سلاح هایی که ابزار تامین صلح هستند

تاریخ جنگ ها و سیاست نشان داده که دو چیز همیشه ثبات و امنیت و صلح را تامین می کند یکی تعادل قدرت و اقتدار کشورهای متخاصم است و دیگری معادلات روابط بین المللی.
امیر اسد الله اعلم نزدیک ترین دوست شاه و رئیس دربار پادشاهی وقت در خاطرات خود جمله ای را بیان می کند که قابل تامل است، وی ادعا می کند که با شاه گفتگو می کرده و به او می گوید چرا بخشی از بودجه نظامی ایران آن زمان را صرف اقتصاد نمی کند تا شرایط اقتصادی مردم تغییر کند و دست از انزجار و نافرمانی بردارند، شاه در پاسخ می گوید: "اگر این ارتش و این سلاح ها نباشد عرب ها، همین عراق، به ما حمله می کند". توجه داشته باشید که شاه در مورد شوروی سابق این صحبت را نمی کند چون می داند که شوروی به معادلات بین المللی توجه می کند و بر اساس آن می توان شوروی را مهار کرد بلکه به کشورهایی اشاره می کند که هیچ احترامی برای معادلات بین المللی قایل نیستند. و عملا هم شاهد بودیم که در اولین فرصت این کشورها به ایران حمله کردند. حمله عراق به ایران یک تصمیم شخصی توسط صدام حسین نبود بلکه صدام حسین مجری تصمیم جمعی کشورهای عرب برای حمله و نابودی ایران بود. اینان با توجه به شرایط ایران پس از انقلاب امیدوار بودند که بتوانند ایران را نابود کنند و قطعا اگر وجود رهبری کاریزماتیک امام خمینی (ره) و فداکاری جوانان ایرانی در آن زمان نبود امروز سرزمین ایران جزو خاک عراق بود. ایرانی ها در آن زمان مجبور شدند با خون در مقابل تسلیحات مدرنی که همه کشورهای جهان در اختیار عراق قرار می دادند بایستند.
علیرغم همه مصائبی که جنگ هشت ساله عرب های حوزه خلیج فارس بر علیه ایران بر کشور ایران تحمیل کرد چند درس مهم به ایرانی ها داد ومهم ترین آن عدم اعتماد به تسلیحات خارجی از هر نوعی و تلاش برای تامین سلاح های دفاعی تولید داخل بود چرا که در طی جنگ کشورهای مختلفی که زمانی تامین کننده تسلیحات برای ایران بودند با خودداری از تامین این تسلیحات و تحریم های مختلف چندین برابر عراق به ایران صدمه وارد کردند.
نیاز نیست فردی متخصص باشید تا با نگاه کردن به نقشه منطقه خاورمیانه و مناطق استقرار دشمنان ایران متوجه شوید که ایران در حال حاضر هم در محاصره دشمنان قرار دارد و اینان همه مترصد فرصتی هستند که ایران از خود ضعف نشان دهد تا مانند گله گرگ ها به ایران حمله ور شوند.
من زمانی از نماینده سابق سازمان صلیب سرخ جهانی در ایران که اهل سوئیس بود سوال کردم که چگونه است که شما سوئیسی ها توانسته اید بی طرفی وامنیت خود را در اوروپا حفظ کنید شاید ما ایرانی ها نیز بتوانیم روزی همان کار را بکنیم؟ وی اظهار داشت کشور ما هیچ ثروت و منابع زیر زمینی ندارد و از نظر استراتژیک و ژئوپولیتیکی برای هیچ کشوری ارزش ندارد اما کشور شما هم دارای ثروت ومنابع سرشار معادن وانرژی است و هم اینکه از نظر استراتژیک و ژئوپولیتیک ارزشمند است وهمین منجر می شود که دیگران طمع کنند آن را اشغال کنند.

حال اختلافات قومی و مذهبی منطقه ای را به شرایط استراتژیک و ژئوپولیتیک ایران اضافه کنید متوجه می شوید ایران در چه شرایطی قرار دارد.
در شرایطی که کشورهای اطراف ایران به پیشرفته ترین تسلیحات مدرن تهاجمی غربی مجهز می باشند و سالانه ده ها ملیارد دلار هزینه خرید این تسلیحات می کنند و از مقامات سعودی گرفته تا مقامات اسرائیلی و حتی جدیدا اماراتی روزانه چندین بار ایران را تهدید به حمله نظامی می کنند نمی توان توقع داشت که ایران دست روی دست بگذارد و فقط نظاره گر باشد.
در شرایطی که همپیمانان ایالات متحده و غرب روزانه انواع و اقسام سلاح های تحریم شده بین المللی را بر سر مردم بی گناه کشورهای منطقه از یمن گرفته تا فلسطین و یا کرد ها میریزند و سازمان های بین المللی به جای محکوم کردن آنها تازه آنها را تشویق می کنند چه توقعی از ایران و ایرانی است که برای دفاع از خود دست به ساخت تسلیحات دفاعی نزند.
آیا تا به حال یک بار از طرف یک نهاد بین المللی اعتراضی در مورد کشتار وسرکوب مخالفین کرد ترکیه با هواپیماهای اف شانزده آمریکایی شنیده اید؟ اگر در کشور دیگری با باطوم مخالفین را سرکوب کنند همه مجامع بین المللی قیام و قعود می کنند که مخالفین سرکوب شده اند اما در ترکیه هزاران کرد بی گناه را با بمباران هوایی سرکوب می کند و صدای یک اعتراض از جامعه جهانی حتی یک اعتراض شنیده نمی شود. آیا کسی است که به بنده اطلاع دهد چند بار مجامع بین المللی به قتل عام مردم بی گناه یمن توسط سلاح های تهاجمی آمریکایی به دست عربستان سعودی اعتراض کرده اند، سلاح هایی که خود همین مجامع تحریم کرده اند؟ در فلسطین چی؟ اعدام های خیابانی مردم بدون هیچ محاکمه فقط به صرف اینکه یک اسرائیلی احساس نا امنی کرده را آیا مجامع حقوق بشر مورد بررسی قرار داده اند؟ سرکوب مردم بحرین چی؟ مگر اینان چه می خواهند؟ غیر از حد اقل حقوقی که همه قوانین بین المللی برای مردمان همه کشورها تصویب کرده اند؟ اگر بخواهم ادامه دهم شاید هزاران مورد است که می توانم به آن اشاره کنم اما هدف بنده بحث این مسایل نیست هدف بنده این است که نشان دهم امروزه ما در جهانی زندگی می کنیم که قانون جنگل در آن حکم فرما است، یعنی قانون بی قانونی و قانون قدرت، هر کسی در این جنگل قدرتمند تر است حرفش پیش است و لا غیر.

وقتی نخست وزیر اسرائیل از پشت تریبون سازمان ملل ایران را تهدید به حمله نظامی می کند ایرانی ها حرف های وی را جدی میگیرند و می دانند که در جهان جنگل هیچ کس جلودار وی نخواهد بود کما اینکه اسرائیل به کشورهای دیگر هم تعدی کرد و هیچ کس جلوی آن را نگرفت، تنها چیزی که می تواند جلوی اسرائیل را بگیرد این است که نخست وزیر این کشور مطمئن باشد در صورت حمله به ایران دفتر نخست وزیری وی — پایگاه های هسته ای و زیر بناهای استراتژیک و… نیز مورد هدف ایران قرار می گیرد. وی مطمئن باشد که در صورت تهدید امنیت تهران امنیت تل آویو مورد تهدید قرار خواهد گرفت. با این شرایط است که وی قبل از حمله به ایران مجبور است چند بار فکر کند. و حتی وقتی دستور حمله را صادر می کند مقامات نظامی از اجرای آن خودداری می کنند.
وقتی مقامات سعودی و امارات از حمله به یمن و در اختیار داشتن پیشرفته ترین سلاح های آمریکایی قره می شوند و تهدید به حمله به ایران می کنند. باید بدانند که کاخ های آنها نیز می تواند توسط ایران با خاک یکسان شود.
همین آذربایجان همسایه شمالی ایران که مدعی ارتباط قومی و مذهبی با ایران است چند سال پیش فرودگاه های خود را در اختیار اسرائیل جهت حمله به ایران قرار داده بود و اگر تهدید ایران به حمله پیشگیرانه موشکی ونابودی این پایگاه ها نبود وادار نمی شد از اسرائیلی ها بخواهد هواپیماهای خود را برگردانند.
وقتی نخست وزیر اسرائیل پشت تریبون سازمان ملل رسما ایران را تهدید می کند که به آن حمله خواهد کرد باید توقع داشته باشد که ایرانی ها هم روی موشک خود جملات تهدید آمیز برای اسرائیل بنویسند تا بگویند "اگر تو حرف می زنی ما عمل می کنیم".
گواینکه نیاز نیست ایرانی ها روی موشک های خود جملات تهدید آمیز بنویسند چون هم اسرائیل و هم عربستان و هم دیگر کشورهایی که امنیت ملی ایران را تهدید می کنند می دانند که تلاش ایران برای افزایش برد — نقطه زنی و افزایش قدرت تخریبی این موشک ها برای آن است که در صورت تهدید امنیت اش توسط این کشورها این موشک ها به این اقصی نقاط این کشورها برسند و قدرت تخریبی مهیبی داشته باشند تا این کشورها جرئت نکنند به ایران حمله کنند.

اگر ایرانی ها برد موشک های خود را به بالای دو هزار کیلومتر می رسانند چون می خواهند به همه دشمنانی که در شعاع دو هزار کیلومتری ایران قرار دارند بگویند فاصله خود را با ایران رعایت کنند و خط قرمز ایران را در دو هزار کیلومتر دورتر از مرز های ایران ترسیم کنند. قطعا هر چه قدر برد این موشک ها بیشتر شود خط قرمز دفاعی ایران هم عمق بیشتری پیدا می کند.
در پایان می توان گفت مساله ای که انگیزه ایرانی ها را در ساخت سلاح های دفاعی بیشتر می کند رفتار هایی هست که امروزه از طرف ایالات متحده و همپیمانانش شاهد هستند. وقتی اینان به اشکال مختلف بر روسیه فشار وارد می کنند تا سامانه های دفاع موشکی به ایران تحویل ندهد و یا اینکه جنگنده و یا تسلیحات دفاعی به ایران نفروشد به این معنا است که نقشه هایی برای تهاجم بر علیه ایران دارند و نمی خواهند ایران بتواند از خود دفاع کند وگرنه تلاش نمی کردند از تامین تسلیحات دفاعی متعارف برای ایران جلوگیری به عمل آورند.

به این دلایل و صدها دلیل دیگر ایرانی ها می دانند که ساخت تسلیحات دفاعی از نان شب برایشان مهم تر است و به این دلیل تلاش خواهند کرد که نه فقط روی ساخت موشک های بالستیک خود تمرکز بیشتر کنند بلکه برد این موشک ها را بیشتر کنند. این موشک ها قطعا نمی تواند به عنوان سلاح تهاجمی تلقی گردد اما می تواند به عنوان سلاح تدافعی موثر به حساب آید، سلاحی که باید برد آن به تمام نقاط هر کشوری که ممکن است تهدیدی برای امنیت ایران به حساب آید برسد و روز به روز پیشرفته تر شوند.
در پایان می توان گفت موشک ها و تسلیحات دفاعی ایران خود تامین کننده صلح و امنیت در منطقه می باشد چرا که دیگران را از هر ماجراجویی که می تواند منطقه را به آتش بکشد منصرف می کند.