سباستین کورتس که روز اول ژانویه 2017 به ریاست سازمان امنیت و همکاری های اروپا برگزیده شد می خواهد به «طرز تفکر مشکل آفرین» بین غرب و شرق پایان بدهد. منظور این است که باید سیاست ضدروسی اتحادیه اروپا و واشنگتن را اصلاح کرد. از طرف دیگر مواضع کورتس نشان از این دارد که او می خواهد نقش سیاسی و جهانی اتریش را افزایش دهد.
اما این سیاست نباید بر بروکراسی خشک، پیام های منفعل خودداری های دیپلماتیک مبتنی باشد، در این صورت شانس پیروزی آن چقدر خواهد بود؟
طبق نظرسنجی های انجام گرفته، کورتس یکی از محبوب ترین سیاستمداران اتریش است. رتبه او در بین سیاستمداران به خاطر سیاست های مهاجرتی بالاتر رفت و این در حالی است که برای جستجوی بیانات آنگلا مرکل صدراعظم المان در اظهارنظرات کاربرها، باید حتما نام او را سرچ کرد و این مساله نشان از محبوبیت بیشتر کورتس دارد. سخنان کورتس جنبه اخلاقی یا آرام کننده ندارند و حتی تند و با جزییات مطرح شده اند، شاید به همین خاطر است که مردم از سخنان او به شدت استقبال می کنند.
عکس این قضیه در بروکسل مشاهده می شود که دو جناح ایدئولوژیک با هم درگیر شده اند. از یک طرف سیاستمدارانی همچون ژان آسلبورن وزیر امور خارجه لوکزامبورگ از آنگلا مرکل و «مهمان نوازی» او حمایت و در مقابل طرز فکر «فوق ناسیونالیستی» کورتس را سرزنش می کند. افرادی که خود را ترانس آتلانتیک می نامند نیز در این گروه قرار می گیرند. زیرا آنها در بسیاری از تصمیم گیری ها به کاخ سفید وابسته هستند. نمایندگان بیشماری از این جناح خواهان تغییر حکومت در لیبی و سوریه و یا وضع تحریم علیه روسیه هستند، بدون اینکه درباره ریسک ها و توسعه نامطلوب صحبت کنند و به ضعف خود اعتراف کنند. جناح دیگر کسانی هستند که از کورتس حمایت می کنند و خواهان تغییرات در سیاست خارجی و اروپای مستقل و قدرتمند هستند، این دقیقا همان چیزی است که شارل دو گل رییس جمهور اسبق فرانسه آرزویش را داشت. کورتس چندین مرتبه وابستگی اتحادیه اروپا به ترکیه را مورد انتقاد قرار داده است. وزیر امور خارجه اتریش با بسته شدن مسیر بالکان توانست منتقدین جناح مقابل را متقاعد سازد. اما تصمیم گیری برای بحران مهاجرت تا امروز به نتیجه نرسیده است.
ایده احداث پل به معنی سیاست میانجیگرانه اتریش بین امریکا و روسیه اگرچه جذاب به نظر می رسد، اما وین نقشی در موفقیت یا عدم موفقیت آن ندارد، بلکه واشنگتن و مسکو و پایتخت های اروپای شرقی باید نتیجه آن را مشخص کنند. علاوه بر این، مساله حاضر با نگاه و نظر هر دو جناح ایدئولوژیک در بروکسل مرتبط است. در این شرایط نقش وین به عنوان واسطه بین شرق و غرب دشوار خواهد بود.
