خودروی « نیوا» ساخت روسیه که می تواند در هر نوع دمای پایین کار کند و آفریده مهندسان شوروی است در سراسر جهان طرفداران زیادی دارد.
لیندرو پرالتا — Leandro Peralta — 28 سال دارد که در سن 17 سالگی از شهر — Bahía Blanca- واقع در جنوب شهر بوینس آیرس به شهر « ویدما« (مرکز شهر ریو نگرو) نقل مکان کرد. علت نقل مکان او به این شهر عشق به ماهیگیری بود. اما دریا در فاصله 30 کیلومتری از محل سکونت جدید او قرار داشت و او نه گواهی رانندگی داشت و نه خودرو.
اما این موضوع مانع از آن نشد که او به سرگرمی مورد علاقه اش بپردازد. وسایل ماهیگیری را با اتوبوس حمل و نقل می کرد. در کنار دریا یک تصویر همیشگی منتظرش بود: تعداد زیادی خودرو که در ساحل دریا پارک شده بودند و اکثر آنها خودروی « نیوا» ی شوروی تولید سال 1970 بود. این خودرو برای راحت تر کردن زندگی کارمندان بخش کشاورزی ، یک خودروی باصرفه و محکم بود و می توانست در جاده های بد شمال کشور بخوبی کار کند.
خودروی مدرن « نیوا» برای خیلی ها یگانه خودرو قابل اطمینان است. لیندرو پِرالتا در مصاحبه با رادیو « اسپوتنیک» گفت: « این ارزان ترین خودرو بود که برای ماهیگیری نیز ایده آل بود. من تصمیم گرفتم آن را بخرم. با خودروی « نیوا» رانندگی یاد گرفتم و تا کنون همه جا با آن رفت و آمد می کنم. 5 سال است که این خودرو را دارم. من شیفته آن هستم و با هیچ چیز دیگری عوضش نخواهم کرد». او صاحب خودروی قرمز رنگ «نیوا»ست و مدیر همایش اینترنتی « باشگاه «نیوا» که تمام هواداران اسپانیولی زبان « نیوا» را در سراسر جهان متحد می کند.
این طرح 3 سال پیش شکل گرفت. ابتدا 40 نفر از اعضای باشگاه برای تهیه لوازم یدکی این خودرو با هم متحد شدند. هم اکنون 1500 نفر از سراسر آمریکای لاتین عضو این باشگاه هستند.
سرگیو آنتونِلی — Sergio Antonelli- مهندس مکانیک ، استاد دانشکده مهندسی — فنی دانشگاه دولتی Río Cuarto در شهر « کوردوبه» و صاحب « نیوای» آبی رنگ گفت که بطور تصادفی 10 سال پیش با این خودرو آشنا شد. « من خودرویی می خواستم که بتواند در زمین کشاورزی هم حرکت کند. یکی از شاگردانم «نیوا» را به من پیشنهاد کرد. من با این خودرو آشنا شدم ونهایتا آن را خریدم. بعد عاشق آن شدم. خودروی دیگری مانند آن در جهان نمی توان پیدا کرد. امکانات آن را نباید با پول اندازه زد. این خودرو واقعا هم بهترین نمونه نسبت قیمت و کیفیت است. من و خودرو کیلومترهای زیادی باهم پشت سر گذاشتیم».
لیندرو ابتدا مسافت طولانی تا « کوردوبه» را با خودرو طی می کرد که در فاصله 1300 کیلومتری از خانه اش قرار داشت. او مجبور بود امتحانات ورودی دانشگاه برای تحصیل در رشته انفورماتیک در دانشگاه محلی را بدهد.
« نمی خواستم باخودروی دیگری بروم. در راه از شرکت کنندگان همایش پیامکی دریافت کردم. وقتی به « ریو کورتو» رسیدم، سرگیو منتظر من بود. ما تا آن وقت با هم آشنا نبودیم، اما طوری به یکدیگر خوشامد گفتیم که گویی تمام عمر همدیگر را می شناسیم».
خودروی «نیوا» آنتونلی 150 هزار کیلومتر را پشت سر گذاشته بود. او با « نیوا» به پرو، بولیوی، اوروگوئه و بخش اعظم آرژانتین با «نیوا» سفر کرده بود. « من با «نیوا» در ارتفاع 3000 متری حرکت کردم و توانستم به کوه « کوردوبه» برسم. « نیوا» بخوبی از جاده های گل آلود عبور کرد. با این خودرو می توانم با اطمینان در هر جاده ای حرکت کنم».
رانندگان « نیوا» گویی به یک جامعه مخفی تعلق دارند. بین ما یک ارتباط خاص شکل می گیرد. تو حرف همفکر خود را تا دهان باز کند درک میکنی، زیرا او نیز همین چیزها را پشت سر گذاشته است. کمبود لوازم یدکی مصیبت بزرگی است که ما را غمگین می سازد. یکبار داشتم نزدیک خانه خودرو را تعمیر می کردم. ساعت هفت شب بود. از سرما کبود شده بودم. ناگهان خودرویی مقابل من ترمز کرد. از توی ماشین مردی بیرون آمد و از زندگی اش برایم تعریف کرد. اولین بار بود که او را می دیدم. اما او احساسات مرا درک می کرد. یک چیز مشترک: خودروی « نیوا» ما را بهم پیوند داده بود».
