نمایندگان مرکز تحقیقات استراتژیک وابسته به ریاست جمهوری تاجیکستان از خطر تبدیل شمال افغانستان به وزیرستان دوم صحبت کردند- دولت در دولت با مراکز آموزش تروریست ها. به گفته نمایندگان مرکز فوق الذکر، گرایش پیشرفت اوضاع در شهرهای « قندوز» و « بدخشان» افغانستان برای کشورهای آسیای مرکزی خطرات جدی دربردارد. عالم فصح الدینوف خبرنگار « سپوتنیک» در این خصوص گزارش می دهد.
به عقیده نمایندگان مرکز تحقیقات استراتژیک وابسته به ریاست جمهوری تاجیکستان، در کشور همسایه افغانستان بی ثباتی حاکم است. عملیات نظامی از نواحی مرزی افغانستان — پاکستان به شمال به مرزهای کشورهای مابعد شوروی منتقل شده است. هم اکنون عملیات جنگی در نزدیکی مرزهای افغانستان — تاجیکستان جریان دارد. در این نواحی از 5 تا 8 هزار شبه نظامی مستقر شده اند. کارشناسان به دلیل آنکه نقاط مسکونی در شهرهای « قندوز»، « تخار» و « بدخشان» که در نزدیکی مرزهای تاجیکستان قرار دارند تحت کنترل نیروهای رادیکال قرار گرفتند ابراز نگرانی می کنند.
عبدالله رهنما تحلیلگر مرکز تحقیقات استراتژیک وابسته به ریاست جمهوری تاجیکستان در این خصوص گفت: اولا جابجایی نیروهای تروریستی بخودی خود نزدیک شدن خطر به مرزهای کشورهای آسیای مرکزی است. این امر نباید نادیده گرفته شود. دوما این نیروها هم اکنون در آن نواحی مستقر شده اند. نواحی، قصبات و تنگه ها تحت کنترل کامل این گروه های تروریستی قرار دارند».
به گفته کارشناس تاجیک، گروههای تروریستی از ضعف کابل بهره گرفته و سعی می کنند دولت در دولت در شمال افغانستان ایجاد کنند. آنها با کنترل نقاط مسکونی خرد و متوسط زیرساختی برای فعالیت خودایجاد می کنند. بدین ترتیب، در نزدیکی مرزهای افغانستان — تاجیکستان چیزی شبیه وزیرستان ظاهر می شود که طی 10 سال اخیر یکی از بزرگترین مراکز بین المللی تروریستی در آسیاست.
— نیروهای رادیکال در ایالات « قندوز» و « بدخشان»، اراضی کوچکی را تحت کنترل خود در می آورند و در آنجا، اردوگاههای آموزشی ایجاد می کنند. در آنجا جهت تأمین نیازهای مالی گروه های تروریستی فعالیت های اقتصادی راه اندازی می شود. یعنی چیزی شبیه وزیرستان اما به اندازه کوچکتر. باید به این موضوع توجه زیادی شود، زیرا در شمال افغانستان گروهک های سازمان یافته شبه نظامیان مستقر شده اند. خطر طالبان فراری در کوهستان ها کمتر از طالبانی است که اراضی را تحت کنترل خود قرار داده و از آنجا عملیات خود را آغاز می کنند».
در اینجا دو خطر از سوی گروهک های رادیکال افغانستان برای کشورهای آسیای مرکزی وجود دارد. اگر این گروهک ها همانا به شکل گروهک در نظر گرفته شوند، آنها ترسی ندارند، زیرا ساختارهای نظامی تاجیکستان براحتی از عهده تار ومار کردن این گروهک ها برمی آید. اما نباید به این شکل مکانیکی به این موضوع توجه شود. زیرا نیروهای بزرگ بین المللی می توانند در قالب بازی های ژئوپلیتیکی خود از این گروهک ها حمایت کنند. در اینصورت آنها خطرناک می شوند. بدین ترتیب خطر در وهله اول از سرشت تروریستی و ایدئولوژیکی این گروه ها ناشی می شود. اگر این گروهک ها ابزار مقابله بزرگ ژئوپلیتیکی در منطقه شوند، خطر آنها جدی تر خواهد شد».
نیروهای کشورهای ناتو 15 سال است که در افغانستان مستقر هستند. ابتدا به بهانه تأمین امنیت در منطقه در آنجا مستقر شدند. هم اکنون به شکل گروه های چند هزار نفری مشاوران نظامی، انجام وظیفه می کنند. نتیجه فعالیت آنها آشکار است — اوضاع در افغانستان وخیم تر شده است. گروه های تروریستی هم اکنون خطر مستقیمی برای کشورهای همسایه و قبل از همه برای کشورهای مابعد شوروی آسیای مرکزی هستند.
