بیست و پنج سال پیش جنگی به پایان رسید که هم اکنون بندرت از آن یاد می شود — جنگ در خلیج فارس، آخرین جنگ بزرگ که حدود یک ماه ادامه یافت و عملیات زمینی آن کمی بیش از 72 ساعت طول کشید.
دوم ماه اوت سال 1990 میلادی ، نیروهای عراق به کویت حمله کردند. اشغال آن کشور آغاز شد که بیش از 5 ماه ادامه یافت. سپس یکسری قطعنامه های بین المللی صادر شد که از مقامات عراق خواست نیروهای خود را از کویت خارج سازد اما تلاش های دیپلماتیک نافرجام ماند و 16 ماه ژانویه سال 1991 عملیات جنگی 43 روزه « طوفان در بیابان» آغاز گشت.
ائتلاف بین المللی که بیش از 60 کشور در آن شرکت داشت ضربات هوایی به خاک عراق وارد آورد. 24 ماه دسامبر ریاست آمریکا تصمیم گرفت پیشروی زمینی را آغاز کند. این عملیات نیروهای عراق را از خاک کویت عقب راند و سیمای خاور نزدیک را تغییر داد. اما اگر کویت توانست زخم های خود را التیام بخشد، عراق تا کنون از عواقب آن رنج می برد و ملت عراق تا کنون جواب ماجراجویی صدام را پس می دهد. به علاوه به عقیده کارشناسان آن جنگ دلیل اصلی رویدادهایی شد که تأثیر آن بر تعدادی از کشورهای منطقه مهلک بود.
شبکه تلویزیونی « ار.ت» در باره این فاجعه با سپهبد ابو الالبان به گفتگو نشست. وی در گذشته فرمانده نیروی دریایی عراق بود و سپس به عنوان دیپلمات کار کرد و هر روز بطور دقیق بر پیشرفت حوادث نظارت می کرد. به گفته وی صدام حسین که در آن زمان رهبری عراق را عهده دار بود همیشه به خشونت کشش داشت.
سپهبد الالبان در این خصوص گفت: « وقتی او به حکومت رسید، فورا جنگ های خونین بر علیه شخصیت های مشخص و گروهی از ساکنان در داخل کشور و کشورهای همسایه آغاز شد. بعلاوه صدام سعی می کرد قدرت شخصی خود را تحکیم بخشد. او به عنوان یک افسر دلش می خواست به قدرت برسد و فرمانده ای شود که بتواند دست به تصمیم گیری بزند. هر چند او معاون رئیس شورای فرماندهی انقلابی بود و می توانست به ژنرالهای عالی مقام دستور بدهد اما می خواست ژنرال نیروهای مسلح عراق بشود تا قدرت را در محافل نظامی انحصاری کند».
این عقیده رایج است که گویا واشنگتن دولت صدام را به ماجراجویی نظامی کشاند اما به عقیده سپهبد عراق وضع اینطور نبود.
« آنچه به آمریکا مربوط می شود، توجه آن کشور به منطقه نفت خیزی مانند خلیج فارس با توجه به اهمیت استراتژیک آن کاملا مشخص بود. بعلاوه، آمریکا روابط بسیار خوبی با کشور سلطنتی کویت داشت. از اینرو با این نظرات که آمریکا گویا صدام را به حمله به کویت تحریک نمود موافق نیستم. آری، اپریل گِلِسپی سفیر آمریکا به صدام نگفت: « حمله نکنید»، اما درعین حال اطمینان دارم که برای حمله وی را تحریک نکرده است».
به عقیده همصحبت شبکه تلویزیونی « ار.ت» حمله عراق به کویت اولین میخ تابوت عراق و اولین گام بسوی « نابودی ملت عراق و سرزمین عراق و تمدن عراق» بود. بعلاوه حوادث آن سال ها بطور جدی جهان عرب را تضعیف کرد: در اتحادیه کشورهای عربی شکاف ایجاد شد و حضور کشورهای عربی در جهان بتدریج تضعیف شد. بعلاوه همانا پس از آن رویدادها جنبش های اسلامی رادیکال فعال شدند و سال ها بعد پدیده « بهار عربی» ظاهر شد و نا آرامی در یمن آغاز گشت.
« همه اینها هیچ چیز دیگری نیست به غیر از پیامد های جنگ در کویت. حال تصور کنید که اعراب با صهیونیست ها ملاقات می کنند — با دشمنان اسلام، با اروپائیان و در این دیدارها در باره چگونگی کشتن اعراب و مسلمانان در عراق بحث می کنند. وحشتناک تر آن است که روحانیت در عربستان سعودی و یا دانشگاه مصری « الازهر» فتوای رسمی را صادر کرد که قتل سربازان عراقی، سوری و مصری را ممکن می سازد. این ها حوادثی هستند که اتفاق می افتد. اکنون برای هیچ کس جای تعجب نیست که ارتش سوریه با ارتش عراق می جنگد. این فاجعه از جنگ در خلیج فارس آغاز شد».
عراق در آن سال ها چه تعداد از ساکنان خود را از دست داد؟ تا کنون مشخص نشده است. از 200-100 هزار نفر تا 35-20 هزار نفر که منطقی تر است. مطابق با آمار دولت صدام، در نتیجه بمباران ها از سوی ائتلاف تحت رهبری آمریکا بیش از 2200 ساکن غیر نظامی کشته شدند. نیروهای عراق بیش از هزار ساکن غیر نظامی کویت را کشتند و صد ها نفر مفقود الاثر اعلام شدند. تلفات در بین نظامیان بیش از 4 هزار نفر اعلام شد. کشور 90 درصد زیر ساخت نظامی خود را از دست داد.
در سال 1990 میلادی تحریم های بین المللی در رابطه با بغداد وضع شد که تا سال 2003 — زمان فروپاشی رژیم صدام حسین —به قوت خود باقی بود. این تحریم ها تمام عرصه تجاری با بغداد به غیر از کالاهای انسانی را ممنوع اعلام کرده بود. با وجود این، تحریم ها به افزایش فقر و سوء تغذیه و افزایش تورم در عراق انجامید.
