در روسیه « خط تماس فوری» برای خانم هایی ایجاد می شود که با موقعیت های دشوار در زندگی روبرو شده اند. ساختار هماهنگ کننده به جمع آوری اطلاعات در باره مراکز کمک های فوری در مناطق خواهد پرداخت. این موضوع در اتاق اجتماعی و دفتر آنا کوزنتسووا، بازرس کودکان بررسی می شود.
آنا کوزنتسووا، در مصاحبه با روزنامه « ایزوستیا» گفت که اطلاعات در باره مراکز بحران و اقدامات پشتیبانی باید برای زنانی قابل دسترسی باشد که با شرایط دشوار در زندگی مواجه شده اند. اگر مشکلی با شوهر بروز کرده است و جایی برای زندگی ندارد و بچه دار است و یا باردار، باید بداند در شهر خود به چه مرکزی رجوع کند و چه کمکی می تواند دریافت کند و روی چه امتیازاتی می تواند حساب کند.
« مراکز بحران — یکی از ابزار موثر کمک به زنانی است که با وضعیت دشوار در زندگی روبرو شده اند. زنان نباید بر سر دو راهی — سقط جنین و یا گذاشتن کودک خود در Baby box — قرار بگیرند. زنان باید از گزینه دیگری برخوردار باشند- سیستم کمک که از مراکز بحران و اقدامات پشتیبانی اجتماعی و مادی و کمک به اشتغال تشکیل شده است. مادران آینده و مادران فرزند دار باید از همه نوع کمکی برخوردار شوند تا بفهمد تنها نمانده است».
یولیا زیمووا عضو اتاق اجتماعی روسیه متذکر شد که هنوز هیچ کس بدرستی نمی داند که چه تعداد از اینگونه نهادها در کشور وجود دارد.اتاق اجتماعی در حال جمع آوری اطلاعات در باره مراکز دولتی است اما اکثر مراکز بحران توسط سازمان های خصوصی سازماندهی شده اند.
وی در مصاحبه با « ایزوستیا» در توضیح این موضوع گفت: « آماری در این خصوص در اختیار نداریم. اوضاع بدین علت بغرنج است که زنان نمی توانند در همه این مراکز ساکن شوند و در همه جا زنان بدون داشتن اقامت دائم را نمی پذیرند و در همه مراکز به زنان با سابقه کیفری کمک نمی کنند. در بعضی از مناطق اصلا مراکز بحران به این شکل مورد نظر وجود ندارد. در آنجا مراکز کمک به خانواده وجود دارد که زنان می توانند در آنجا کمک های مادی، بعضی از وسایل و مواد غذایی دریافت کنند، ولی نمی توانند در آنجا زندگی کنند و از کمک روانشناسان برخوردار شوند».
ماریا استودِنیکینا، مدیر مرکز بحران مسکو به نام « خانه ای برای مادران» متذکر شد زنانی که با وضعیت دشواری روبرو شده اند از امکان دریافت کمک بی خبرند. نهایتا آنها تصمیم می گیرند به زندگی کودک خود پایان بدهند — سقط جنین». متأسفانه در تمام مناطق کشور روانشناس با زنی که قصد سقط جنین دارد صحبت نمی کند و او را با راه های دیگر دریافت کمک آشنا نمی سازد».
یولیا زیمووا متذکر شد که باید کار مراکز بحران استاندارد شود و یا دست کم درک شود که چه خدمانی می توانند در اختیار زنان بگذارند. باید کارت اینتراکتیو طراحی شود و اطلاعات در باره اینگونه مراکز درج شود. کاربر منطقه ای از امکان انتخاب برخوردار می شود (مثلا به محل اقامت دائمی خود) درخواست خود را ارسال کند و اطلاعات کامل در باره نزدیک ترین مراکز بحران را دریافت نماید. به گفته اعضای اتاق اجتماعی ، همه این چیزها رایگان خواهد بود: « در سایت اتاق اجتماعی، مدول های آماده وجود دارد و فقط باید « خط های تماس فوری» راه اندازی شوند. (در اتاق اجتماعی چند خط تماس فعال است). همچنین باید مدل حاوی کارت را منتشر کرد تا کاربر خودش اسامی مراکز را وارد کند. پس از آن سیستم بطور اتوماتیک کار خواهد کرد. نهایتا مرکز هماهنگ کننده فقط از چند کارشناس تشکیل خواهد شد».
