پتر کبیر چهارمین تزار سلسله رومانفها بود و زمانی که بقدرت رسید سیاستهای توسعه طلبانه ای را علیه همسایگان خود در پیش گرفت و این سیاست بیش از دو قرن و تا سقوط امپراتوری تزارها در سال 1917 ادامه یافت.
گفته می شود که پتر کبیر همیشه آرزوی قدم گذاشتن در آبهای جنوب ایران را در سر داشته اما در زمان حیات خود به این آرزو نرسید، به همین دلیل هم پیش از مرگ در وصیت نامه خود دستیابی به آبهای گرم ایران را به عنوان دستور کار به تزارهای بعدی سفارش نمود. ظاهرا در این وصیت نامه در مورد ایران گفته شده «نزدیک شدن به استانبول و هندوستان و ایران برای روسیه واجب است و لازم است که با این دولتها به جنگ پرداخته شود تا به هرقدر ممکن است خود را زودتر به خلیج فارس برسانید. بدین‌وسیله
حالا مدتهاست که قرارگاه خاتم‌‌الانبیا(ص) در حال امکانسنجی اتصال دریای خزر به خلیج فارس است و با تشکیل کارگروههایی در حال مطالعه و امکانسنجی این پروژه می باشد. ظاهرا بر اساس تجربه کشور چین در احداث کانال یکهزار و 300 کیلومتری که ازجنوب به شمال این کشور کشیده شده و همچنین دیگر تجارب جهانی حاکی از آن است که این عملی سازی این پروژه به واقعیت چندان بعید هم نیست. هدف این پروژه شیرین سازی آب خزر، انتقال 500 میلیون متر مکعب آب به استانهای مرکزی ایران و
ایجاد امکان ارتباط آبی قابل کشتیرانی از خزر تا خلیج فارس اعلام شده است که در کنار تمام این اهداف رویای تزار پترکبیر روسیه نیز حقیقت می یابد.
