دختر 20 ساله ای با نام مستعار « اس» که وکیل است برای رادیو «اسپوتنیک» از موارد وحشتناک شکنجه و مجازات ساکنان شهر موصل توسط تروریست ها تعریف کرد.
دو مورد حمله به دختران خردسال زیر دهسال به ثبت رسیده است. آنها فرزندان دو خانواده متفاوت از دو محله مختلف شهر بودند. آنها برای آب دادن گیاهان و کندن علف های اطراف آنها از خانه بیرون رفتند. در هر دو مورد زنان داعشی آنها را گرفتند و به والدینشان تحویل دادند و از والدین آنها خواستند مجازاتی برای آنها انتخاب کنند، شلاق یا گاز گرفتن. آنها گاز گرفتن را انتخاب کردند زیرا والدین دختران تصور نمی کردند به چه شکل دیگری می توان بچه های خردسال را گاز گرفت. آنها فکر می کردند یک گاز کوچک که جای دندان ها کمی روی پوست باقی بماند. اما معلوم شد دسته تروریست ها « الهنسا» — al Hansa- که از زنان تشکیل شده است از یک وسیله آهنی که شبیه آرواره و دندان آدمی است برای گاز گرفتن استفاده می کند. پس از گاز گرفتن دختران خردسال به این شکل، بچه ها بر اثر خونریزی شدید جان سپردند.
حجاب اسلامی
مورد دیگری به ثبت رسید که یک زن مسن به دلیل آنکه لباس اسلامی نداشت 30 ضربه شلاق خورد. شایان ذکر است که به نظر تروریست ها هر جزء پوشش و وسیله ای که زنان حمل می کنند — جوراب ، کیف دستی و کفش — اگر به رنگ سیاه نباشد مجازات دارد. اگر کفش پاشنه بلند باشد و زنان بی دستکش باشند مجازات می شوند.
وقتی این زن مسن به خانه برگشت و در باره شلاق خوردن خود برای پسرانش تعریف کرد. آنها آنقدر به خشم آمدند که تصمیم گرفتند داعشی ها را مجازات کنند. سوار ماشین شدند و به محل استقرار همان تروریست ها رفتند و کمین کردند. یکی از مردان سیگاری آتش زد و جلوی چشم آنها شروع کرد به سیگار کشیدن که برای «داعشی» مثل نشان دادن پارچه قرمز به گاو است. وقتی تروریست ها به او حمله کردند، بقیه برادران با چوب به جان آنها افتادند. پسران زن سالخورده آرام آنجا را ترک کردند ، زیرا هیچ کس نبود که آنها را بازداشت کند.
به گفته وکیل« اس»، وحشتناک ترین پدیده در زمان اشغال شهر توسط تروریست ها وجود « ناظران» ویژه بود که در همه جا، بازار و امکان شلوغ به نظارت بر مردم می پرداختند. نمی شد از چشم آنها پنهان ماند. همیشه یا جریمه می کردند و یا ضربه شلاقی بر بدن مردم فرود می آمد. تروریست ها توجهی به بحث و ثبوت و توجیه مردم بیچاره نمی کردند. یکی از اینگونه موارد در شرق موصل رخ داد. تروریست ها زنی را متوقف کردند و چادرش را از سرش برداشتند تا صورتش را ببینند و بعد دستور دادند 30 ضربه شلاق به او زده شود، آنهم همانجا در بازار. این زن چند ساعت بعد در خانه جان سپرد. هیچ کس به کمک او نشتافت، زیرا همه می ترسیدند همین سرنوشت نصیب آنها شود.
« ناظران» همیشه در محل تجمع زنان می ایستادند. آنها مدام به زنان و دختران از هر سن و سالی فحش می دادند و ناسزا می گفتند و دستور می دادند: « صورتت را با روبند دو لایه بپوشان»، « چرا چشمهایت را آرایش کردی؟»، « جوراب سیاهت کو؟»، « دستکش کجاس؟». حتی اگر تمام لباس های توی کمد را بپوشی، بازهم عبور کردن از کنار آنها ترسناک بود.
روبند های ضخیم مانع از تنفس زنان می شد. هر کس که با مشکل تنفسی روبرو بود، ماهها در خانه می ماند.
پزشکان
به گفته زنان، آنها از رفتن به مطب پزشک خودداری می کردند. در شهر مطب های زیادی بود که پزشکان زن « داعشی» از کشورهای دیگر در آنجا کار می کردند. رفتن به مطب پزشک فقط به درمان و معالجه ختم نمی شد، اگر پزشک زن از قفقاز و یا دیگر کشورهای عربی به غیر از عراق بود ، آنها دنبال هر بهانه ای برای متهم کردن زنان به نادیده گرفتن موازین اسلامی می گشتند. نهایتا این نوع معالجه به توهین و تحقیر زنان ختم می شد.
همصحبت « اسپوتنیک«، سخنان یکی از زنان ساکن شهر را نقل کرده گفت: « رفتن به بیمارستانی که تروریست های زخمی در آنجا معالجه می شدند، وحشتناک بود. آنها رفتار فوق العاده خشونت آمیزی با ساکنان محل و حتی پزشکانی داشتند که آنها را معالجه می کردند. یکی از مردان داعشی ناگهان ضربه محکمی به زنی زد که از کنار او رد شده بود. « ما فکر کردیم او « یزیدی» است که شبه نظامیان در شهر « سینجار» و روستاهای غرب شهر « موصل» در اوت سال 2014 میلادی اسیر کرده بودند. اما هیچکس نتوانست او را شناسایی کند ، زیرا از نوک سر تا نوک پا سیاهپوش بود. زن بیچاره خیلی ترسیده بود».
تعقیب مردان
« ناظران» داعش مراقب بودند که مردان ریش بگذارند و شلوارهای ساق کوتاهی مانند داعشی ها بپوشند. مجازات سیگار فوق العاده شدید بود. مجازات یا شلاق بود، یا جریمه (اگر گناهکار پولدار بود) و اگر فقیر بود او را به قبرستان می فرستادند تا یادبودهای سنگی مزارها را بشکند.
انتقاد از آنها، به نظر تروریست ها یک جنایت وحشتناک است. اگر کسی جرئت انتقاد از آنها را به خود می داد، دهانش را با نخ و سوزن می دوختند. این نوع کادرهای فیلم های ترسناک را ، ساکنان « موصل» به چشم خود دیده اند.
روزهای وحشتناک
همصحبت « اسپوتنیک» تعریف کرد که او و خانواده اش سعی می کردند از خانه خارج نشوند. اولین سال اشغال شهر دائم تلویزیون تماشا می کردند و با کمک اینترنت با دنیای خارج در تماس بودند. وقتی تروریست ها ارتباط آنها با دنیای خارج را قطع کردند. آنها به کتاب رو آوردند. ترس جزئی از زندگی روزانه آنها شده بود. بیش از همه از آن می ترسیدند که تروریست ها در نزدیکی آنها ساکن شوند. اگر این اتفاق می افتاد فاجعه می شد.
بچه ها از خانه بیرون نمی رفتند و بندرت با والدین خود به گردش می رفتند. به علت انزوا و کمبود حرکت و ویتامین « دی» ، بچه ها ضعیف و از دیدن بیگانگان دچار وحشت می شوند. بسیاری از آنها به کمک روانی نیاز دارند. شکاف زیادی از نظر آموزشی و پزشکی مشاهده می شود. در سال های اخیر بچه ها بدون واکسن ماندند و کودکان یکساله، حتی یکبار هم به نزد پزشک برده نشدند.
روزهای وحشتناک را دود سیاه نفت و محصولات نفتی همراهی می کرد. نفت برای تروریست ها — منبع کسب درآمد است. اما جنگ جریان دارد و وقتی انبار نفت مورد تیرباران قرار می گیرد، بدشواری می توان آتش را خاموش کرد. در شهر بوی سوختن نفت فضا را پر کرده است.
