سیاره شناسان آمریکایی برای اولین بار توانستند ترکیب شیمیایی آتمسفر یکی از همتاهای زمین و زهره — سیاره GJ 1132 b در صورت فلکی « پاروس» را مطالعه کنند. معلوم شد در آنجا آب و متان وجود دارد. مقاله مربوطه در مجله Astrophysical Journal منتشر شده است.
جون سائوت ورت John Southworth از دانشگاه « کیل» بریتانیا گفت: « ما ثابت کردیم سیاره ای به اندازه زمین با آتسمفر ثابت و غلیظی مانند زمین وجود دارد. این اولین گام در راه بررسی این موضوع است که آیا در این یا آن سیاره فراخورشیدی می تواند حیات وجود داشته باشد یا خیر».
سیاره مذکور اولین سیاره مشهور و نزدیک ترین سیاره به زهره در فراسوی سیستم خورشیدی است که اواسط سال 2015 میلادی توسط دیوید شاربونو سیاره شناس کشف شد. وی با کمک تلسکوپ اتوماتیک « MEarth» بر کوتوله های سرخرنگ کم نور برای یافتن سیاره ای در اطراف آنها نظارت می کرد.
اینگونه ستاره ها در گیتی زیاد هستند و دهها و صدها بار بیش از خورشید عمر می کنند و به این دلیل آنها می توانند نامزدهای احتمالی در نقش « مهد زندگی کیهانی» باشند. باصطلاح «نقطه زندگی» مدار که آب می تواند بطور مایع در آنجا وجود داشته باشد — در نزدیکی کوتوله های سرخ قرار دارد که جستجوی سیاره راحتتر می کند.
به عقیده «سائوت وُرت»، تمام سیاره ها در اطراف « نقطه زندگی» نمی توانند شبیه زمین باشند. به احتمال زیاد سیاره های فراخورشیدی می توانند بیشتر شبیه زهره با آتمسفر زیاده از حد داغ آن باشد که مملو از اسید سولفوریک و دی اکسید کربن است. نمی توان بطور دقیق فهمید کدام گزینه درست است. باید با ترکیب آتمسفر آن سیاره آشنا بود تا بتوان در این خصوص اظهار نظر کرد.
سائوت وُرت و همکارانش اولین گام برای حل این مسأله را برداشتند. آنها با کمک تلسکوپ های رصدحانه اروپای جنوبی در شیلی ، اطلاعات اولیه در خصوص غلظت و ترکیب آتمسفر سیاره GJ 1132 b را بدست آوردند. دانشمندان برای مطالعه آتمسفر « زهره دوم» از پرتوهای ستاره استفاده کردند که از طریق پوسته هوایی سیاره فوق عبور کرده به زمین می رسد و حامل طیفی از اثرات ترکیبات شیمیایی آن است. سائوت وُرت و همکارانش اطلاعات زیادی درباره تعامل نور و مولکول های هوای این سیاره جمع آوری کرده اند.
پیداست، اولین کاشفان سیاره GJ 1132 b اندازه آن را بدرستی مشخص نکرده بودند. شعاع آن تقریبا 1,4 بار بزرگتر از زمین است و وزن آن 1,6 بار بیش از زمین و زهره است. آتمسفر بر طبق نظارت های انجام شده بر سیاره مذکور در انواع طول موج نیرومند و غلیظ است و حدودا تا 600 کیلومتر بر فراز سیاره کشیده شده است.
این اندازه ها به گفته دانشمندان، گویای آن است که در آتمسفر سیاره GJ 1132 b آب و متان به مقدار زیاد وجود دارد که وجه تمایز این سیاره فراخورشیدی از زهره در سیستم خورشیدی است. بعلاوه، سطح آن با توجه به ضخامت کم باید با لایه ضخیم آب پوشیده شده باشد و یا هسته آن باید بطور کامل از سنگ های معدنی سیلیکونی (که احتمال آن بسیار ناچیز است) تشکیل شده باشد. دمای سطح سیاره بیش از پیش بینی « شاربونو» و همکاران او- حدود 360 درجه سانتیگراد است.
با توجه به کشف اکسیژن در سیاره که دانشمندان در ماه اوت سال 2016، این خبر را اعلام کردند، هم اکنون بدشواری می توان گفت این سیاره همتای زهره است و یا زمین « گلخانه ای».
هم اکنون نمی توان اطلاعات مفصل تری در باره آتمسفر و شکل سیاره مذکور دریافت کرد. برای دریافت اینگونه اطلاعات نیاز به تلسکوپ ها و اسپکتروگراف های قوی تر است. به عقیده محققان، تلسکوپ « جیمز ووب» که ناسا قصد دارد در سال 2018 پرتاب کند خواهد توانست آتمسفر سیاره GJ 1132 b و دیگر سیارات نزدیک به آن را مطالعه کند.
