این تقریبا 100 میلیون یورو بیش از مبلغی است که باشگاه های لیگ برتر انگلیس پرداخت کرده اند. آنها از نظر هزینه در جایگاه دوم قرار گرفته اند. در مجموع در هر دو دسته لیگ فوتبال چین، بیش از 390 میلیون یورو در بازار نقل و انتقالات هزینه شده است. باشگاه های چینی از محل فروش بازیکن، تنها 110 میلیون یورو درآمد داشتند.
گران ترین مبلغ خرید، متعلق به الکسی تکسیرا است که با پرداخت 50 میلیون یورو توسط باشگاه "جیانگو سونینگ" خریداری شد. این تیم در فصل گذشته تنها در مکان نهم جدول سوپر لیگ قرار داشت. تکسیرا در بازی اول خود در هفته اول نیم فصل دوم سوپرلیگ چین موفق شد تا دو بار دروازه باشگاه "شاندونگ لیونگ" را باز کند. چنین توفیقی نصیب فرناندینو نیز شد که باعث پیروزی تیم "چونکینگ لیفان" گردید. این تیمِ میانه جدول موفق شد که در خانه خود تیم "گوانگجو اورگراند" را که یکی از قویترین تیم های آسیایی است، شکست دهد. گل تیم میهمان توسط جکسون مارتینس کلمبیایی به ثمر رسید که در زمستان به مبلغ 42 میلیون یورو از باشگاه "آتلتیکو" خریداری شد.
با این حال تیم "گوانگجو اورگراند" در هفته دوم می تواند به عنوان گران ترین باشگاه فوتبال در جهان مطرح شود. در سه شنبه هفته گذشته این تیم توانست باشگاه های "رئال" و "منچستر یونایتد" را پشت سر بگذارد. این باشگاه چینی بخشی از سهام خود را با قیمت بسیار بالایی در بورس NEEQ به فروش برساند. پس از آن، ارزش این باشگاه به بیش از 3 میلیارد یورو، افزایش پیدا کرد. قیمت باشگاه "رئال" در پایان سال 2015 به میزان 2.95 میلیارد یورو و "منچستر یونایتد" به 2.9 میلیارد یورو ارزیابی شده است.
در هفته اول از 7 بازی، شاهد 6 پیروزی و یک تساوی بودیم. بدین ترتیب که تمام گل های نتیجه بخش توسط لژیونرها به ثمر رسیدند. آنها 13 گل از 14 گل را به نام خود ثبت کردند. جمعا 12 بازیکن توانستند دروازه حریف را باز کنند که 11 تن از آنان خارجی بودند. لژیونرها 2 بار به هم بازیکنان خود در حملات منجر به گل کمک کردند که در مجموع 11 فوتبالیست پاس گل را به نام خود ثبت کردند.
برخی از تحلیل گران فوتبال معتقدند که مبالغی که امسال باشگاه های چینی در بازار نقل و انتقالات برای خرید بازیکن هزینه کرده اند بیش از قیمت واقعی بوده است. ممکن است تعدادی از بازیکنان نتوانند به اندازه هزینه انجام شده توقعات را برآورده کنند. اما چینی ها همچنان با تکیه به بازیکنان خارجی، به دنبال راهکاری برای توسعه فوتبال خود هستند. آنها در این مقصود از تجربیات ژاپن و کره جنوبی پیروی می کنند. در همین رابطه گریگوری توالتوادزه، کارشناس فوتبال جهانی طی مصاحبه با خبرگزاری "اسپوتنیک" می گوید:
"من فکر نمی کنم که این منجر به یک تراژدی شود. وقتی که چینی ها اکنون بطور فعالانه فوتبالیست های مشهور را خریداری می کنند. به نظر من چین چشم انداز توسعه فوتبال خود را اینگونه ترسیم کرده است. بعید نیست که آنها بدین ترتیب سعی می کنند تا فوتبال را در کشور خود مردمی کنند چرا که فوتبال برای چینی ها احتمالا محبوب ترین رشته محسوب نمی شود. تعجب نمی کنم اگر روزی چین خود را برای میزبانی جام جهانی فوتبال نامزد کند. این امکان را نیز می دهم که کارزار خرید ستارگان، برای رسیدن به چنین هدفی صورت می گیرد. هیچ کاری در چین بی حساب انجام نمی شود."
فعلا تیم ملی یکی از قدرتمندترین کشورهای جهان در تازه ترین رنکینگ فیفا، در مکان 93 قرار گرفته است. اما چین بصورت جدی بر روی محبوبیت و توسعه فوتبال کار می کند و حتی شی جین پینگ، رئیس جمهور خلق چین، شخصا در این حوزه فعالیت می کند. بنا به گزارش رسانه ها، او زمانی عضو تیم مدرسه خود بوده و اکنون از طریق تلوزیون مسابقات بین المللی را دنبال می کند. می گویند یکی از علاقمندی های وی جمع آوری لباس های ورزشی فوتبالیست های مشهور است. دیوید کمرون نخست وزیر بریتانیا، لباس دیوید بکهام را به همراه امضا وی و دیگر فوتبالیست های تیم ملی انگلیس به رئیس جمهور چین اهدا کرده است. پیراهن فوتبال بازیکن شماره 10 آرژانتین نیز یکی از لباس هایی است که در کلکسیون وی مشاهده می شود با این تفاوت که به حای اسم مسی، نام "شی جین پینگ" به چاپ رسیده است.
شی جین پینگ در هنگام سفر به هلند با وان در سر، دروازه بان مشهور آن کشور ملاقات و در انگلیس به همراه سرخیو آگوئرو، مهاجم بنام آرژانتینی، از استادیوم "منچستر سیتی" بازدید کرده است. رئیس جمهور چین در حین سفر رسمی به ایرلند در سال 2012، چندین بار در زمین فوتبال دوبلین به توپ فوتبال ضربه زده است. تصویر وی در استادیوم ایرلند در بسیاری از رسانه های ورزشی روسیه منشر شده است.
بنابراین جای تعجب نیست که فوتبال در چین با چنین سرعتی رو به ترقی و محبوبیت است. گریگوری توالتوادزه در ادامه گفت:
"به عقیده من علاقمندی رهبر چین به فوتبال عامل موثری برای توسعه این رشته ورزشی است. با توجه به ساختار روانی و جهان بینی چینی ها و وجود سیستم روابط متقابل "حکومت و جامعه" ، به نظر من این می تواند نقطه عطفی برای چین تلقی شود. بیاد دارم وقتی که تیم ملی چین در مسابقات جام جهانی 2002 فوتبال بازی می کرد. البته بازی آنها در آن زمان جذاب نبود. خود چینی ها بیش از هر کس ناراحت بودند. ناراحتی آنها بخاطر بد بازی کردن نبود بلکه به این علت بود که ژاپن و کره جنوبی، دو همسایه آنها توانسته بودند از گروه خود به دور بعدی صعود کنند اما آنها در همان دور اول حذف شدند. اگر واقعا ما شاهد علاقمندی به فوتبال و از همه مهمتر رشد مهارت های بازیکنان چینی باشیم، می تواند همچون بمبی در فوتبال جهان به صدا درآید."
