در حالی که عربستان سعودی کشوری دوست به حساب می آید اما پرزیدنت باراک اوباما در شرایطی وارد این کشور شد که حتی مورد استقبال مقامات عالیرتبه هم قرار نگرفت وتنها شهردار ریاض به استقبال وی رفت.
آمریکایی ها در روابط خود با کشورهای دیگر چند معیار دارند که کشورها را در آن معیار ها دست بندی می کنند
1 — متحد یا همپیمان استراتژیک مانند اسرائیل و کانادا و انگلیس
2 — همپیمان مانند برخی کشورهای اوروپایی عضو ناتو (توجه داشته باشید حتی نه کل اعضای ناتو)
3 — دوست یا تحت الحمایه مانند کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و ژاپن و کره جنوبی باقیمانده اعضای ناتو که همپیمان به حساب نمی آیند
4 — کشورهای متخاصم یا بلا تکلیف
5 — دشمن
گذشته از همه شرایط و دلایل که خارج از حوصله این مقاله می باشد اما نباید فراموش کرد که ایالات متحده برای حفظ حکام فعلی کشورهای عرب حوزه خلیج فارس (در حالی که فرزندان آنها در کاخ های مجلل و مراکز تفریحی اوروپا و آمریکا در حال گشت و گذار بودند) از خون فرزندان خود هزینه کرد.
البته امروزه هم مشکل از همین جا نشأت می گیرد. این کشورها باز هم اصرار دارند ایالات متحده برای تامین خواسته های آنها سرباز بفرستد — هزینه کند و کشته بدهد و از وجهه بین المللی واعتبارش هزینه کند وایالات متحده هم زیر بار این خواسته های آنها نمی رود.
درست است که ایالات متحده قبلا برای دفاع از کشورهای تحت الحمایه خود نیرو ارسال کرده بود اما در آن زمان دلیل اصلی تهدید منافع ملی ایالات متحده بود که این کشور را وادار به ارسال نیرو کرد و نه حمایت از کشورهای دوست. پس از دو ماجراجویی پر هزینه در افغانستان و عراق لابی سیاست بین الملل ایالات متحده تصمیم گرفت که سیاست مداخله مستقیم برای آمریکا پر هزینه و کم بازگشت است و این سیاست باید تغییر یابد و کشورهای دوست باید خود دست به زانو شوند نه اینکه سربار ایالات متحده باشند، موضوعی که آقای دونالد ترامپ هم به صراحت در تبلیغات انتخاباتی خود بیان می کند در حالی که کاندیداهای دیگر با سیاست تر هستند و آن را بیان نمی کنند.
اگر ایالات متحده به افغانستان و یا عراق حمله کرد به این دلیل بود که هم در افغانستان وهم در عراق غول هایی را ساخته بود که تاریخ مصرفشان تمام شده بود و باید اینها را نابود می کرد وگرنه بعدا کنترلشان از دستش در می رفت.
مانند ماجرای حمایت این کشور از عراق در جنگ با ایران. قبل از انقلاب ایالات متحده مقادیر زیادی تسلیحات پیشرفته در اختیار ایران قرار داده بود چرا که ایران جزو متحدین ایالات متحده به حساب می آمد پس از انقلاب متوجه شد که این کشور از جرگه کشورهای متحد خارج شده و در جرگه کشورهای متخاصم و سپس دشمن قرار گرفت و باید ارتش و تسلیحات این کشور نابود می شد و لذا جنگ طولانی مدتی را بر این کشور تحمل کرد تا کل تسلیحاتی را که در اختیار دارد مصرف کند و ارتشش فرسوده شود.
البته امروزه هم مشکل از همین جا نشأت می گیرد. این کشورها باز هم اصرار دارند ایالات متحده برای تامین خواسته های آنها سرباز بفرستد — هزینه کند و کشته بدهد و از وجهه بین المللی واعتبارش هزینه کند وایالات متحده هم زیر بار این خواسته های آنها نمی رود.
درست است که ایالات متحده قبلا برای دفاع از کشورهای تحت الحمایه خود نیرو ارسال کرده بود اما در آن زمان دلیل اصلی تهدید منافع ملی ایالات متحده بود که این کشور را وادار به ارسال نیرو کرد و نه حمایت از کشورهای دوست. پس از دو ماجراجویی پر هزینه در افغانستان و عراق لابی سیاست بین الملل ایالات متحده تصمیم گرفت که سیاست مداخله مستقیم برای آمریکا پر هزینه و کم بازگشت است و این سیاست باید تغییر یابد و کشورهای دوست باید خود دست به زانو شوند نه اینکه سربار ایالات متحده باشند، موضوعی که آقای دونالد ترامپ هم به صراحت در تبلیغات انتخاباتی خود بیان می کند در حالی که کاندیداهای دیگر با سیاست تر هستند و آن را بیان نمی کنند.
اگر ایالات متحده به افغانستان و یا عراق حمله کرد به این دلیل بود که هم در افغانستان وهم در عراق غول هایی را ساخته بود که تاریخ مصرفشان تمام شده بود و باید اینها را نابود می کرد وگرنه بعدا کنترلشان از دستش در می رفت.
مانند ماجرای حمایت این کشور از عراق در جنگ با ایران. قبل از انقلاب ایالات متحده مقادیر زیادی تسلیحات پیشرفته در اختیار ایران قرار داده بود چرا که ایران جزو متحدین ایالات متحده به حساب می آمد پس از انقلاب متوجه شد که این کشور از جرگه کشورهای متحد خارج شده و در جرگه کشورهای متخاصم و سپس دشمن قرار گرفت و باید ارتش و تسلیحات این کشور نابود می شد و لذا جنگ طولانی مدتی را بر این کشور تحمل کرد تا کل تسلیحاتی را که در اختیار دارد مصرف کند و ارتشش فرسوده شود.
دست داشتن اتباع عربستان در حمله های 11 سپتامبر نیاز به ارائه اسناد جدید ندارد ولی مطرح کردن انتشار اسناد مربوطه توسط کنگره آمریکا بگونه ای که عربستان سعودی را در عرصه پیگیری های قضایی و مصادره اموال قرار می دهد و آن هم دقیقا قبل از سفر رئیس جمهوری آمریکا به این کشور قطعا دارای اهداف پشت پرده مهمتری است.
آمریکایی ها با مطرح کردن این تهدید خواسته اند عربستان سعودی را مورد فشار قرار دهند و به سعودی ها گوشزد کنند که اگر به نافرمانی های خود ادامه دهند ظرف چند لحظه ممکن است کل دار و ندارشان از بین برود و حتی یک گلیم هم برای زندگی پیدا نکنند. و کل جلال وجبروت آنها نیست شود.
تهدید به فروش و یا خارج کردن دارایی عربستان سعودی از ایالات متحده شبیه به جوک است. اگر ایرانی ها پس از 40 سال توانستند یک سنت از ملیاردها دلار دارایی های خود را از ایالات متحده پس بگیرند سعودی ها خواند توانست رنگ این پول ها را ببینند. همان لحظه ای که سعودی ها چنین تصمیمی را بگیرند کافی است رئیس جمهوری ایالات متحده فرمان بلوکه کردن اموال عربستان سعودی به عنوان اینکه مثلا در حملات 11 سپتامبر دست داشته و یا از گروه های تندرو تروریستی حمایت می کند و یا عدم رعایت حقوق بشر و یا کشتار مردم یمن با استفاده از سلاح های تحریم شده بین المللی و یا… چند تا "ویا" یی که بر اساس آن رئیس جمهوری آمریکا ممکن است فرمان مصادره اموال صادر کند نیاز است، همان یکی از آنها کافی است تا فرمان صادر شود و کل اموال عربستان سعودی چه داخل ایالات متحده و چه خارج از ایالات متحده بلوکه شوند. چون معمولا در این مورد کشورهای همپیمان ایالات متحده برای چنگ زدن به ثروت کشورهای دیگر نه فقط با این کشور همراهی می کنند بلکه حتی سبقت هم می گیرند.
برخی شاید به یاد نداشته باشند شاه ایران زمانی جزو متحدین ایالات متحده به حساب می آمد اما وقتی تاریخ مصرفش تمام شده حتی برای درمان هم به وی ویزای ورود به آمریکا نمی داد و اموال و دارایی های وی و ملت ایران هم به دلایل واهی بلوکه و مصادره شد و اگر انور السادات رئیس جمهوری وقت مصر به وی پناه نمی داد جایی در کره زمین نبود که می توانست در آن قدم بگذارد. شاه هم در اواخر زندگی سیاسی خود دچارغرور و جبروت شده بود ودر شرایطی نسبت به آمریکایی ها وغربی ها شروع به نا فرمانی کرد، وی هم مثل حکام فعلی کشورهای عربی، پس از انقلاب در ایران توقع داشت آمریکایی ها مجددا مانند زمان مصدق کودتایی ترتیب بدهند و وی را به قدرت بازگردانند اما اینبار دیگر غربی ها پشتش را خالی کرده بودند.
تصور اینکه چون آقای اوباما به پایان دوره ریاست جمهوری اش نزدیک می شود پس می توان به وی بی محلی و یا توهین کرد یک تصور بسیار واهی و خام است. رئیس جمهوری ایالات متحده تا آخرین لحظه ای که در قدرت است می تواند فرمان هایی را صادر کند که حتی روسای جمهوری بعدی هم نتوانند آن را به راحتی لغو کنند. از سوی دیگر علیرغم همه مباحث و اختلافات حزبی و جناهی که ممکن است در ایالات متحده در حین انتخابات شاهد باشیم اما جایگاه ریاست جمهوری در این کشور مربوط به حزب و یا جناح خاصی نیست بلکه مربوط به کل مردم آمریکا است و توهین به رئیس جمهوری این کشور توهین به شخص به حساب نمی آید بلکه توهین به کل ملت آمریکا و روسای جمهوری بعدی ایالات متحده از هر حزب و جناحی که باشند این مساله را مد نظر قرار می دهند و در تصمیم گیری آنها نسبت به روابط با کشورهای دوست و دشمن تاثیر گذار است. و قطعا آنها فکر این را خواهند کرد که کاری کنند در پایان دوره ریاست جمهوری شان با چنین رفتاری از کشورهای تحت الحمایه مواجه نگردند.
سفر اخیر آقای اوباما به عربستان سعودی قرار بود سفری به یک کشور دوست باشد اما با وی همانند یک دشمن رفتار شد.
آمریکایی ها با مطرح کردن این تهدید خواسته اند عربستان سعودی را مورد فشار قرار دهند و به سعودی ها گوشزد کنند که اگر به نافرمانی های خود ادامه دهند ظرف چند لحظه ممکن است کل دار و ندارشان از بین برود و حتی یک گلیم هم برای زندگی پیدا نکنند. و کل جلال وجبروت آنها نیست شود.
تهدید به فروش و یا خارج کردن دارایی عربستان سعودی از ایالات متحده شبیه به جوک است. اگر ایرانی ها پس از 40 سال توانستند یک سنت از ملیاردها دلار دارایی های خود را از ایالات متحده پس بگیرند سعودی ها خواند توانست رنگ این پول ها را ببینند. همان لحظه ای که سعودی ها چنین تصمیمی را بگیرند کافی است رئیس جمهوری ایالات متحده فرمان بلوکه کردن اموال عربستان سعودی به عنوان اینکه مثلا در حملات 11 سپتامبر دست داشته و یا از گروه های تندرو تروریستی حمایت می کند و یا عدم رعایت حقوق بشر و یا کشتار مردم یمن با استفاده از سلاح های تحریم شده بین المللی و یا… چند تا "ویا" یی که بر اساس آن رئیس جمهوری آمریکا ممکن است فرمان مصادره اموال صادر کند نیاز است، همان یکی از آنها کافی است تا فرمان صادر شود و کل اموال عربستان سعودی چه داخل ایالات متحده و چه خارج از ایالات متحده بلوکه شوند. چون معمولا در این مورد کشورهای همپیمان ایالات متحده برای چنگ زدن به ثروت کشورهای دیگر نه فقط با این کشور همراهی می کنند بلکه حتی سبقت هم می گیرند.
برخی شاید به یاد نداشته باشند شاه ایران زمانی جزو متحدین ایالات متحده به حساب می آمد اما وقتی تاریخ مصرفش تمام شده حتی برای درمان هم به وی ویزای ورود به آمریکا نمی داد و اموال و دارایی های وی و ملت ایران هم به دلایل واهی بلوکه و مصادره شد و اگر انور السادات رئیس جمهوری وقت مصر به وی پناه نمی داد جایی در کره زمین نبود که می توانست در آن قدم بگذارد. شاه هم در اواخر زندگی سیاسی خود دچارغرور و جبروت شده بود ودر شرایطی نسبت به آمریکایی ها وغربی ها شروع به نا فرمانی کرد، وی هم مثل حکام فعلی کشورهای عربی، پس از انقلاب در ایران توقع داشت آمریکایی ها مجددا مانند زمان مصدق کودتایی ترتیب بدهند و وی را به قدرت بازگردانند اما اینبار دیگر غربی ها پشتش را خالی کرده بودند.
تصور اینکه چون آقای اوباما به پایان دوره ریاست جمهوری اش نزدیک می شود پس می توان به وی بی محلی و یا توهین کرد یک تصور بسیار واهی و خام است. رئیس جمهوری ایالات متحده تا آخرین لحظه ای که در قدرت است می تواند فرمان هایی را صادر کند که حتی روسای جمهوری بعدی هم نتوانند آن را به راحتی لغو کنند. از سوی دیگر علیرغم همه مباحث و اختلافات حزبی و جناهی که ممکن است در ایالات متحده در حین انتخابات شاهد باشیم اما جایگاه ریاست جمهوری در این کشور مربوط به حزب و یا جناح خاصی نیست بلکه مربوط به کل مردم آمریکا است و توهین به رئیس جمهوری این کشور توهین به شخص به حساب نمی آید بلکه توهین به کل ملت آمریکا و روسای جمهوری بعدی ایالات متحده از هر حزب و جناحی که باشند این مساله را مد نظر قرار می دهند و در تصمیم گیری آنها نسبت به روابط با کشورهای دوست و دشمن تاثیر گذار است. و قطعا آنها فکر این را خواهند کرد که کاری کنند در پایان دوره ریاست جمهوری شان با چنین رفتاری از کشورهای تحت الحمایه مواجه نگردند.
سفر اخیر آقای اوباما به عربستان سعودی قرار بود سفری به یک کشور دوست باشد اما با وی همانند یک دشمن رفتار شد.
