ترامپ شاید به نفع ایران باشد

اولین بار است که تظاهراتی همفکر در داخل و خارج ایالات متحده بر علیه رئیس جمهوری آمریکا راه اندازی می شود و نشان می دهد که مردم جهان در این یک مورد همراه مردم ایالات متحده می باشند.
البته در بسیاری موارد دلواپسی مردم در داخل ایالات متحده با خارج آن متفاوت است.
مسایل داخلی ایالات متحده به مردم داخل این کشور مربوط می شود اما دلواپسی های خارجی به مردم جهان.
از زمانی که اقتصاد جهانی به پول ایالات متحده بند شد هر اتفاق اقتصادی ای که برای ایالات متحده بیافتد از کانال دلار آمریکا به جهان سرایت می کند و نه فقط گریبانگیر دیگر کشورها می شود بلکه همه کشورها به نوعی در ضرر های ناشی از عملکرد اقتصادی ایالات متحده سهیم می باشند. وقتی ماجرا به سود آوری برسد آمریکایی ها بلد هستند که چه گونه سود ها را به نفع خود مصادره کنند.
به این دلیل بسیاری از کشورها و مردمان جهان دلواپس سیاست های اقتصادی آتی ایالات متحده هستند.
در بعد سیاسی به دلیل اینکه آقای ترامپ هنوز تکلیف خود را روشن نکرده که تصمیم دارد چه سیاستی را در بعد بین المللی اتخاذ کند طبیعی است که همه کشورها دلواپس باشند که وی می خواهد چه کار کند.
چه آقای ترامپ بخواهد چه نخواهد ایالات متحده در تمام بحران های بین المللی به نوعی درگیر می باشد و پا پس کشیدن از این بحران ها خود نیز می تواند نوعی خلاء به نفع یا به ضرر کشورهای مختلف ایجاد کند.
ضد و نقیض بودن گفتار و عملکرد آقای ترامپ این ماجرا را تشدید می کند.
در حالی که وی در صحبت های خود از خودداری در ارسال نیروهای مسلح آمریکا به دیگر کشورها صحبت می کند اما کابینه ای نظامی تشکیل داده که خود با این صحبت ها منافات دارد.
اگر بنا باشد آقای ترامپ سیاست عدم دخالت در امور دیگر کشورها — خودداری از تحمیل نظر ایالات متحده بر دیگران و پرداختن به امور داخلی خود را، طبق آن صحبت هایی که آقای ترامپ در مراسم سوگند خود یاد کرد، اتخاذ کند میتوان گفت ایران جزو اولین کشورهایی خواهد بود که دوست ایالات متحده خواهد شد و دست از مخالفت با آن بر خواهد داشت، چون ریشه اختلافات ایران با ایالات متحده بر اساس همین چند مورد است و ایران با دیگر رفتار های ایالات متحده می تواند کنار آید.
همین مورد می تواند بر بخش بزرگی از دیگر کشورهای جهان نیز منطبق گردد.
مشکل اکثر کشورهایی که امروزه دشمن ایالات متحده به حساب می آیند با سیاست حکومت آن است و نه مردم ایالات متحده و اگر سیاست حکومت آن تغییر کند طبیعتا دیگر مشکلی وجود نخواهد داشت.
واهمه برخی کشورها مانند مثلا عربستان سعودی از ورود آقای ترامپ به کاخ سفید ممکن است اینان را وادار کند تا به سمت تعقل روی آورند و به جای ادامه روند دشمنی و خصومت خود با همسایگان به سمت مصالحه و رفع اختلاف روی آورند، کما اینکه در هفته های اخیر ناظر زمزمه پیغام و پسغام های زیادی میان ایران و عربستان سعودی و متحدانش بودیم.
به این دلیل می توان گفت همین که ایالات متحده تصمیم بگیرد دست از دخالت در امور کشورهای منطقه بردارد بسیاری از مشکلات منطقه خود به خود حل خواهد شد، چه برسد که اصلا دیگر دخالت نکند.
اگر آقای ترامپ به وعده خود مبنی بر پاره کردن برجام جامعه عمل بپوشاند که دیگر نمی توان خوشحالی ایرانی ها را جمع کرد.
با پاره کردن برجام توسط ایالات متحده ایرانی ها به راحتی می توانند از تعهدات موجود در آن سرباز بزنند و یک بهانه بسیار محکم مبنی بر صلح طلب بودن خود در دست داشته باشند.
ایرانی ها خواهند توانست در همه مجامع بین المللی فریاد بزنند که ببینید ما هم یک تعهد که تحت چتر سازمان ملل هم بوده امضاء کردیم و به تعهدات خود عمل کردیم اما ایالات متحده نه فقط به تعهدات خود عمل نکرد بلکه برای امضای خود پشیزی ارزش قایل نبود.
اینکه یک دولت برجام را امضاء کرده باشد و دولت بعدی قبول نداشته باشد بهانه قابل قبولی از طرف جامعه بین المللی به حساب نمی آید.
مضاف بر اینکه با توجه به شرایط فعلی فیما بین ایالات متحده و دیگر کشورها بسیار بعید به نظر می آید دولت آقای ترامپ بتواند ائتلافی بین المللی بر علیه ایران جمع آوری کند و شرایط را به قبل از برجام برگرداند، به این دلیل می توان گفت این مورد هم به نفع ایران تمام خواهد شد.
می ماند اختلافاتی که مثلا ایران و ایالات متحده در مورد مسایل مختلف مانند فلسطین دارند که حتی اگر خانم هیلاری کلینتون هم رئیس جمهوری می شد این اختلافات بر طرف نمی شد پس برای ایران در این مورد تفاوتی ندارد که ترامپ رئیس جمهوری باشد یا کلینتون.
در مورد آنچه ایجاد سپر دفاعی ایالات متحده بر علیه برنامه موشکی ایران و کره شمالی اعلام شده، فقط یک سیاست مدار آماتور آن هم شاید نداند این سیستم برای مقابله با روسیه طراحی شده و نه ایران.
علیرغم اینکه ایران موشک های بالستیک دوربرد دارد اما هیچ کدام از این موشک ها به سمت ایالات متحده هدف گرفته نشده و قدرت تخریبی آنها اینقدر نیست که ایالات متحده بخواهد دلواپس باشد چون ایران در صدد ساختن تسلیحات هسته ای نیست. تنها کشوری که تسلیحاتی دارد که می تواند ایالات متحده را نابود کند روسیه است و همه این را می دانند.
شاید این سیاست آقای ترامپ بود که نخواست نام روسیه را در بحث سیستم دفاع موشکی مطرح کند تا حساسیت ایجاد نکند.
مشکل آقای ترامپ این است که تجربه کار سیاسی ندارد و هنوز هم حاضر نیست بپذیرد که وقتی وارد کاخ سفید می شود چهارچوب هایی است که باید طبق آن عمل کند و نخواهد توانست خارج از این چهارچوب ها عمل کند.
باور کنید خیلی سخت است که به یک مرد هفتاد ساله بخواهید چیزی را آموزش دهید یا از وی بخواهید رفتار و یا کردار خود را تغییر دهد ولی آمریکا به گاوچران های خود شهرت دارد. گاوچران هایی که ورزش مورد علاقه شان رام کردن اسب ها و گاو های سرکش است، همین رفتار در مورد سیاست نیز صدق می کند و می توان گفت سیستم حاکم در ایالات متحده و لابی های قدرت پشت پرده آن سیاستچران های زیادی هم در خود دارد.
بر کسی پوشیده نیست که آقای ترامپ طی هفتاد سال عمل خود رسوایی های مالی — اقتصادی واخلاقی زیادی را داشته که قطعا لابی های قدرت ده ها مورد از آن را در چنته دارند و برای روز مبادا نگاه داشته اند تا یا وی را رام کنند یا احساس کنند وقت آن رسیده از دست ترامپ خلاص شوند.
اگر هم رسوایی ها جواب ندهد که وی در آمریکا از جان کندی محبوب تر نیست. و همه این تظاهراتی که امروزه در ایالات متحده شاهد آن هستیم برای این است که به ترامپ بفهمانند زیر پایش خیلی لغزنده است.
به هر حال فعلا همه در حال انتظار هستند تا دوروی سکه سیاست ترامپ در بعد بین المللی را ببینیم اما از شعار تا عمل آقای ترامپ راهی بسیار طولانی را دارد که بعید است سن و سالش قد دهد بتواند طی کند.