این مرکز در ماه مه 2006 پایه ریزی شده و رئیس آن رامی عبدالرحمن مهاجر سوری ساکن کاونتری بریتانیا است. روزنامه‌نگار «نیمرود کامر» برای صحبت کردن با عبدالرحمن مؤسس آن سازمان راهی دفتر وی شد ولی عبد الرحمن با اشاره به علل امنیتی از ملاقات خودداری کرده و گفت که او در قزاقستان اقامت دارد
«ایلیا پترنکو» خبرنگار آر تی تصمیم گرفت شانس ملاقات خود را با این فرد از دست ندهد و به قزاقستان رفت. پس از تمنای نه چندان طولانی عبد الرحمن موافقت کرد به چند سؤال آر تی جواب بدهد و چنین گفت:
ما صرفاً به این علت دستخوش حملات می‌شویم که در باره حوادث در سوریه اطلاعات درست و معتبر را منتشر می کنیم. شاید هیچ‌کس نمی‌خواهد این اطلاعات را بداند. من دفعه آخر در 2000 در سوریه بودم ولی برخی فعالین مرکز را از طریق دوستان می شناسم. نامزد جدید می‌تواند فقط پس از گزراندن دوره آزمون شش ماهه به این سازمان پذیرفته شود. در ضمن وی باید برای نمایندگان مرکز و افراد مطمئن دخیل در فعالیت‌های او آشنا باشد.
اینطور بر می‌آید که به گفته رامی عبد الرحمن سازمان وی دارای هدف‌های نجیبانه بوده و در فکر شان و وحیثیت خود است. ولی هنگامی که روزنامه‌نگار آر تی تصمیم گرفت جزئیات کار آنرا بداند اتفاقاً یک گزارش بسیار داغ آن را دید. اول اکتبر در سایت این سازمان گزارشی درج شد که حاکی از آن بود که «در استان حمص 30 نفر از ساکنان بی‌دفاع بر اثر ضربات هوایی روسیه بهلاکت رسیدند». مطلب سر ضربات هوایی به قصبات مسکونی تلبیسه، رستن و زعفران بود. راستش در بخش عربی آن سایت در باره حملات هوایی روسیه چیزی گفته نشده بود و فقط در باره حملات «رژیم اسد» سخن گفته می شود. این گزارش متضاد را الان هم می‌توان در آن سایت یافت.
سازمان عبد الرحمن در طول چند سال منبع اطلاعات در باره جنایات نظامی و دیگر تبهکاری ها در سوریه است. همه سعی می کنند بفهند که چرا خیلی‌ها به گزارش های فعالین آن مرکز بدون چون و چرا باور می کنند. خبرنگار آر تی پس از صحبت کردن با مؤسس آن سازمان به این نتیجه رسید که به نظر می‌آید که علت، این است که وی ساده خودش به چیزهایی که منتشر می‌کند باور می کند.
