در سال 1962 میلادی، فرانسه و بریتانیا موافقت نامه ای به امضا رساندند که اساس طراحی هواپیمای مسافربری ما فوق صوت را تشکیل می داد. دیرتر آن را « کونکورد» نامیدند (که به زبان فرانسه « توافق» ، «اتحاد» است). توضیح این واقعیت که دو کشور در طراحی آن شرکت داشتند ساده است: به علت گران بودن اینگونه پروژه ها فقط یک کشور از عهده اجرای آن بر نمی آید، حتی آمریکا. شایان ذکر است که آمریکایی ها نهایتا دست از اجرای طرح بوئینگ 2707 به گنجایش 300 نفر کشیدند که قرار بود در مسیر اقیانوس اطلس پرواز کند.
اصل کار مشترک روی ساخت این نوع هواپیما را پرواز با سرعت ما فوق صوت تشکیل می دهد. همانا به این دلیل شکل ظاهر و ساختار آن فرق زیادی با شکل هواپیماهای زیر سرعت مافوق صوت دارد. سیستم سوخت « کونکورد» که برای ایجاد توازن هواپیما هنگام تولید سوخت بکار رفت بخش اصلی وزن هنگام برخاست را تشکیل می داد.
در نتیجه طراحان توانستند برد پرواز را به 6500 کیلومتر با سرعت مافوق صوت 2150 کیلومتر در ساعت برسانند. در زمان پرواز با سرعت ما فوق صوت بدنه هواپیما تا 127 درجه سانتیگراد گرم می شود و هواپیما تا 25 سانتیمتر به علت تغییر بر اثر گرما درازتر می شود. به مسافران توصیه می شود به پنجره ها دست نزنند زیرا احتمال سوختگی جدی وجود دارد.
یگانه سانحه « کونکورد» 25 ماه جولای سال 2000 در پاریس رخ داد. هواپیما با جزء آزاد شده از هواپیمای آمریکایی برخورد کرد و دچار سانحه شد. « کونکورد» به هوا بلند شد اما پس از آن آتش گرفت و بال آن متلاشی شد و هواپیما سقوط کرد. 100 نفر از مسافران کشته شدند. 9 عضو اکیپ و 4 نفر روی زمین جان باختند. پروازهای « کونکورد» پس از بررسی عواقب تغییرات در ساختار هواپیما متوقف شد و در ماه نوامبر سال 2001 پرواز ها از سر گرفته شدند. اما فروش بلیط های این هواپیما کاهش یافت و 26 نوامبر سال 2003 « کونکورد» آخرین پرواز خود را به انجام رساند.
اروپا پس از سانحه « کونکورد» ، از ایده هواپیمای ما فوق صوت دست کشید.
ویکتور پریادکا مدیر عامل شرکت « ائتلاف فناوری هواپیما سازی آوینت یِل» در این خصوص گفت: بعضی از شرکت ها هرازگاهی به کار روی هواپیماهای مسافربری ما فوق صوت برمی گردند. در بوئینگ و Европе Airbus Industry نیز پروژه هایی در این رابطه طراحی شدند. اما طراحان بیشتر به با صرفه بودن موتور توجه می کنند. برای پرواز ما فوق صوت موتور قوی لازم است که تا حدودی با پس سوز کار کند و یا موتور خاصی که بتواند سرعت ما فوق صوت را در رژیم پس سوز کار موتور تأمین کند. چنین هواپیمایی را می توان ساخت اما در مقایسه با هواپیما های با سرعت « زیر صوت» قیمت بلیط به دلیل مصرف سوخت و خدمات یک و نیم تا دو برابر گران تر خواهد بود. این نکته مانع از توسعه رشته هواپیماهای ما فوق صوت می شود.
روسیه نیز در این جهت کار می کند. در ماه مه سال جاری، ولادیمیر پوتین درخواست کرد تولید « تو — 160 ام» تا سال 2020 میلادی از نوع احیا شود و 50 هواپیمای « تو — 160» به نیروهای مسلح تحویل داده شوند.
ویکتور پریادکا در این خصوص گفت: آنچه به شرکت توپولوف مربوط می شود هم اکنون سفارشات این شرکت برای طراحی چندان زیاد نیست. منطقی خواهد بود هواپیمای تکامل یافته از نظر آئرو دینامیک « تو — 204» و نوع بعدی آن « تو — 214» به حساب صرفه جویی در سوخت و تکامل تجهیزات رادار به سطح استاندارد رسانده شود.
هرازگاهی اخباری در اینباره دریافت می شوند که شرکتهای هواپیمایی مختلف قصد دارند در آینده از هواپیماهای مسافربری ما فوق صوت برای کاهش مدت پرواز استفاده کنند. اما فعلا فقط از طراحی این نوع هواپیما ها صحبت می شود.
