در آمریکا بخشی از نامه 18 صفحه ای خالد شیخ محمد منتشر شد که مقامات آمریکا او را سازماندهنده عمل تروریستی 11 سپتامبر 2001 می دانند. به گزارش « اسپوتنیک» به نقل از روزنامه « میامی هرالد» این نامه خطاب به باراک اوباما نوشته شده است.
در این نامه محمد گفته است که واشنگتن خودش در عمل تروریستی 11 سپتامبر مقصر است. به گفته وی مقامات آمریکا قیمت سیاست خارجی خود را پرداختند که « باعث کشته شدن مردم در سراسر جهان شدند». « ما جنگ بر علیه شما را در روز عمل تروریستی آغاز نکردیم»، « شما و دیکتاتورهای خودتان در کشور خود این کار را انجام دادند».
محمد در نامه خود، اوباما را به عنوان « سر مار» و رئیس جمهور « کشور ظلم و ستم» خطاب قرار داده است.
نامه منتشره به تاریخ ژانویه سال 2015 میلادی است. ابتدا زندانبانان در گوآنتانامو از ارسال این نامه خودداری ورزیدند. در سپتامبر سال جاری وکیل وی از دادگاه خواست اجازه ارسال نامه را صادر کند و دادگاه را قانع کرد که زندانی حق دارد حرف خود را خطاب به رئیس جمهور بزند. در نتیجه دادگاه نظامی با این درخواست موافقت کرد.
محمد نوشته است که از حکم اعدام و یا حبس ابد ترسی به دل راه نمی دهد و هرگز درخواست عفو نخواهد کرد.
یازدهم سپتامبر سال 2001 تروریست های « القاعده» چند هواپیمای مسافربری را تصرف کردند و آنها را بسوی ساختمان های مرکز تجاری در نیویورک و پنتاگن هدایت کردند. 3000 نفر قربانی این عمل تروریستی شدند.
یوری سوتوف کارشناس سیاسی و خبرنگار بعید نمی داند که این نامه ورق مطلوبی در مبارزه سیاست داخلی در آمریکا باشد. زیرا احزاب جمهوریخواه و دمکرات می توانند برای رسیدن به اهداف خود از آن استفاده کنند.
— این نامه مثل ورق مطلوبی است که در لحظه مناسب بدست بازیگر افتاده باشد. این یک ضربه داغ خواهد بود. از یکسو بیاد آوریم که چه کسی رئیس جمهور آن زمان آمریکا بود — جرج بوش پسر. از سوی دیگر، هم اکنون از هر سو به ترامپ حمله می شود و فشار وارد می آید از جمله در خصوص استراتژی سیاست خارجی وی. شاید این نامه هدف تاکتیکی را در نظر داشته باشد — گذار حملات از ترامپ به دمکرات ها و اوباما و هیلاری کلینتون همان وزیر امورخارجه سابق آمریکا که سالها سیاست خارجی آمریکا را به اجرا می گذاشت».
به عقیده یوری سِوِتوف در سال های آینده بعید است تمام حقایق در رابطه با حوادث 11 سپتامبر آشکار شوند.
— من سه سال پیش سفری به آمریکا داشتم و در هتلی در نیویورک ساکن بودم که پنجره آن بسوی این یادبود باز می شد. من هر روز از کنار این یادبود رد می شدم و به آدمهایی که برای دیدن آن به آنجا می آمدند نگاه می کردم و فکر می کردم آیا ما زمانی از حقیقت این ماجرا باخبر خواهیم شد. بعید است زمانی چنین اتفاقی بیفتد. منافع مختلف زیادی در این ماجرا بهم پیوند خورده اند».
