ولی نمایندگان انگلیس و فرانسه بر آن هستند که از حق وتو برای جستجوی مصالحه استفاده نمی‌شود بلکه برای دسترسی به منافع برخی کشور ها استفاده می شود. در این هنگام همه اعضای ترکیب دائمی شورای امنیت طرفدار وارد کردن اصلاحات به آن می‌باشند و راه حل مناسب و عمومی این مساله هنوز یافت نشده است
میخایل نیژماکوف رئیس مرکز تحلیل سیاست بین‌المللی وابسته به انستیتو ی مطالعه جهانی شدن و جنبش های اجتماعی بر آن است که عقاید طرف‌های پیرامون حق وتو مثل سابق با همدیگر فرق دارند. این کارشناس در مصاحبه با رادیو اسپوتنیک چنین گفت:
«مدت ها است که کشور ها در مورد ایده محدود کردن حق وتو بحث می کنند. در سال 2013 فرانسوا اولاند رئیس جمهور فرانسه یک قاعده را پیشنهاد کرد: در صورت درخواست 50 کشور عضو مجمع عمومی سازمان ملل در موقعیت هایی که به عقیده شان اعمال ملت کشی یا جنایات نظامی رخ می‌دهند اعضای دائمی شورای امنیت باید از کاربرد وتو خودداری کنند. این، محدودیت «نرم» است. از سوی دیگر جنبش بس فعالی به خاطر لغو وتو وجود دارد. معلوم است که یک تعداد اعضای دائمی شورای امنیت این نحوه را قبول نمی‌کنند و در صورت لغو وتو آمریکا بیشتر از روسیه از دست می‌دهد زیرا اگر به ارقام کاربرد وتو از سال 1990 تا کنون نگریسته شود معلوم می‌شود که آمریکا بیشتر از روسیه به وتو متوسل شده بود. در این دوره آمریکا 16 دفعه از وتو استفاده کرد و روسیه تنها 13 بار».
روسیه از ایده افزایش نفوذ شورای امنیت برای شرکت تعداد بیشتر نمایندگان کشور های در حال رشد آسیا، آفریقا و امریکای لاتین در آن طرفداری می کند. به گفته میخایل نیژماکوف، آمریکا حاضر است از ایده توسعه ترکیب اعضای دائمی و غیر دائمی شورای امنیت به اندازه محدود حمایت کند. این کارشناس روس گفت:
«مدت ها است که این ایده مطرح شده است. واقعاً از زمان توسعه اخیر شورای امنیت در سال‌های شصت زمان زیادی گذشت و خیلی چیزها عوض شده است: اوضاع در جهان عوض شده و بازیگرانی در سیاست بین‌المللی ظاهر شدند که الان نفوذشان بیشتر می شود. مثلاً هند و یک تعداد کشور های دیگری که در آن زمان نقش چشمگیری ایفا نمی کردند. روشن است که حالا آن‌ها باید در شورای امنیت نمایندگان خود را داشته باشند. دیر یا زود این حادثه رخ خواهد داد».
به عقیده این صاحبنظر مساعی روسیه به تنهایی برای حفظ حیثیت سازمان ملل در آینده کافی نیست. او در پایان چنین گفت:
«این کار به مساعی فقط یک کشور بستگی ندارد. صرف نیروی چند شرکت کننده کلیدی سازمان ملل ضرورت دارد. حیثیت و اعتبار سازمان ملل در صورتی بالا خواهد رفت که اصول حقوق بین‌المللی بیشتر رعایت شوند، اگر آن‌ها بیشتر به مصالحه تن در داده و نه مانند واشنگتن با توسل به زور قرار های خود را به دیگران تحمیل کند که الان شاهد آن می باشیم».
