دانشمندان علوم اعصاب در مغز موش ها دو مجموعه اعصاب پیدا کردند که تحریک عمدی آن ها موش ها را مبدل به جانوران سوپر مهاجم می سازد که آماده حمله، تعقیب و شکار هر نوع جانور و یا شی ء هستند. مقاله پژوهشی دانشمندان در مجله « سِل» به چاپ رسیده است.
ایوان د آرائوجو Ivan de Araujo از دانشگاه « ییل» آمریکا در این خصوص گفت: « وقتی ما لیزر را روشن و به مغز سیگنال می فرستیم، موش ها بسمت هر نوع شیء و وسیله ای می جهند و آن ها را در میان پنجه های خود می گیرند و با خشم آن را گاز می گیرند ، گویا سعی می کنند آن را گرفته و نابود کنند. این سیستم فقط نوعی مرکز تهاجمی در مغز موشها نیست ، بلکه این مرکز با تمایل جانور به شکار غذا مرتبط است».
موش ها و دیگر جوندگان از دندان ها و پنجه های خود برای شکار و خوردن ریشه گیاهان استفاده می کنند و بندرت در دفاع از خود در مقابل همنوعان و یا جانوران دیگر از دندان و یا ناخن های خود استفاده می کنند. معلوم شد این نکته مانع از اجرای « برنامه کامل شکار» نمی شود و تمام غرایز و استراتژی رفتاری جانوران وحشی در مغز آنها قرار دارد.
ابتدا آرائوجو و همکارانش بدنبال « برنامه شکار» در مغز موش ها نمی گشتند و می خواستند بفهمند مغز موشها چطور کار آرواره و دست و پای آن ها را کنترل می کند. بدین منظور آنها در قفس موش ها باصطلاح « جسم آمیگدالی» — مرکز احساسات و تصمیمگیری در مغز تمام پستانداران، یک پروتئین فوق العاده حساس به نور گذاشتند که امکان « روشن» و «خاموش» کردن عمدی نرون های جداگانه با پرتو لیزری آبی را فراهم ساخت.
دانشمندان با انجام این آزمایش به دو زنجیره نرون های مرتبط با هم برخوردند که واکنش های غیر عادی رفتاری برای موش ها را هدایت می کنند — شکار و تهاجم. با فعال شدن زنجیره اول نرون ها، موش ها به قول خود آرائوجو، مبدل به زومبی های مهاجم از سریال تلویزیونی « مردگان محرک» می شوند و به هر چیز زنده و بیجان که در نزدیکی آنها قرار داشته باشد حمله ور می شوند.
اگر جانور و یا اشیاء در سمت مخالف حرکت کند، موش های «وحشی» به تعقیب آن ها پرداختند و سعی کردند آن را نابود کنند، حتی اگر قربانی سر شیشه و یا چوبستیک غیر قابل خوردن باشد. وقتی دانشمندان جیرجیرک را داخل قفس آنها انداختند، موش ها آن را گرفتند و تکه تکه کردند و خوردند. موش ها در شرایط عادی هرگز بدینگونه رفتار نمی کنند.
نکته جالب این بود که موش ها در این حالت به همنوعان خود حمله نکردند. بدین ترتیب فعال شدن اعصاب مذکور باعث فعال شدن غریزه شکار در موش ها شده و آن ها را وادار به شکار می کند و فقط آن ها را خشمگین نمی سازد. بعلاوه هر چه موش ها گرسنه تر بودند، با خشم بیشتری به تعقیب « طعمه» پرداختند.
زنجیره دوم سلول های عصبی نقش آزاردهنده را بازی کرد- این زنجیره آن بخش های مغز را فعال کرد که کار آرواره را فعال می کرد و موش ها دوبار محکم تر از شرایط عادی طعمه را گاز گرفتند. اگر این زنجیره غیرفعال باشد، موش نمی تواند بدلیل ضعف زیاده از حد آرواره جیرجیرک را بکشد اما آن را تعقیب خواهد کرد.
به گفته آرائوجو، تیم تحت رهبری وی به آزمایش در خصوص « برنامه شکار» ادامه خواهد داد و سعی میکند بفهمد کدام سلول های عصبی و محرک ها آن را فعال می کند و مسئول کار بخش های مختلف آن است. بدین ترتیب می توان به روند تکامل این برنامه پی برد و اینکه این برنامه چه نقشی در زندگی اجداد پستانداران بازی کرده و چرا تا کنون در جانوران گیاهخوار و دارای آرواره قوی حفظ شده است.
