خارج از همه پروتکل های دیپلماتیک دو کشور برای حسن روابط سعی می کنند فضایی مساعد برای مهمان خارجی خود فراهم کنند تا حسن مهمان نوازی خود را به نمایش بگذارند و نحوه برخورد مهماندار با مهمان نشانه آن است که مهماندار چقدر برای مهمان خود ارزش و احترام قایل است.
در ایران موارد زیادی پیش آمده که هیات های خارجی در دیدار خود از ایران موارد زیادی مثل حجاب اسلامی را صحیح رعایت نکرده اند اما ایرانی ها برای نشان دادن درک خود از فرهنگ طرف مقابل خیلی مته به خشخاش نشان ندادند و در مراسم دیپلماتیک که سفارت خانه های خارجی در تهران مشروب سرو می کنند معمولا شخصیت های ایرانی سعی می کنند یا حضور نداشته باشند که تکدی خاطر برای مهماندار خود به وجود نیاورند و یا اینکه وقتی سرو مشروب شروع می شود مراسم را ترک می گویند تا مهماندار و مهمانانش راحت باشند.
تفاوت دیدگاه و تفکر اسلام ایرانی و مرتجعین را در این ظرافت ها می توان یافت حال این مرتجعین بخواهند مسلمان باشد یا مسیحی یا لائیک مثل فرانسه.
البته موارد زیادی در تاریخ معاصر تشیع وجود دارد که علمای به نام شیعه و سنی در مورد تبصره هایی برای موارد خاص و شخصیت های صحبت کرده اند و افرادی همچون امام موسی صدر و… اقدام به تابو شکنی نمودند و معتقد بودند که وقتی منافع عمومی اسلام ایجاب می کند یک شخصیت مسلمان باید آن را مد نظر قرار دهد و تبصره هایی برای موارد مختلف قرار دادند که البته بحث آنها مفصل و خارج از چهارچوب این مقاله می باشد.
چند سال پیش وقتی آقای حداد عادل رئیس وقت مجلس شورای اسلامی به بلژیک سفر کرده بود و از دست دادن با رئیس مجلس این کشور که یک خانم بود خودداری کرد به دلیل اینکه تشریفات مربوطه هماهنگی لازم را به عمل نیاورده بودند مساله منجر به کدورت شد و ملاقات های طرفین به دلیل اینکه رئیس مجلس بلژیک تصور کرد رئیس مجلس ایران به وی اهانت کرده لغو شد. متاسفانه رئیس مجلس بلژیک در آن زمان به خود این زحمت را نداد که کنکاش کند ماجرا چیست وکوتاهی از کجاست و همین مساله به یک بحران و اختلاف سیاسی فیما بین دو کشور کشیده شد. البته رئیس مجلس ایران هم می توانست از تبصره های شرعی استفاده کند و نگذارد ماجرا به کدورت کشیده شود اما فکر آن را کرد که وقت برگشت به تهران باید جوابگوی فضای داخلی باشد و احساس کرد ماجرا از حوصله وی خارج است.
کما اینکه شاهد بودیم آقای احمدی نژاد زمان خاک سپاری آقای هوگو چاوز از همان تبصره هایی که در فقه شیعه وجود دارد استفاده کرد و مادر پیر آقای چاوز را در آغوش گرفت و یا اینکه آقای خاتمی در دیدار از ایتالیا از همان تبصره ها استفاده کرد و با یک خانم جوان دست داد که البته هر دو با هجمه رسانه های مخالف خود درون کشور مواجه شدند.
دیدار آقای روحانی از ایتالیا و فرانسه هم ممکن بود با همین شرایط مواجه شود که ظاهرا آقای روحانی هم خود را برای چنین شرایطی آماده کرده بود و ایرانی ها هیچ تقاضایی در این زمینه از ایتالیایی ها به عمل نیاورده بودند، اما ایتالیایی ها با پوشاندن مجسمه های برهنه و خودداری از سرو مشروب در مراسم حسن مهمان نوازی خود را نشان دادند و مهمان خود را در معذوریت قرار ندادند و نشان دادند که خواهان روابط حسنه با ایران هستند، گو اینکه عکس ملاقات آقای روحانی با پاپ کنار یک تابلوی فرشتگان برهنه و یا ملاقات با نخست وزیر ایتالیا کنار مجسمه سردار رم ای که پارس ها را شکست داده بود مقداری در ایران سر و صدا دار شد اما نفس رفتار آنها کل ماجرا ها را تحت شعاع قرار داد.
در فرانسه ظاهرا فرانسوی ها از همان ابتدا تمایل به مهمان نوازی نداشتند وبه همین دلیل علیرغم اینکه می دانستند که رئیس جمهور روحانی ایران قطعا سر میز ناهاری که مشروب روی آن سرو می شود نخواهد نشست اصرار داشتند که این مهمانی باید با سرو شراب برگذار گردد که خوب آقای روحانی هم ترجیح دادند غذایی سبک تر در هتل میل فرمایند و ارزش ناهار خوردن با رئیس جمهوری فرانسه را پایین تر از آن دانستند که مجبور شوند پاسخگوی فضای داخلی کشور خود باشند.
نفس سفر آقای روحانی به فرانسه و عقد قرارداد با شرکت های فرانسوی با مخالفت های زیادی درون کشور مواجه بوده و هست. تعداد زیادی از ایرانی ها هنوز رفتار شرکت های فرانسوی مخصوصا پژو و توتال در حین تحریم ها را فراموش نکرده اند و خواهان جریمه و تنبیه این شرکت ها نه تشویق آنها با انعقاد قرارداد می باشند. سیاست مداران ایرانی از جمله شخص آقای ظریف ودیپلمات های فعلی وزارت امور خارجه ایران هنوز رفتارهای خصمانه وزیر امور خارجه فرانسه و کشور فرانسه در حین مذاکرات و تلاش برای به هم زدن برجام را فراموش نکرده اند. فرانسوی ها در اکثر موارد اختلاف فیما بین ایران و کشورهای دیگر در منطقه خاورمیانه مخصوصا در زمینه جنگ سوریه موضع نه فقط مخالف بلکه دشمنی با ایران را اتخاذ کرده اند. جانبازان ایرانی هنوز دردهای سلاح های شیمیایی فرانسوی که با هواپیماهای فرانسوی بر سر سربازان و مردمان بی دفاع ایران در شهر های پشت جبهه فرود می آمد را فراموش نکرده اند. مریض های ایرانی هنوز درد تحریم داروهای فرانسوی را احساس می کنند. فرانسه همواره خانه تروریست هایی هست که تعداد زیادی از مردمان ایران را ترور کرده اند و ساده ترین قوانین مربوط به حقوق بشر و حقوق انسان را زیر پا گذاشته اند. فرانسه در همه مواردی که اسرائیل حقوق بشر را زیر پا گذاشت و مردم بی گناه و بی دفاع فلسطینی را قتل عام کرد چشم پوشی کرده و در هیچ موردی واکنشی از طرف فرانسه در مورد قتل عام و زیر پا گذاشتن حقوق بشر در یمن و بحرین و سوریه و عراق و… را شاهد نبودیم.
با این شرایط قطعا آقای روحانی صلاح نمی بیند که بخواهد از تبصره های مذهبی برای رابطه با فرانسوی ها استفاده کند و خود را در قبال فضای داخلی رسانه ای قرار دهد چرا که همین قرارداد هایی را که با فرانسوی ها بسته هم کافی است تا برای مدت ها بخواهد جوابگوی انتقادات داخلی باشد.
به هر حال هدف آقای روحانی و هیات همراه شکستن دیوار تحریم ها در میان کشورهای اوروپایی بود که با انعقاد این قرارداد ها موفق شدند در این دیوار ترک ایجاد کنند اما تصور اینکه این قرارداد ها سود و منفعتی حد اقل در کوتاه مدت عاید ایران خواهد کرد بسیار تصور خام و ناپخته ای است. با سبک و سنگین کردن این قرارداد ها می توان متوجه شد که کفه ترازو در این قرارداد ها به سمت فرانسه بیشتر است تا به سمت ایران و واکنش های بورس های پاریس و تهران به انعقاد این قرارداد ها نشان دهنده سنگینی کفه ترازو است، پس عملا ایرانی ها در این رابطه هزینه سنگینی را متحمل شده اند.
فرانسوی ها با این رفتار خود می خواستند ببینند آقای روحانی تا چه حد حاضر است از مبادی و اصول مذهبی و اعتقادی ایران کوتاه آید و چقدر به رابطه با فرانسه اهمیت می دهد که آقای روحانی هم نشان داد همان قرارداد ها به عنوان هزینه کافی است و رابطه با فرانسه و چشم پوشی از برخی اصول و مبادی مذهبی بیش از این برای ایران ارزش ندارد.
