مرکز طراحی زیردریایی تایوان باید در کوتاه ترین زمان ، طرح زیردریایی غیراتمی تایوان را ارائه بدهد که 95 میلیون دلار خرج تأسیس آن شده است. پیداست آمریکا قصد دارد در ساخت این نوع جدید تسلیحات کمک قابل توجهی به تایوان برساند. منافع نظامی ایالات متحده در این طرح آشکار است.
واسیلی کاشین کارشناس نظامی در مصاحبه با « سپوتنیک» این موضع را مورد تفسیر قرار می دهد.
رشته زیردریایی یکی از قلیل انواع تسلیحات است که تایوان می تواند در این عرصه، مشکلات جدی برای اجرای حمله فرضی چین بر علیه آن جزیره ایجاد کند. وجود زیردریایی در این جزیره، وقت اضافی برای واکنش به هر بحران احتمالی را برای آمریکایی ها ایجاد خواهد کرد و آزادسازی نیروها برای عمل در جهات دیگر را برای امریکا ممکن خواهد ساخت.
آمریکا از نظر طراحی و ساخت زیردریایی های اتمی از موضع برتر در جهان برخوردار است. از نظر تئوری ، یک مجموعه کامل از فناوری برای تولید و ساخت زیردریایی های دیزلی — برقی در اختیار تایوان گذاشته خواهد شد. به عنوان مثال، سیستم های الکترونی، سیستم های سونار، سیستم های کنترل سلاح های زیردریایی را می توان در زیر دریایی های دیزلی — برقی استفاده کرد. اما آمریکا ممکن است از دادن این نوع فناوری زیاده از حد حساس به تایوان با توجه به وجود مأموران اطلاعاتی چین در جزیره خودداری ورزد. احتمالا آمریکایی ها با انتقال سیستم های ساده تر زیردریایی های خود با خصوصیاتی بمراتب کمتر پیچیده به تایوان موافقت خواهند کرد که بنوبه خود بر امکانات زیردریایی های تایوان تأثیر خواهد گذاشت.
وضع امور در خصوص سیستم های ویژه که مخصوص زیردریایی غیر اتمی هستند دشوارتر است. به عنوان مثال، در نسل جدید زیردریایی های غیر اتمی چین، ژنراتور مستقل از هوا و موتور « سترلینگ» نصب شده است. زیردریایی های جدید ژاپن نیز دارای سیستم مشابهی است. آمریکا فاقد تجربه ساخت چنین تجهیزاتی است.
استفاده از این سیستم حتمی نیست. فقدان آن را می توان با باتری های قوی جبران کرد که در انواع جدید زیردریایی های روسیه نصب شده اند. زیردریایی های اتمی آمریکا نیز حاوی باتری هستند.
اما آنها کوچکتر و ساده تر از باتری های زیردریایی های غیر اتمی هستند، زیرا نیاز به استفاده از آنها در وضعیت های نادر اضطراری بروز می کند. زیردریایی های اتمی نیز از ژنراتورهای دیزلی ذخیره برخوردارند که احتمالا می توانند به عنوان اساسی برای نیروگاه دیزلی زیردریایی های دیزلی- برقی تایوان مورد استفاده قرار بگیرند. اما معلوم نیست که چنین تجهیزاتی می تواند همخوان با سطح پیشرفته کنونی باشد یا خیر.
نهایتا مسائل برخوردهای مشترک نسبت به سازماندهی طراحی زیردریایی های غیر اتمی باقی می ماند. در این رابطه نیز تجربیات آمریکایی ها و تایوان کافی نخواهد بود. تا حدودی برای رفع این مسأله از متخصصان خارجی بطور خصوصی دعوت به همکاری خواهند کرد.
بهرحال، احتمال آن می رود که عدم تمایل آمریکا به دادن فناوری پیشرفته مرتبط با سیستم سونار به تایوان و کاهش صدا، تجربه ناکافی در ساخت سیستم انرژتیک زیردریایی های غیر اتمی به آن منجر شود که تایوان زیردریایی هایی با مشخصات متوسط ولی فوق العاده گران قیمت دریافت کند.
