هر چه انسان مسن تر می شود استخوان های او شکننده تر می شود و موارد شکستگی بیشتر می شود. کامپیوتریزه شدن زندگی مردم، آسیب های زیادی به ستون فقرات می رساند. سطح طب معاصر و رفاه رو به رشد امکان ایجاد لبخند هالیوودی و حتی چهره جدید را فراهم می سازد. حل و فصل این مسائل بدون روش های موثر و مواد جدید برای تجدید ساختار استخوان ها در رشته آسیب شناسی و ارتوپدی ، جراحی چانه — صورت و دندانپزشکی ممکن نخواهد بود.
یکی از رایج ترین روش ها، ایمپلنت های فلزی است. در این روش باید از دفع ایمپلنت جلوگیری شود و زمان وفق یابی بدن به آن کاهش یابد. متخصصان دانشگاه پلی تکنیک تومسک به یافتن راه حلی برای این مسائل می پردازند. دانشگاه پلی تکنیک تومسک یکی از مراکز پیشرفته علمی روسیه واقع در جنوب سیبری است.
رومان سورمِنوف مدیر مرکز تکنولوژی دانشگاه پلی تکنیک تومسک در این خصوص گفت: « بدن انسان ایمپلنت را به عنوان یک جسم بیگانه تلقی می کند و سعی می کند از آن خلاص شود. ما پوشش بیولوژیکی برای ایمپلنت های فلزی را طراحی می کنیم که نازک ترین ورق فسفات کلسیم است که بافت استخوانی انسان از آن تشکیل شده است. بدن اینگونه ایمپلنت « خودی» تلقی می شود و بدن خیلی سریع به آن عادت می کند. پس ار آن پوشش فسفات کلسیم حل می شود.ما به این پوشش نقره اضافه می کنیم که تحت غلظت خاصی میکروب های بیماری زا را از بین می برد و کاری به سلول های حیاتی بدن ندارد. برای افزایش فعالیت بیولوژیکی ایمپلنت بیماران با سیستم ایمنی ضعیف، به این پوشش، سیلیکون اضافه می کنیم».
گروه تحت رهبری رومان سورمِنوف از 15 نفر تشکیل شده است. کارمندان این مرکز این تحقیقات را همراه همکاران از چند دانشگاه آلمان به انجام می رسانند. رومان سورمِنوف گفت: « دانشمندان غربی به ایده های ما توجه زیادی می کنند. آزمایش ایمپلنت های دارای پوشش های بیولوژیکی در روسیه در جانوران موفق بوده است. حال باید آنها را در رابطه با انسان آزمایش کرد و در صورت موفق بودن این آزمایشات، پس از 4-3 سال می توان از این روش برای درمان استفاده کرد».
یکی دیگر از جهات کار مرکز تکنولوژی دانشگاه پلی تکنیک تومسک، طراحی پلیمرهای بیولوژیکی تخریب پذیر است — بافت مصنوعی که کار و ساختار بافت در مدت زمان محدود را به انجام می رساند و هم اکنون ساخت اینگونه پلیمرها بخش مهم مهندسی زیست است. طراحی پلیمرهای زیست امکان ساخت ایمپلنت ها برای درمان انواع مختلف شکستگی ها را ممکن می سازد که آنها می توانند کار استخوان شکسته را انجام بدهند و رشد آن را تحریک کنند و باعث احیا و جوش خوردن آن شوند. ایمپلنت های زیست تخریب پذیر حاوی تمام خصوصیات ایمپلنت های فلزی سنتی هستند و یکی از امتیازات آنها خاصیت تخریب تدریجی است. در بدن به عناصر غیر سمی مبدل شده و دفع طبیعی آن از بدن بدون عمل جراحی است.
مشکل ساخت پلیمرهای زیست آن است که سطح آن به مواد مایع آغشته نمی شود و سلول های جدید بحد کافی خوب به ماده اصلی جوش نمی خورد. از اینرو دانشمندان مرکز تکنولوژی دانشگاه پلی تکنیک تومسک به فکر تغییر سطح پلیمر زیست افتادند تا این مشکل حل شود. ماده جدید که اکنون دانشمندان سیبری روی ساخت آن کار می کنند تقلیدی از ساختار بافت استخوان است و ترکیب شیمیایی آن شبیه بافت است و حاوی خصوصیات مکانیکی شبیه خصوصیات بخش آسیب دیده استخوان است. سطح آن « چسبیدن» خوب سلول ها و تبدیل بافت زنده به ماده را تأمین خواهد کرد.
بدین ترتیب رشته طب از امکانات جدید برای درمان هر چه سریعتر بیماران برخوردار می شود.
