آقای فرانس گالری و همکارانش از دانشگاه "یوتا" شهر "سالت لیک" موفق به کشف بقایای یک گونه پرنده جدید به نام "Vegavis iaai"
که در دوران مزوزوئیک در منطقه قطب زندگی می کرده است شدند. این بقایا به قدری سالم حفظ شده اند که به دانشمندان این اجازه را دادند تا نه تنها استخوان و پر بلکه بافت های ماهیچه ای اندام این موجود را نیز را مورد بررسی قرار دهند. گولر با استفاده از دستگاه سی تی اسکن، توانست به مطالعه ساختار صوتی و قسمت نای و گلو این پرنده بپردازد.
مقایسه اجزای بدن پرندگان باستانی با گونه مدرن نشان داد که آنها در واقع همان صدای غازها، اردک ها و پرندگان دیگر را بدون مهارت های آوازی تکرار می کردند. گولر بر همین اساس می گوید که Vegavis iaai حداقل می توانست صدایی شبیه به اردک ویا سروصداهای مشابه را درآورد.
در عین حال، دایناسورهایی که نسل مشابه و نزدیک به این پرندگان تکامل یافته بودند، فاقد چنین عضوی در بدن بودند. بدین ترتیب، آنها فقط می توانستند صدایی از گلو خود و بدون باز کردن دهان درآورند.
نویسندگان این مقاله نتیجه گرفتند که توانایی درآوردن صداهای پیچیده مانند صدای trill در زبان موسیقی، می تواند تبدیل به یکی از عوامل کلیدی در تکامل پرندگان و یک مزیت تکاملی بسیاری از دیگر گونه های آرکوسورها باشد.
