برای نخستین بار طی 10 سال، خبر مربوط به ورود بمب افکن های « ب-1 ب» به حوزه مسئولیت فرماندهی آمریکا در اقیانوس آرام در رسانه های غربی بازتاب گسترده ای یافته است. به ویژه به این نکته توجه شده است که در پایگاه هوایی « آندرسون» در جزیره « گوآم» سه نوع بمب افکن استراتژیک آمریکایی — ب-1، ب-52 و ب-2 بطور همزمان قرار دارند. بازتاب گسترده استقرار نوع جدید بمب افکن ، گواه آن است که ما با یک ژست سیاسی روبرو هستیم که در واقع کمتر چیزی را تغییر خواهد داد. واسیلی کاشین کارشناس نظامی روسیه در مصاحبه با « سپوتنیک» در این خصوص اظهار نظر نمود.
برنامه ای که طی آن تغییر موقعیت بمب افکن ها صورت می گیرد « BAAD » — (Bomber Assurance and Deterrence)- نامیده می شود. آمریکا معتقد است که وجود این بمب افکن ها در منطقه، بخودی خود از تأثیر بازدارندگی بر دشمن برخوردار است. اما وجود بمب افکن « ب-1» در اقیانوس آرام بعید است باعث بروز تغییر ریشه ای برای چین — دشمن منطقه ای آمریکا- بشود. بدون شک، نیروی هوایی استراتژیکی آمریکا نقش مهمی در مساعی ایالات متحده جهت مقابله با استراتژی چین بازی خواهد کرد. استراتژی چین با نام — A2/AD (anti-access, area denial- معروف است. بمب افکن ها از نظر تئوری می توانند از پایگاهی که خارج از نقاط عمل انواع اصلی موشک های بالستیکی و بالدار برد متوسط چین هستند عمل کنند و به تأسیسات در خاک چین ضربه بزنند.
بهر حال هم اکنون بطور نسبی می توان گفت که گوآم پایگاهی امن است. موشک های بالستیکی جدید چین با برد متوسط « دی اف-26» و موشک های بالدار بمب افکن های « اچ-6کا» براحتی می توانند به این جزیره ضربه بزنند. آمریکا سعی می کند با استقرار سیستم پدافند هوایی « تاد» این مسأله را رفع کند. اما این سیستم قادر نیست از عهده مبارزه با موشک های مدرن چینی با برد متوسط برآید که از ابتدا با محاسبه دور ماندن از ضربات سیستم پدافند هوایی طراحی شدند.
بعلاوه « ب —1» از امتیازات بهتری در مقایسه با « ب-52» قدیمی از نظر تأثیر بازدارندگی برخوردار نیست. بمب افکن جدید از سرعت بیشتر و قدرت بیشتر جنگی و تجهیزات مدرن تر الکترونی برخوردار است. اما اواخر دهه 1970 مشخص بود که این هواپیما قادر نیست از ضربات سیستم مدرن پدافند هوایی در امان بماند. بمب افکن « ب-1» تا آغاز تولید بمب افکن « ب-2» یک طرح موقت بود که کمتر قابل رویت است.
اما پیچیدگی زیاده از حد و قیمت گران « ب-2» با پایان جنگ سرد، امکانی برای جایگزینی بمب افکن های قدیمی « ب-1» و « ب-52» برای بمب افکن « ب —2« ایجاد نکرد. این دو نوع بمب افکن قادر به حمل موشک های بالدار و ضربه به نقاطی هستند که سیستم پدافند هوایی در آنجا وجود ندارد. بمب افکن های « ب-1» در افغانستان همانا مشغول چنین فعالیتی بودند. بعلاوه بر خلاف « ب-52» ، مطابق با توافق های روسیه — آمریکا، تجهیزات مربوط به استفاده از سلاح هسته ای از بمب افکن « ب-1» دمونتاژ شد. بدین ترتیب بمب افکن « ب-1» « بمب افکن استراتژیکی برای درگیری های محلی است».
افزایش فرکانس چرخش بمب افکن های آمریکایی بر فراز اقیانوس آرام، نشانه آشکار افزایش تشنج در مناسبات آمریکا — چین است. اما ناتوانی آمریکا در تمرکز نیروهای ضروری در منطقه آسیا — اقیانوس آرام در درازمدت در پشت این ژست پنهان شده است و آمریکا بدین ترتیب می خواهد تغییراتی در توازن تسلیحات عادی را جبران کند که در سال های اخیر در رابطه با چین بروز کرده است.
