بحرین، راه کثیف برای رسیدن به ایران

شیخ عیسی قاسم وابسته به خاندانی است که جدا در جد در بحرین و دیگر کشورهای حوزه خلیج فارس ریشه دارند و خاندان وی قرن ها قبل از خاندان آل خلیفه در جزیره مروارید زندگی می کردند و مالک اصلی این سرزمین بودند و هستند.
به استناد شواهد تاریخی آل خلیفه با حمایت انگلیسی ها از کویت به این جزیره حمله کردند و این جزیره را تصرف کردند و تا به حال هم با حمایت انگلیس بر این جزیره حکومت می کنند.
آیت الله قاسم زمانی در بحرین به دنیا آمد که اصلا بحرینی وجود نداشته و دهه ها قبل از پادشاه فعلی بحرین و وزیر! هایش و قاضی! هایش بحرینی بود.
وقتی جناح های سیاسی بحرین جهت ایجاد توازن سیاسی و ایجاد استقرار با حمد بن عیسی آل خلیفه توافق کردند که پادشاهی مشروطه در این کشور ایجاد شود آیت الله قاسم یکی از افرادی بود که از توافق حمایت کرد تا بحرینی ها در آرامش وثبات وامنیت و استقرار به زندگی خود ادامه دهند و حق و حقوق همه طیف های جامعه نیز حفظ شود اما در همان زمان و با هدایت عربستان سعودی که از گسترش این نوع حکومت به دیگر کشورهای عرب حوزه خلیج فارس واهمه داشت پادشاه بحرین زیر همه توافقات زد و از تن دادن به خواسته اکثریت مردم این کشور سرباز زد و بحرین را به شرایط بحرانی ای که امروزه شاهدش هستیم کشاند.
مگر خواسته اکثریت مردم بحرین چیست؟
مگر خواسته آنها همانی نیست که همه حقوق و قوانین و اعراف بین المللی بر آن تاکید دارند، و آن مردم سالاری (یا همان دمکراسی به قول آمریکایی ها) است.
معلوم نیست اینبار چه مبلغی به سازمان کودک فروش ملل پرداخت کرده اند که از ساده ترین حقوق انسان ها یعنی داشتن هویت نیز چشم پوشی کند و حقوق انسان ها را نیز بفروش می رساند.
آیا وقت آن نرسیده دبیر کل محترم این سازمان نرخ را اعلام کند تا دیگران هم در مزایده شرکت کنند شاید بخت برگشته ها بتوانند دست رنج خود را جمع کنند و روزی یکی از تصمیمات سازمان ملل را بخرند.
آیا می توان ایالات متحده را که وزیر خارجه اش فقط چند هفته پیش در بحرین به سر می برد از این ماجرا مستثنا کرد و تصور کرد که بحرین بدون چراغ سبز ایالات متحده دست به چنین کاری زده یا اینکه دلار های نفتی چشم آمریکایی ها را هم کور کرده.
راستی وزیر امور خارجه عربستان سعودی کجاست که شعار معروفش را سر دهد "آل خلیفه یا به خواست اکثریت مردم تن دهند وخود بروند یا به زور بیرونشان می کنیم"، آهان ببخشید این شعار فقط برای بشار الاسد است.
البته بدیهی است که همه این ماجرا ها زیر سر هیات حاکمه عربستان سعودی می باشد که ولی ولی عهد آن جهت عرض ارادت چند روز پیش خدمت رئیس جمهوری ایالات متحده بوده چون پادشاه و هیات حاکمه بحرین عددی نیستند که بدون نظر عربستان حرکتی انجام دهند و عربستان هم بدون نظر ایالات متحده حرکتی انجام نمی دهد.
کشورهای اوروپایی چی؟ این کشورها چقدر بدبخت شده اند که وجدان خود را به دلارهای نفتی فروخته اند؟ پس حقوق بشر و حقوق انسان و… کجا رفت؟
نکته اصلی اینجاست که هدف از این همه تشنج آفرینی چیست؟
چرا سعودی ها تلاش دارند هر روز توهین جدیدی به احساسات شیعیان کنند و آنها را تحریک کنند؟
آیا ریختن خون اینهمه مسلمان در منطقه کافی نیست؟
کلید ماجرا را شاید بتوان در فلوجه عراق یا حلب و رقه سوریه و یا صنعاء در یمن یافت.
مشخص است که شکست های پیاپی تروریست های داعش توسط دلیرمردان شیعه خیلی برای عربستان سعودی سنگین تمام شده وتلاش دارد به هر نحوی شده بغض های گیر کرده در گلو را خالی کند.
در حالی که سیاست آرام دولت آقای روحانی تلاش دارد با سیاست تند عربستان سعودی مقابله کند و در حالی که سعودی ها با سیاست تهاجمی بازی می کنند ایرانی ها با سیاست تدافعی واکنش نشان می دهند. اما در جبهه های نبرد مقوله معکوس است، طرفداران عربستان در جبهه های جنگ واسطه ای با ایران کم آورده اند و در همه جبهه ها بدون استثنا طرفداران عربستان سعودی با شکست های مفتضحانه مواجه شده اند.
سعودی ها چون با این شکست ها مواجه می باشند تلاش دارند شگردی را که بر علیه صدام حسین استفاده کردند بکار گیرند.
چون سعودی ها می دانستند که تاب مقابله با عراق را ندارند به اشکال مختلف بر عراق فشار وارد آوردند تا صدام حسین را وادار به حمله به کویت کنند و سپس ایالات متحده را به جنگ بکشانند و عراق را از میان ببرند. در این ماجرا کویت باید قربانی می شد. مهم نبود. کویت برای عربستان چندان اهمیت نداشت که نابودی اش برایش مهم باشد. در واقع به این ترتیب حتی نفوذ عربستان در کویت هم بیشتر شد و کویتی که روزی ممکن بود الگوی سیاسی دیگر کشورهای حوزه خلیج فارس شود به خانه طاعت عربستان کشیده شد. بقیه کشورهای نقلی عرب خلیج فارس هم برای عربستان اهمیتی ندارند. ظاهرا این بار حساب کتاب کرده اند دیدند قربانی کردم بحرین کم هزینه تر است و بحرین را به سمت تهلکه سوق می دهند.
نباید فراموش کرد که شترهای عربستان سالها خواب جنگ ایران و آمریکا را در پنبه دانه های خود می دیدند اما وقتی بیدار شدند با توافق ایران با غرب مواجه شدند و همه خواب های آنها پوچ از آب در آمد.
آنها متصور هستند به این ترتیب می توانند ایران را به جنگ مستقیم بکشانند و در پی آن ایالات متحده و دیگر کشورهای غربی را وادار کنند که به جنگ با ایران بپیوندند تا هم توافق هسته ای را به هم بزنند هم اینکه از شر ایران خلاص شوند.
گو اینکه برخی بیانیه شدید اللحن سردار قاسم سلیمانی فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را تهدید به حمله نظامی به بحرین تلقی کرده اند اما آنهایی که بر اوضاع بحرین اشراف دارند می دانند که ایران نیازی به حمله نظامی به بحرین ندارد، سالهاست تعداد زیادی از مردمان بحرین خواهان آن هستند تا دست به اسلحه ببرند و حاکم مستبد این کشور را سرنگون کنند ولی این ایران است که آنها را نصیحت می کند که به تلاش مسالمت آمیز خود ادامه دهند و تا به حال جلوی آنها را گرفته، کافی است ایران اینان را به امان خود آزاد بگذارد تا خود تکلیف حکومت و نیروهای اشغالگر سعودی را روشن کنند.
همین ماجرا نسبت به شیعه های عربستان سعودی هم صدق می کند.
با توجه به بازداشت تعدادی تروریست توسط وزارت اطلاعات ایران که در صدد بودند در شهرهای مختلف ایران دست به عملیات تروریستی بزنند و با توجه به صحبت های دکتر محسن رضایی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام ایران که گفته بود این ترویست ها توسط کنسولگری عربستان سعودی در اربیل تامین مالی و تسلیحاتی شده بودند، هیچ بعید نیست ایران دست از نصیحت شیعیان عربستان مبنی بر خودداری از تحرک مسلح بردارد و مناطق نفت خیز شرقی عربستان سعودی به آتش کشیده شود.
قطعا در این صورت شرایط عربستان سعودی و بحرین و حتی دیگر کشورهای عرب حوزه خلیج فارس بهتر از سوریه و عراق نخواهد بود اما با توجه به اینکه حامیان تروریست ها در سوریه و عراق درگیر خواهند شد شاید برای مردم سوریه و عراق بهتر شود و آنها نفس راحتی بکشند.
من با هر کدام از شخصیت های سیاسی و یا نظامی ایران که در این باره صحبت کردم همه امیدوار هستند که چنین اتفاقی پیش نیاید اما همه متفق القول هستند که ادامه این روند رفتاری عربستان سعودی و همپیمانانش در نهایت چنین شرایطی ایجاد خواهد کرد، شرایطی که برای ایران که خواهان ثبات و امنیت در منطقه است مطلوب نیست اما اگر مجبور باشد تلاش خواهد کرد کمترین آسیب به سرزمینش برسد.