خبرگزاری اسپوتنیک- کودکان کار خود آسیب اجتماعی به حساب می آیند و رفتارهای نامتعارفی که به واسطه تعامل با گروههای بزهکار فرا می گیرند و یا گرفتار اعتیاد می گردند دوباره به جامعه باز می گردد و بازتاب آن در قالب معضلات اجتماعی مشاهده می گردد. شناخت ویژگیهای کودکان کار و همچنین آشنایی با علل و عوامل ایجادکننده این آسیبها و افزایش شمار کودکان کار در سالهای اخیر، و از سوی دیگر برنامه ریزی کنترل و نظارت برای این گروه اجتماعی یکی از ضرورتهای اصلاح آسیب و ناهنجارهای در سطح جامعه می باشد. خبرگزاری اسپوتنیک در این خصوص با متین رحیمی دومکانی- تحلیلگر و فعال سیاسی اجتماعی به بحث و گفتگو پرداخت:
در گذشته و بیشتر در جوامع روستایی کودکان اغلب برای کمک به خانواده وارد کارهایی مربوط به کشاورزی یا دامداری می شدند که این در واقع نوعی بلوغ کودک بحساب می آمد. اما به گذر زمان و به ویژه در جوامع شهری با ارتقاء و پیرفت سطح اجتماعی خانواده ها تمایل ندارند که کودکان خود را بکار گرفته و ترجیح می دهند بلوغ کودک فکری و تحصیلی باشد.
اما امروز در کلان شهرها شاهد آن هستیم که برخی از کودکان به دلیل فقر در خانواده و برای گذران زندگی به تکدی گری یا دست فروشی اقدام می نمایند. گاهی نیز به دلیل فقر از سوی خانوده به اجبار بکار گرفته می شوند و یا جذب حلقه هایی می شوند تا به کمک آنها بتوانند به صورت غیر قانونی به برخی کارها وارد شوند. در کل باید گفت که این کودکان نیز چند دسته هستند و برخی از آنها نه ثبت شده و نه شامل بیمه می شوند به عنوان مثال کودکانی که در کارخانه های آجرپزی مشغول هستند، عده دیگر نیز مشغول تکدی گری می شوند و غم انگیز تر آن دسته از کودکان هستند که به دلیل اعتیاد پدر یا والدین به افراد یا گروههای فاسد متصل شده و مورد سوء استفاده های اخلاقی و اجتماعی قرار می گیرند.
متاسفانه امروز رشد حلقه ها و افرادی که کودکان را مورد استفاده قرار می دهند و یا وادار به خرید و فروش مواد مخدر می نمایند نیز در جوامع شهری رشد بسیار قابل توجهی داشته است.
کودکان کار روزانه 20 تا 100 هزار تومان کسب درآمد دارند
مافیای بین المللی کودکان کار وارد ایران نشده
باید بگویم که خوشبختانه در ایران هنوز مافیای بین المللی کودکان کار آنطور که در اروپای شرقی و آمریکای لاتین وجود دارد، گزارش نشده است، اما گروههای مافیای داخلی هستند که از کودکان برای دستیابی به مقاصد خود بهره برداری می نمایند. به عنوان مثال در کلان شهرهایی مانند اصفهان و تهران تکدی گرانی که توسط مافیا کنترل می شوند به فراوانی در چهار راهها، پاساژها و خیابانها دیده می شود، یا کودکانی که برای حمل و جابجایی مواد مخدر بکار گرفته شده و در ارتباط مستقیم با گروهها و مافیای بزهکاری منطقه ای هستند.
اگر وضعیت به همین شکل ادامه یابد، بعید نیست که مافیای بین المللی نیز بخواهد در ایران شروع بکار نمایند، اما اینکه این کودکان را از کشور خارج نمایند بعید می دانم، مگر اینکه در شهرای مرزی ایران از کودکان به عنوان «کوله بر» استفاده شود.
آنچه حائز اهمیت است آسیبهایی است که این کودکان در آینده به کشور وارد می نمایند، چراکه آنها از تحصیل محروم شده و در دام انواع بزهکاریها اسیر می شوند.