یک منبع بلند پایه در محافل روسیه مربوط به سیاست خارجی به روزنامه «ایزوستیا» چاپ روسیه تعریف کرد که با وجود اعلامیه های جان کری وزیر خارجه آمریکا در باره لزوم از سر گیری گفت و گو ها در خصوص حل سیاسی موقعیت در سوریه و تمایل رئیس جمهور باراک اوباما به بستن مساله سوریه تا پایان موعد ریاست جمهوریش (اسم رئیس جمهور جدید آمریکا در تاریخ 8 نوامبر مشخص می شود) پنتاگون و سیای آمریکا مایل نیستند برای پایان دادن به رویارویی نظامی در سوریه کاری کنند
این منبع ذکر کرد: «اوباما با عجله تلاش می‌کند مساله ای را حل کند که با دست خود آنرا به وجود آورده است. وی جایزه نوبل را دریافت کرد و حالا می‌خواهد کسب آنرا تبرئه کند. وی میداند که به عنوان چنان رئیس جمهوری وارد تاریخ خواهد شد که لیبی را منهدم کرده و موقعیت در اوکراین را وخیم و خاور نزدیک از جمله سوریه را آکنده از تروریست ها و اروپا را پر از فراریان نمود. ولی نهاد های انتظامی آن کشور باز هم از دستور روز جنگجویانه پیروی می کنند. سازمان سیا و پنتاگون می‌خواهند به احتلاف در خاور نزدیک جنبه طولانی بدهند. سیاست آمریکا به خاطر اختلاف نظر ها در در ساختار های عالی آن کشور مشخص نیست».
یک مساله دیگر مربوط به برخورد هماهنگ شده با روسیه به حل و فصل سیاسی در سوریه را نیرو های خارجی برای کاخ سفید و وزارت خارجه می سازند. به گفته منبع، روسیه و آمریکا موفق شدند مواضع خود را در خصوص سرنوشت بشار اسد رئیس جمهور سوریه نزدیک کنند. ولی متحدین آمریکا در خاور نزدیک باز هم موضع غیر سازنده در این امر دارند. به این خاطر مقام های بلندپایه آمریکا برای اینکه «دوستان» خود در منطقه را از دست ندهند مجبورند در همایش های بین‌المللی بر له برکناری بی درنگ اسد سخن بگویند.
طارق الاحمد عضو هیات مخالفان به نام گروه خمیمیم در مذاکرات ژنو بطور مشابه موقعیت کنونی را ارزیابی کرده گفت: «همه چیز نشان دهنده آن است که آمریکا به موفقیت روند سیاسی علاقمند نیست. آن‌ها و نمایندگان شان از میان مخالفان میانه رو به ناچار در مذاکرات ژنو شرکت می‌کنند ولی آمریکایی ها به سیر حوادث در میدان نبرد و بیش از آن به گشترش موقعیت جنگی امید بسته است. کار تنها به سوریه منتهی نمی‌شود واشنگتن سعی می‌کند در پاره‌ای از دیگر کشور ها تخم بی ثباتی پخش کند. این موقیعت به این خاطر بدتر می‌شود که نهاد های مختلف در داخل آمریکا دارای احتلاف ها می باشند. پنتاگون و سیا دارای منافع خود و وزارت خارجه مال خود و کاخ سفید منافع خود را دنبال می کند. اغلب این منافع مغایر همدیگر هستند و این امر به رفع بحران سوریه کمک نمی کند. در این رابطه باید به دستاوردهای وزارت خارجه روسیه اشاره کرد که آمریکایی ها را مجبور می‌کند هر طوری شده در چارچوب اقدام های سازنده عمل کنند».
با این حال گروه خمیمیم به «ایزوستیا» خبر داد که این هیات آماده است حتی هفته آینده جمع شود.
قدری جمیل نخست وزیر پیشین سوریه و عضور گروه مخالفان به نام «مسکو — قاهره» اعلام کرد که گروه وی نیز برای مذاکرات آماده است. جمیل گفت: «کش دادن مذاکرات فقط به نفع نیرو هایی است که خواهان حل نظامی این مساله هستند. آمریکایی ها می‌خواستند بحران را طولانی کنند ولی نشد. عواقب بحران کل منطقه و سراسر اروپا را در بر گرفت، لازم است به این وضعیت پایان داده شود. الان برگزاری مذاکرات واجب تر از دیروز است و مذاکرات بایستی دیروز آغاز می‌شدند ولی دیر بهتر از هرگز است. دو میستورا می‌گوید که مذاکرات در آخر اوت از سرگرفته خواهد شد و ما منتظر دعوت نامه‌ها هستیم. اگر مذاکرات تا این تاریخ از سر گرفته نشود، موکول به ماه های آینده خواهد شد. ولی مذاکرات برگزار خواهد شد زیرا به غیر از مذاکرات راه حل دیگری وجود ندارد».
در مسکو بر آن هستند که علت سیاست خارجی نامنظم آمریکا اختلافت میان نهاد های این کشور است.
«پاول پودلسنی» رئیس مرکز مطالعات آمریکا و کانادا در مصاحبه با «ایزوستیا» گفت: «اختلاف نظرها میان نهاد های متفاوت آمریکایی در تمام زمان کارزار سوریه جریان دارد. اوباما می‌خواست بحران سوریه را تا پایان دوره ریاست جمهوری خود به پایان برساند ولی اعلامیه های او همیشه در یک خط نبود. جان کری یگانه شخصی است که پیگیرانه اقدام می‌کند ولی او تعداد زیاد مخالفان دارد و حتی افرادی که همراه او کار می‌کنند مثلاً ویکتوریا نولند خواهان پایان دادن به عملیات جنگی در سوریه نیستند. در محافل نظامی آمریکا نیز روحیات مختلفی وجود دارد. کلاً آنچه روسیه در طول یک سال انجام داده مورد پسند خیلی‌ها در واشنگتن نیست. روسیه در مبارزه با تروریست ها بسیار پیشرفت کرده و این کار مایه حسادت نظامیان آمریکایی شده است».
گفتنی است که دور اخیر مذاکرات بین سوری ها از 13 تا 27 آوریل در ژنو برگزار شد و بدون نتیجه پایان یافت. مسکو بر کرات از سرگیری گفت و گو های ژنو را خواستار شده بود و به اهمیت شدت بخشیدن به روند مذاکرات بدون مرتبط کردن آن به موقعیت جنگی مشخص اشاره می نمود.
