، چه هنرمند ، چه خواننده ، چه آقازاده چه سیاست مدار ، مهندس و دکتر و با سواد و بی سواد و پیر و جوان با تجربه و یا بی تجربه.
قطعا هر کدام فکر می کنند اگر وارد شورای شهر شوند می توانند کاری کنند که دیگران نمی توانند انجام دهند. ولی آیا همین که اینان فکری در سر دارند کافی است؟
نکته ای که بنده در صدد هستم آن را بررسی کنم این است که افراد با چه انگیزه ای و به چه دلیلی تصمیم دارند وارد شورای شهر شوند؟
برخی از این افراد قبلا عضو شورای شهر بودند و عملکرد آنها برای مردم مشخص است. همین وضعیت فعلی شهرهای ما گواه عملکرد آنها می باشد.
برخی هم چون عملکردشان در جای دیگر ضعیف بوده ویا بی کار شده اند و یا قرار است بزودی بی کار شوند شوراها را جایی برای وقت گذرانی انتخاب می کنند.
برخی قبلا عضو شورای شهر نبوده اند اما بعید به نظر می آید با این شرایط بهتر از قبلی ها بتوانند کاری برای شهر انجام دهند. چرا؟
چون مشکل در این است که یک فرد هر چه قدر هم توانمندی داشته باشد تا با یک برنامه مشخص و به همراه مجموعه ای که همه با هم می خواهند این برنامه را پیش ببرند وارد شورای شهر نشود هیچ حاصلی به پیش نخواهد برد.
در بسیاری از کشورها به این مجموعه ها می گویند احزاب یا تشکل های اجتماعی، حال هر چه بخواهید اسمش را بگذارید.
ما هم در ایران از اینها زیاد داریم اما فقط اسامی تشکل هایی که زمان انتخابات نامشان فاش می شود و بعد نام و نشانی از آنها وجود ندارد.
عموما به این دلیل است که شخصیت های سیاسی پس از به قدرت رسیدن و یا به دست آوردن پست و مقام به فکر تشکیل تشکل های سیاسی و اجتماعی می افتند و تا زمانی که این فرد در جایگاه قدرت قرار دارد تشکل وی نیز قدرت مند است ولی وقتی از قدرت کنار می روند تشکل وی نیز در سایه قرار می گیرد، چون تشکل وی برخواسته از خواست مردمی نبوده و پایگاه مردمی ندارد.
نکته ای که بنده در صدد هستم آن را بررسی کنم این است که افراد با چه انگیزه ای و به چه دلیلی تصمیم دارند وارد شورای شهر شوند؟
برخی از این افراد قبلا عضو شورای شهر بودند و عملکرد آنها برای مردم مشخص است. همین وضعیت فعلی شهرهای ما گواه عملکرد آنها می باشد.
برخی هم چون عملکردشان در جای دیگر ضعیف بوده ویا بی کار شده اند و یا قرار است بزودی بی کار شوند شوراها را جایی برای وقت گذرانی انتخاب می کنند.
برخی قبلا عضو شورای شهر نبوده اند اما بعید به نظر می آید با این شرایط بهتر از قبلی ها بتوانند کاری برای شهر انجام دهند. چرا؟
چون مشکل در این است که یک فرد هر چه قدر هم توانمندی داشته باشد تا با یک برنامه مشخص و به همراه مجموعه ای که همه با هم می خواهند این برنامه را پیش ببرند وارد شورای شهر نشود هیچ حاصلی به پیش نخواهد برد.
در بسیاری از کشورها به این مجموعه ها می گویند احزاب یا تشکل های اجتماعی، حال هر چه بخواهید اسمش را بگذارید.
ما هم در ایران از اینها زیاد داریم اما فقط اسامی تشکل هایی که زمان انتخابات نامشان فاش می شود و بعد نام و نشانی از آنها وجود ندارد.
عموما به این دلیل است که شخصیت های سیاسی پس از به قدرت رسیدن و یا به دست آوردن پست و مقام به فکر تشکیل تشکل های سیاسی و اجتماعی می افتند و تا زمانی که این فرد در جایگاه قدرت قرار دارد تشکل وی نیز قدرت مند است ولی وقتی از قدرت کنار می روند تشکل وی نیز در سایه قرار می گیرد، چون تشکل وی برخواسته از خواست مردمی نبوده و پایگاه مردمی ندارد.
تا وقتی که احزاب بر خواسته از خواست مردم نه بر خواسته از وابستگی به شخصیت های سیاسی یا تشکل های اجتماعی مردم نهاد وارد عرصه نشوند افراد به تنهایی نخواهند توانست کاری را برای شهر ها انجام دهند.
این تشکل ها و یا احزاب باید برای حل مشکلات شهری مردم طرح و برنامه ارائه دهند و مشخص کنند که به چه دلیل می خواهند وارد شورای شهر شوند و مردم هم با بررسی برنامه های این مجموعه ها به آنها رای دهند. اما متاسفانه در مملکت ما اینگونه نیست. برخی از این افراد به دلیل شهرتی که دارند وارد شوراها می شوند و چهارسال بعد شهرت آنها نیز آلوده می شود و با بد نامی و تمسخر و استهزای مردم از شوراها خارج می شوند.
اگر به سوابق شوراها نگاه کنید قطعا می توانید تعداد زیادی از این افراد را به یاد آورید که قهرمان ملی و یا هنرمند مورد علاقه مردم و یا سیاست مدار و یا شخصیت شاخصی بودند اما پس از ورود به شوراها وجهه خود را در میان مردم از دست داده اند.
البته مردم هم گناهی ندارند. چون تشکل های اجتماعی ما در ایران هنوز وجود ندارند و یا بسیار ضعیف عمل می کنند اینان مجبور هستند بنا به سلیقه به شخصیت های شاخص و معروف رای دهند و بعد وقتی این شخصیت ها وارد شوراها می شوند چون هیچ هماهنگی ای با هم ندارند شوراها تبدیل با آش شله قلم کار شوری می شود به هیچ وجه نمی توان آن را به خورد مردم داد.
بیشتر مشکلات شهری و حتی روستایی ای هم که مردم با آن مواجه می شوند از همین بابت می باشد.
در واقع مردم مجبور هستند انتخابی در تاریکی انجام دهند و به امید خدا باشند که انتخابشان چه حاصلی خواهد داشت.
مساله ای که مشکلات را دو چندان می کند این است که جناح های مختلف سیاسی هم تلاش می کنند برای رسیدن به اهداف سیاسی و نه حل مشکلات مردم و یا رفع معضلات اجتماعی وارد شوراها شوند تا از این شوراها بتوانند به عنوان سکویی برای دیگر فعالیت های سیاسی خود استفاده کنند.
گو اینکه البته بعید است چنین اتفاقی پیش آید، اما شاید بد نباشد قانونگذاران به فکر این باشند که ترتیبی اتخاذ کنند تا مدتی بحث انتخابات شوراها به شکل فعلی متوقف شود و قانون جدیدی برای انتخابات شوراها گذاشته شود بگونه ای که مانند بسیاری از کشورهای دیگر به جای ورود انفرادی اشخاص به انتخابات شوراها فقط تشکل های اجتماعی و یا سیاسی حق ورود به این عرصه را داشته باشند و این تشکل ها هر کدام برنامه های مشخص خود را از پیش اعلام کنند و فاصله زمانی اعلام اسامی کاندیداها تا برگزاری انتخابات مدت بیشتری باشد تا تشکل ها بتوانند برنامه های خود را در معرض دید و انتخاب عموم قرار دهند و از آن دفاع کنند و مردم بتوانند به برنامه رای دهند نه به افراد تا انتخاب آنها انتخابی در تاریکی نباشد.
این تشکل ها و یا احزاب باید برای حل مشکلات شهری مردم طرح و برنامه ارائه دهند و مشخص کنند که به چه دلیل می خواهند وارد شورای شهر شوند و مردم هم با بررسی برنامه های این مجموعه ها به آنها رای دهند. اما متاسفانه در مملکت ما اینگونه نیست. برخی از این افراد به دلیل شهرتی که دارند وارد شوراها می شوند و چهارسال بعد شهرت آنها نیز آلوده می شود و با بد نامی و تمسخر و استهزای مردم از شوراها خارج می شوند.
اگر به سوابق شوراها نگاه کنید قطعا می توانید تعداد زیادی از این افراد را به یاد آورید که قهرمان ملی و یا هنرمند مورد علاقه مردم و یا سیاست مدار و یا شخصیت شاخصی بودند اما پس از ورود به شوراها وجهه خود را در میان مردم از دست داده اند.
البته مردم هم گناهی ندارند. چون تشکل های اجتماعی ما در ایران هنوز وجود ندارند و یا بسیار ضعیف عمل می کنند اینان مجبور هستند بنا به سلیقه به شخصیت های شاخص و معروف رای دهند و بعد وقتی این شخصیت ها وارد شوراها می شوند چون هیچ هماهنگی ای با هم ندارند شوراها تبدیل با آش شله قلم کار شوری می شود به هیچ وجه نمی توان آن را به خورد مردم داد.
بیشتر مشکلات شهری و حتی روستایی ای هم که مردم با آن مواجه می شوند از همین بابت می باشد.
در واقع مردم مجبور هستند انتخابی در تاریکی انجام دهند و به امید خدا باشند که انتخابشان چه حاصلی خواهد داشت.
مساله ای که مشکلات را دو چندان می کند این است که جناح های مختلف سیاسی هم تلاش می کنند برای رسیدن به اهداف سیاسی و نه حل مشکلات مردم و یا رفع معضلات اجتماعی وارد شوراها شوند تا از این شوراها بتوانند به عنوان سکویی برای دیگر فعالیت های سیاسی خود استفاده کنند.
گو اینکه البته بعید است چنین اتفاقی پیش آید، اما شاید بد نباشد قانونگذاران به فکر این باشند که ترتیبی اتخاذ کنند تا مدتی بحث انتخابات شوراها به شکل فعلی متوقف شود و قانون جدیدی برای انتخابات شوراها گذاشته شود بگونه ای که مانند بسیاری از کشورهای دیگر به جای ورود انفرادی اشخاص به انتخابات شوراها فقط تشکل های اجتماعی و یا سیاسی حق ورود به این عرصه را داشته باشند و این تشکل ها هر کدام برنامه های مشخص خود را از پیش اعلام کنند و فاصله زمانی اعلام اسامی کاندیداها تا برگزاری انتخابات مدت بیشتری باشد تا تشکل ها بتوانند برنامه های خود را در معرض دید و انتخاب عموم قرار دهند و از آن دفاع کنند و مردم بتوانند به برنامه رای دهند نه به افراد تا انتخاب آنها انتخابی در تاریکی نباشد.
