باستان شناسان بریتانیا حدس می زنند که انسان باستان به دلیل خیانت به مهاجرت تن در داد: آنها در محل سکونت اولیه خود مورد فریب و خیانت قرار گرفتند و از انتقام هم قبیله های خود و اعضای جوامع اولیه باستانی می ترسیدند. ا نتقام وخیانت نیروی محرکه مهاجرت و انتقال به نقاط دیگر زمین شد.
متخصص Penny Spikins از دانشگاه « یورک» متذکر شد که سرعت و ماهیت مهاجرت انسان حدودا 100 هزار سال پیش تغییر کرد. تا قبل از آن « انسان اولیه» بندرت مهاجرت می کرد و این نقل مکان تحت فشار محیط پیرامون صورت می گرفت ( افزایش ساکنان، خشکسالی و گرسنگی). در دوران بعدی، انسان باستان بیشتر مهاجرت می کرد و بدون وابستگی به محیط زیست محل سکونت خود را تغییر می داد.
قوانین اخلاقی سختگیرانه شدند و جوامع به مجازات کسانی پرداختند که این قوانین را نقض می کردند. باستان شناسان مطمئن هستند که کینه و نفرت ( خاطره خیانت و آسیب)، روش های موثرتر شکار ، تماس بین گروه های اجتماعی ( یافتن متحدانی در قبایل بیگانه) به انسان باستان کمک کرد قبایل بومی را ترک و برای یافتن محل سکونت جدید دست به مهاجرت بزند.
انسان اولیه علاوه بر سکونت در اراضی مناسب برای زندگی ، به مناطق دور افتاده مهاجرت می کرد که برای زندگی مناسب نبودند: بیابان ها، جنگل های انبوه ، توندرا و باتلاق.
