ارتش سوریه و رزمندگان نیروهای مردمی تحت حمایت نیروی هوا-فضای فدراسیون روسیه 2 ماه مارس برای دومین بار شهر پالمیرا را از دست شبه نظامیان گروه تروریستی « دولت اسلامی» آزاد کردند.
میخائیل علاء الدین خبرنگار « اسپوتنیک» یکی از اولین افرادی بود که توانست همراه ارتش وارد این شهر تاریخی بشود و آخرین ویرانی هایی را به ثبت برساند که یادبودهای فرهنگی از سر گذراندند. وی شاهد عملیات قاطعانه نیروهای دولتی در آزادسازی « مروارید بیابان سوریه» بود.
خبرهای خوب از بیابان
عصر اول ماه مارس یکی پس از دیگری خبرهای خوشایندی در باره موفقیت های ارتش سوریه دریافت شد. پس از آن، وقتی نیروهای دولتی، تروریست های «داعش» را از ارتفاعات استراتژیک بیرون راندند، رادیکال ها دچار سراسیمگی شدند. یکساعت بعد، از منابع محلی، گزارشاتی در باره آزادی ارگ باستانی دریافت شد که در نزدیکی شهر مشهور جهان در سوریه قرار دارد. شبها حرکت در بیابان امن نیست، از اینرو تصمیم گرفتیم صبح به پالمیرا برویم. تمام لوازم ضروری — سوخت و آب — تهیه شد و فقط باید تا لحظه آزادی پالمیرا به آنجا برسیم.
ماجراهای توی راه
حمل سوخت با خود، یک تصمیم صحیح بود. به دلیل بحران، پمپ بنزین های بین شهری در سوریه کار نمی کنند. تروریست ها در هر فرصتی که بدستشان بیفتد، پمپ بنزین ها و کارخانه های پالایش گاز را آتش می زنند تا وضعیت در بازار سوخت و برق را وخیم تر سازند. فقط کشورهای متحد سوریه به کمک مردم می شتابند.
در نزدیکی پالمیرا همه در باره شدت نبردها در آنجا تعریف کردند. جای جای جاده بر اثر اصابت توپ ها سوراخ شده و خودروهای نظامی تروریست ها سوخته بودند و خانه های گلی کشاورزان ویران شده بود.
حضور در جبهه جنگ، با شعله سوزان گاز در افق عمیق تر حس می شد که تروریست ها هنگام عقب نشینی دو هفته پیش بدون هرگونه دلیلی آن را آتش زده بودند.
قبل از حمله
فقدان آدمها در امتداد جاده گویا بود. قبل از ورود به تلاقی پالمیرا مجبور شدیم در صف خودرو ها منتظر بمانیم- نظامیان سوریه تجهیزات و تکنیک آلات و کامیون های سربازان و مهمات را به داخل شهر می راندند.
توپخانه ، بالگردها و مسلسل ها با شدت تمام به آتشباری ادامه می دادند و حومه شهر در میان هاله ای از دود سیاه گیر افتاده بود.
همکار تصادفی روسی زبان در نزدیکی ورود به شهر گفت: « خبری دریافت شد که بخش قدیمی شهر را همین الان از شر تروریست ها پاک کردند. پیشنهاد می کنم همراه نظامیان به آنجا بروید و با چشمان خود ببینید».
پس از 5 دقیقه به شهر رسیدیم و در پشت پیچ یادبودهای باستانی جلوی چشم ظاهر شدند ولی صدای نبرد ما را وادار کرد در پشت یکی از دیوارهای سالم مانده مجتمع هتل ها پناه بگیریم.
دو خودرو با افسران سوریه از کنار ما رد شدند و ما که مطمئن بودیم نظامیان سوری راه را بلد هستند بدنبال آنها راه افتادیم.
پیروزی با اشک در چشمان
ستون ها و سازه های باستانی در نظر اول آسیبی بیش از سال گذشته ندیده بودند. به نظر می رسید حتی هوا هم مثل سال گذشته است.
بدنبال رزمندگان نیروهای مردمی سوریه راه افتادیم و آنها با ژست به ما فهماندند در کجا باید بایستیم و از کدام راه می توانیم به حرکت خود ادامه بدهیم.
تروریست ها دیوار را منفجر کرده بودند و از این رو تکه سنگ ها به همه جا پخش شده بود.
ارشد گروه رزمندگان گفت: « یکسال پیش، من در آمفی تئاتر نشسته بودم و به هنرنمایی ارکستر گوش می دادم. شما هم حتما در آن روز یادبود اینجا بودید. امروز با اشک در چشمان به این پیروزی خوشامد می گوییم».
او دستش را روی یکی از تکه های کنده شده از یادبود باستانی گذاشته بود. حرف های او مرا به یاد آهنگی انداخت که در روز هنرنمایی ارکستر تحت رهبری والری گرگییف رهبر ارکستر از روسیه در آن روز بیادماندنی نواخته شد.
صدای نبرد بتدریج آرام گرفت و در جایی در شمال شهر فقط صدای شلیک های پراکنده شنیده می شد. توپخانه نیز در جایی خارج از شهر سعی می کرد ستون تروریست هایی را که به سمت «دیر الزور» در حال فرار بودند به دام بیاندازد.
افسر سوری با لبخندی بر لب گفت: « پس از آنکه دشمن مجبور به ترک تپه « التار» و کوه های جنوب — غرب پالمیرا شد، ارتش و رزمندگان نیروهای مردمی سوریه به مرحله نهایی آزادی شهر پرداختند که کمتر از 24 ساعت وقت صرف آن شد».
عملیات قاطعانه ارتش سوریه باقیمانده یادبودهای یونسکو را از ویرانی کامل نجات داد. تروریست ها با فرار از آن جا فرصت نکردند نقشه وحشتناک خود را عملی سازند. به این ترتیب دوستداران تاریخ از شانس گردش در پالمیرا و دیدن « مروارید بیابان سوریه» برخوردار خواهند شد.
