ترکیه نمونه کلاسیک کاربرد «نیروی نرم» از طریق دمکراسی و اصلاحات اقتصادی در داخل کشور همراه با کار دیپلماتیک ظریف در خارج بود که به آنکارا اجازه می‌داد در اختلافات منطقه ای به میانجیگری بپردازد
بارکی در ادامه نوشت:
«حالا این سیاست ویران شده است. این سیاست قربانی تحول غیر مترقبه در «بهار عربی» و یک سلسله اشتباه ها شده و آنکارا مناسبات خود را تقریباً با همه همسایگانش در منطقه و نیز با آمریکا، اتحادیه اروپا و روسیه تیره کرد.
هنگامی که در 2010 «بهار عربی» شروع شد، مقامات ترکیه تصمیم گرفتند «سکان تغییرات در خاور نزدیک را بدست خود بگیرند» ولی این کار زیاد طول نکشید. دولت اخوان المسلمین برقرار شده در مصر سرنگون شد و اما ترکیه نتوانست با مقامات جدید آن کشور مناسبات بر قرار کنند و در سوریه بلندپروازی های ترکیه در سیاست خارجی به اتمام رسیدند».
بارکی اشاره کرد:
روسای جمهوری سوریه و ترکیه قبل از وقوع «بهار عربی» مناسبات کاری و حتی شخصی تنگ داشتند لیکن پس از بی نظمی های دسته‌جمعی 2011 که به جنگ داخلی در سوریه منجر شد و اردوغان اسد را در برابر عموم دیکتاتور نامید و و به سرنگونی وی دعوت کرد.
در حال حاضر رئیس جمهور ترکیه به نقد آمریکا پرداخت به این خاطر که واشنگتن از مداخله در اختلاف سوریه امتناع ورزید. آنکارا به عبور دادن شبه نظامیان رادیکال اسلامگرا به سوریه از اراضی خود دست زد. کارشناس آمریکایی در توضیح این جریان گفت: «بسیاری از شبه نظامیان بر اثر این اعمال به داعش رو آورد و د نتیجه داعش به قدرتی بدل شده که حالا هست».
بارکی سپس نوشت:
حوادث در سوریه همچنین به روند صلح میان مقامات ترکیه و کرد ها «ضربه مرگباری» وارد کرده است.
ولی هنگامی روسیه به طرفداری از اسد به اختلاف سوریه دخالت کرد انزوای رئیس جمهور ترکیه بیشتر از پیش شد. این کارشناس افزود: سرنگونی هواپیمای روسیه موجب اتخاذ اقدام های اقتصادی، سیاسی و نظامی از سوی مسکو شد.
بارکی نوشت: «اردوغان به پوتین کم بها داد. سبب تصمیمگیری وی به حمله کردن به آن هواپیما ناشی از ناکامی ها در سوریه و مشاهدات وی از این بود که روسیه و ایران در حمایت از ارتش سوریه در مبارزه آن با متحدین ترکیه در سوریه به چه موفقیت‌هایی رسیدند».
بارکی به این نتیجه می‌رسد که از این به بعد سیاست ترکیه با ترکیه وجه مشترکی ندارد. حضور اردوغان در همه جا در یک زمان و تبلیغ موضع و بی‌گناهی بدون چون و چرای وی گویای آن است که سیاست خارجی کنونی ترکیه محصول جهانبینی و خودخواهی شخصی اردوغان است. این وضعیت موجب ژرفش مسایل در سیاست داخلی و خارجی و بروز اختلاف نظر های بیشتر آنکارا با متحدین مرسومی آن خواهد گردید.
