به گزارش رادیو « سپوتنیک» پنتاگن 250 نفر از نظامیان نیروهای ویژه را به سوریه اعزام می کند تا « کارزار بر ضد « دولت اسلامی» تسریع شود».
به گزارش « سانا»- آژانس خبری دولتی جمهوری سوریه، وزارت امور خارجه نسبت به ورود نظامیان آمریکا به کشور ابراز نگرانی نمود و این کار را تهاجم و نقض حاکمیت ملی نامید.
اما پیداست پنتاگن توجهی به واکنش دمشق رسمی نمی کند. چندی پیش، یک منبع کُرد در سوریه به « سپوتنیک» اطلاع داد که در شهر « رومیلان» تحت کنترل کردها 150 نظامی آمریکایی مستقر شدند. به گفته این منبع مشاوران و کارمندان سرویس ویژه در بین آنها هستند.
مصیب نعیمی کارشناس سیاسی ایران و مدیر کل روزنامه عربی زبان « الوفاق» در باره انگیزه آمریکا در این خصوص صحبت کرد.
بدون شک آمریکا در این برحه احساس می کند که روند سوریه به سمت حاکمیت دولت قانونی این کشور پیش می رود.
آیا این کماندوهای آمریکایی می توانند تغییری در صحنه انجام دهند؟ آیا آنها به مناطقی می آیند که در آنجا سایر شبه نظامیان هستند یا به مناطقی که دولت سوریه در آن حاکمیت دارد؟ آیا این اقدام با روسیه و سایر کشورهایی که در این رابطه با تروریست ها می جنگنند، هماهنگ شده است؟
این اقدام را می توان در حد یک ریسک یا اعلام موضع تلقی کرد. شاید آمریکا می خواهد واکنش طرفهای مقابل را ببیند چرا که درغیر این صورت 250 یا 500 سرباز آمریکایی هیچ وضعیتی در سوریه را نمی تواند تغییر بدهد. اگر آمریکا در مبارزه با نیروهای تکفیری جدی است، می تواند در کنار سوریه قرار بگیرد و یک حمله هماهنگ ضد تکفیری ها را انجام بدهد. اما جای تعجب است که خود آمریکا زمینه را برای این گروه های تکفیری آماده کرده است. پس چطور شد که امروز آمریکا به فکر مبارزه با آنها افتاده است؟ این سوال بزرگ است.
آمریکا هر جایی که موفقیت باشد، با یک بلف سیاسی سعی دارد خودش را شریک نشان بدهد.
عملا ادعا دارند که بمباران می کنند و بعدا معلوم می شود که آنها به داعش کمک رسانی انجام می دهند. لذا نمی شود صداقت و مصداقیت را در بیانات آمریکا جست و جو کرد.
سید هادی افقهی کارشناس ارشد مسایل خاور میانه دیپلمات سابق ایرانی در لبنان مبارزه با داعش را یک بهانه نامید و در این خصوص اظهار نظر نمود.
مطلب اول این است که استراتژی آمریکا در منطقه در کل یک استراتژی دخالت و مهار دوگانه است. آمریکا در عرصه سیاسی می خواهد خودش را به عنوان صلح طلب نشان بدهد و به گفت و گوهای سیاسی برای حل مشکلات یمن، عراق، سوریه و سایر مناطق دعوت می کند. ولی ما می بینیم که هیچ کدام از این نشستها وقتی که به یک نقطه حساس و مثمر می رسد، آمریکا اجازه نمی دهد که این مذاکرات به نتیجه برسد. مثلا همین بحث گفت و گوی سوریه که در ژنو شکل می گرفت، ناگهان هئیتی که مورد حمایت عربستان و به نام « هیئت الریاض» معروف شده است، به بهانه های وقیح و پیش شرط هایی که تا کنون ده ها بار مطرح شده بود، اعلام کرد که جلسه مذاکرات ژنو را ترک می کند. همچنین آقای محمد النوش یکی از رهبران تروریستهای «جیش الاسلام» و عضو «هیئت الریاض» می باشد که گفت: «ما به زودی تمام جبهه ها را به آتش می کشیم و شعله ور می کنیم». این در واقع استراتژی آمریکا در بعد سیاسی است.
در بعد نظامی، مسئله خیلی زشت تر و بدتر است. به این معناست که آمریکا با تمام قدرت و تمام امکاناتش در منطقه از تروریستها و به نفع تکفیریها وهمپیمانانشان و بر علیه ملت سوریه و نیروهای مسلح سوریه و امنیت منطقه از تروریستها حمایت می کند. ما فراموش نمی کنیم وقتی که آقای اوباما در یکی از سفرهایش گفت که قصد ورود نیروهای زمینی به سوریه و عراق را ندارد. پس امروز در عراق و در منطقه پربحران بیش از 4 یا 5 هزار نظامی آمریکایی چه کار می کنند؟
آلان نکات خطرناک و حساس در مورد مسئله سوریه مطرح می شود. نیروهای آمریکا با چه حقی وارد خاک این کشور شدند چه به نام مبارزه با داعش و چه به نام مبارزه با تروریسم؟ کشور سوریه عضو جامعه بین الملل است. پس آمریکا با چه حقی نیروهای مسلح را بدون اذن و مجوز حکومت مرکزی سوریه به بهانه مبارزه با داعش وارد می کند؟ امروز داعش «اسب تروآ» شده است که آمریکا هر جایی که می خواهد ماجراجویی کند، آن را جلو می فرستد. در حالی که خود آمریکا داعش را به وجود آورده است. و این حقیقت به اعتراف بسیاری از همپیمانانش ثابت شده است. خانم هیلاری کلینتون در کتاب خاطرات خودش به نام «گزینه های سخت» می نویسد: «ما وانگلیسها داعش را تحت عنوان «طرح لانه زنبور» به وجود آوردیم». وقتی این طرح داعش نمی گیرد، آمریکا می خواهد داعش را سر پا نگه دارد و اعلام می کند که داعش را بزند اما هر کشوری که می خواهد با داعش مبارزه کند باید با آمریکا هماهنگی انجام بدهد. این درخواست از سوی آمریکا در واقع بر خلاف نقض سریح قطعنامه شورای امنیت است چرا با توجه به این قطعنامه شورای امنیت، این نوع مبارزه باید زیر نظر سازمان ملل صورت بگیرد. ولی آمریکا آمده و می خواهد ابتکارعمل را به دست بگیرد.
