آنهایی که پیگیر ماجراهای منطقه می باشند می دانند که ارتش عراق و نیروهای مردمی آن این روز ها در حال ستیز با گروه هایی هستند که عربستان سعودی و همپیمانانش برای تضعیف و سرنگونی دولت عراق حمایت می کردند و می کنند.
وقتی وزیر امور خارجه عربستان از یکپارچگی و ثبات در عراق صحبت می کند کارشناسان پوزخند می زنند، مگر همین کشور نبود که چندی پیش به دنبال تجزیه و فدرالی کردن وبی ثباتی عراق بود؟
از بدو تاسیس اولین نسل پادشاهی سعودی با همکاری محمد بن عبد الوهاب (حدود 200 سال پیش) عراق مقصد حمله آنها بود و چندین نوبت اینان به شهرهای مذهبی عراق مخصوصا کربلا شبیخون زدند و امنیت عراق و عراقی ها را بر هم زدند.
پس از فروپاشی دولت عثمانی عراق با توجه به شرایط جمعیتی و امکانات علمی وفنی و مالی جزو کشورهای قدرتمند عرب به حساب می آمد و به این دلیل سعودی ها همیشه واهمه درگیری با آن را داشتند ، در ظاهر وانمود می کردند که تمایل به روابط حسنه با این کشور دارند ولی عملا هیچ وقت روابط حسنه با عراق نداشتند.
پس از انقلاب اسلامی در ایران چون سعودی ها از امیال باطنی صدام حسین با خبر بودند وی را تشویق کردند به ایران حمله کند و رهبر بلا منازع اعراب شود.
صدام حسین هم بدون در نظر گرفتن حد و قواره خود از تعریف و تمجید غره شد و به ایران لشکر کشی کرد.
او باور داشت طی دو هفته یا حد اکثر دو ماه به هدف خود خواهد رسید و این پیروزی زود هنگام وی را به رهبر بلا منازع اعراب تبدیل خواهد کرد، اعرابی که پس از درگذشت جمال عبد الناصر برای جانشینی وی سخت با یکدیگر در حال منازعه بودند و هستند.
سعودی ها امیدوار بودند جنگ عراق با ایران منجر به تضعیف دو قدرت رقیب آنها در منطقه گردد و پس از هشت سال جنگ باور داشتند نیروهای مسلح عراق فرسوده شده.
پس از پایان جنگ عراق و ایران اختلافات عرب های حوزه خلیج فارس به سرکردگی عربستان سعودی با عراق مجددا ظهور کرد و با توجه به اینکه سعودی ها امیدوار بودند جنگ عراق با ایران منجر به فرسوده شدن ارتش این کشور شده باشد دیگر نظرات خود بر علیه عراق را بی پروا مطرح می کردند.
در این بین آمریکایی ها هم تلاش داشتند از آب گل آلود ماهی بگیرند و دو طرف را بر علیه یکدیگر تحریک می کردند امری که در نهایت منجر به حمله عراق به کویت و در نهایت اشغال عراق انجامید.
علیرغم سقوط صدام حسین اما سعودی ها هیچ وقت از خصومت خود بر علیه ملت عراق دست نکشیدند و به این دلیل اختلافات میان عربستان سعودی و عراق ادامه یافت تا ثابت کند سعودی ها با رژیم عراق مشکل نداشتند بلکه با خود عراقی ها مشکل داشتند.
سعودی ها متصور بودند پس از سرنگونی صدام حسین بر عراق مسلط خواهند شد اما در کمال نا باوری همپیمانان ایران بر قدرت در عراق مسلط شدند.
اشتباه سعودی ها مشابه همه محاسبات دیگرشان در این بود که حاضر نبودند بپذیرند اکثریت جمیعت عراق را شیعیان تشکیل می دهند و بدیهی است هرگونه انتخاباتی برگزار گردد اینان خواهند توانست حکومت دست نشانده اقلیت را کنار بزنند.
سعودی ها پس از سرنگونی صدام حسین بیش از پیش نسبت به قدرت گرفتن مجدد عراق واهمه داشتند چون اینبار یک عراق با رهبری شیعی و همسو با ایران می توانست خطری جدی تربرای آنها ایجاد کند و به این دلیل تلاش کردند از همان ابتدا روی ایجاد تفرقه میان ملت عراق سرمایه گذاری کنند.
نه فقط به اختلافات میان شیعیان و سنی ها و کرد ها دامن زدند بلکه حتی تلاش کردند درون خود اقوام و مذاهب نیز تفرقه ایجاد کنند بگونه ای که در موارد زیادی شاهد بودیم شیعیان به جان هم افتادند – سنی ها با هم درگیر شدند و کردها هم رو در روی هم قرار گرفتند.
با توجه به این شرایط بدیهی بود که دولت های عراق نسبت به فعالیت و عملکرد سعودی ها در کشورشان حساس باشند ودر نهایت ملاحظه کردیم که دخالت های سفیر عربستان سعودی در بغداد منجر به آن شد که عراق این سفیر را طرد کند و روابط دو کشور بیش از پیش تیره شود.
اگر حمایت ایران از دولت و مردم عراق نبود شاید بتوان گفت تلاشهای عربستان سعودی در عراق چند سال پیش به نتیجه رسیده بود و امروز وزیر امور خارجه عربستان به جای ملاقات با حیدر العبادی با ابو بکر البغدادی باید ملاقات می کرد.
حال که شرایط برگشته و ارتش و نیروهای مردمی عراق در حال نابودی آخرین پایگاه های تروریست ها در این کشور هستند عربستان سعودی به تکاپو افتاده تا جبران ما فات کند تا شاید بتواند از خشم مردمان عراق در امان باشد.
همین که عربستان سعودی به ناکامی های خود اذعان داشتهخود یک پیروزی بزرگ برای مردم و حکومت عراق و بالطبع حامی بزرگ آنها ایران به حساب می آید.
