افسانه های نمایشگاه دستاوردهای اقتصاد ملی -وِدِنخا

قبل از ورود به نمایشگاه، یک مجسمه ی غول پیکر زن کشاورز و مرد کارگر، نصب شده است. این مجسمه توسط خانم ورا موخینا مجسمه ساز معروف، برای غرفه ی مخصوص شوروی در نمایشگاه بین المللی پاریس، سال ۱۹۳۷ ساخته شده بود. "ودنخا" دارای مساحت وسیعی همچون کشور موناکو است که از ساختمان های زیبایی که هر کدام برای یکی از دستاوردهای اقتصاد ملی اختصاص دارد تشکیل شده است. در اینجا شاهد فواره های زیبای طلایی و فضای سبز مخصوص به خود هستیم که در تابستان ها مزین به گل های رنگارنگی است. این مکان دارای روح، انرژی، تاریخ و حکایت های ویژه ی خاص خود است.
نمایشگاه کشاورزی اتحاد شوروی که تا تغییر نام به "ودنخا"، به مدت بیست سال اینگونه نامیده می شد، در سال ۱۹۳۹ افتتاح شد. در محوطه ی آن آثار معماری خارق‌العاده‌ای وجود دارد که میهمانان خارجی و داخلی زیادی برای تماشای آن به اینجا می آیند. ضمنا مکان هایی نیز وجود دارد که از چشم خیلی ها پنهان است. اماکنی که بسیاری از آن بی خبرند اما بخشی از تاریخ نمایشگاه محسوب می شوند.
برای مثال پناهگاه زیرزمینی که در اواسط سده میلادی گذشته برای احتمال وقوع جنگ، ساخته شده بود که تا به امروز نیز می تواند مورد استفاده قرار گیرد. این مکان دقیقا در زیر ساختمان خانه ی دوستی ملل قرار دارد. در آن کلیه ی مایحتاج دو روز زندگی برای ۳۰۰ نفر فراهم شده است. همچنین در آن اتاق های استراحت، مکان های نگهداری مواد غذایی، تجهیزات تهویه و تصفیه ی هوا و از همه مهمتر، اتاق دبیرکل و صدر هیئت رئیسه ی حزب کمونیست قرار داشت. اکنون این پناهگاه تحت اختیار وزارت امور غیر مترقبه روسیه است که می تواند ظرف مدت ۶ ساعت آن را آماده ی بهره برداری کند.
یکی از اماکنی که بیش از هر جای دیگر در "ودنخا" مراجعه کننده دارد، سالن "فضا" است. در نزدیکی آن یک موشک فضاپیمای ۳۸ متری قرار دارد. البته زمانی در این مکان مجسمه ی بزرک استالین قرار داشت. در آن سال ها این مجسمه نماد نمایشگاه بود و در چندین فیلم سینمایی معروف شوروی هم، از آن فیلم برداری شده بود. لازم به توضیح است که "ودنخا" برای سال های متمادی مکانی دوست داشتنی برای کارگردانان اتحاد شوروی بود. جالب است بدانید که، قبل از ساخت و نصب مجسمه استالین، ماکت کوچک آن را برای تائید طرح، ساخته بودند. پس از آنکه مجسمه ی اصلی ساخته شد، کسی جرات از بین بردن مجسمه کوچکتر را نداشت لذا ماکت را در داخل مجسمه ی اصلی تعبیه کردند. بدین ترتیب این مجسمه تشابهی به ماتروشکا، عروسک های صنایع دستی روسیه، که چندین عروسک در دل یکدیگرند، پیدا کرد. پس از مرگ استالین و پایان کیش شخصیتی وی، هر دو مجسمه را از مکان خود برچیده و در جایی در محوطه ی نمایشگاه به خاک سپردند.
حکایت دیگری نیز در مورد استالین و این نمایشگاه وجود دارد. در زمان احداث یکی از ساختمان های نمایشگاه، رهبر کشور در هنگام سرکشی به آنجا، پیپ معروف خود را روشن کرد. یکی از نگهبانان به وی نزدیک شد و اعلام کرد که کشیدن دخانیات در محوطه ی ساخت و ساز ممنوع است. استالین بدون بیان کلمه ای، پیپ خود را خاموش کرد. بسیار مشکل است احساس این نگهبانِ مقرراتی را تا زمان مراجعه ی مامورین کرملین به درب خانه ی او، تصور کرد. با توجه به دستگیری های گسترده و سرکوب در آن دوره، وی احتمالا در انتظار وحشتناک ترین سناریو بود. اما فرستادگان استالین، به خاطر کار خوب وی، تقدیر نامه و پاداش مالی اهدا کردند.
داستان های مختلفی در رابطه با بزرگ ترین نمایشگاه کشور وجود دارد. و این ها فقط گوشه ای از آنها است. تقریبا تمام حکایاتی که از "ودنخا" نقل می شود واقعیت دارند. فقط ممکن است که کمی شاخ و برگ به آنها اضافه شده باشد. اما این مهم نیست، آخر خود نمایشگاه به عنوان افسانه ای، جزو جدایی ناپذیر تاریخ روسیه است.
ضمنا این عقیده نیز وجود دارد که دستور ساخت میدان پراگاتی در دهلی نو، پس از سفر ایندرا گاندی، نخست وزیر وقت هندوستان از اتحاد جماهیری شوروی و بازدید از ودنخا، اتخاذ گردید.