هرجا که امریکا سیاست هایش را به کار می اندازد و رژیم سیاسی کشورها را بنا به صلاحدید خود تغییر می دهد، آرامش برهم می خورد. کارشناسان نظامی با تحلیلی نه چندان عمیق در تاریخ به این نتیجه رسیدند که سرنگونی حکومت ها در تمام دنیا، فقط یک تفریح است. تا وقتی سلاح به اندازه کافی هست، می توان گفتگوی آرام را فراموش کرد. هیچ کس در لحظه آتش افروزی و حتی پس از آن به این مساله فکر نکرد که مردم تمایلی به زندگی در شرایط جنگ دایمی ندارند. فقط گاهگاهی صحبت از این مساله به میان می آید که مردمِ گرفتار در آتش جنگ، خواهان زندگی آرام هستند. اخبار جزیره لامپدوسا در ایتالیا و قایق های غرق شده و مهاجران غیرقانونی که قربانی حوادث شده اند، خیلی زود به فراموشی سپرده شد. پاول سیوِتنیکوف کارشناس ارشد بنیاد چشم انداز تاریخ این جریان را به یاد سیاستمداران اروپایی می آورد. او می گوید که اگر تعداد قربانیان به یک میلیون برسد، آنوقت فاجعه خواهد بود. وی در ادامه برای رادیو اسپوتنیک توضیح می دهد: «اروپا به امریکا کمک کرد تا ثبات را در خاور میانه بر هم بزند. و زمانی که در خاورمیانه آتش جنگ زبانه بکشد، باید انتظار سیل پناهندگان را داشت. 9 میلیون پناهنده در واقع مشکلات زیادی را برای کشورهای اتحادیه اروپا به ارمغان می آورد، زیرا بدون این سیل انبوه نیز شهروندان اتحادیه اروپا از حضور نمایندگان سایر کشورها در محیط زندگی خود رضایت خاطر ندارند. موضوع مقابله با مهاجرت کاملا جدی است و اگر 9 میلیون پناهنده به این کشورها وارد شوند، شدت و حدت آن بیشتر خواهد شد».
تلاش های امروز برای توزیع پناهندگان در تمام کشورهای اتحادیه اروپا از طرف خود این کشورها چندان مورد حمایت قرار نمی گیرد. و اگر تا امروز کار به اعتراضات و تظاهرات جدی نکشیده، نباید تصور کرد که رهبران اتحادیه اروپا منتظر نشسته اند تا ببینند که سیل پناهندگان چه وقت تبدیل به سونامی خواهد شد. بسیاری از کشورها هم اکنون آماده هستند تا بهای تصمیمات نه چندان منطقی همسایگان خود و سیاست های حساب نشده آنها را پرداخت کنند. پاول سیوِتنیکوف در ادامه توضیح می دهد: «فعلا این فرایند خیلی کند و سخت پیش می رود، زیرا هیچ یک از شهروندان اروپا تمایلی به حضور پناهندگان در قلمروی خود ندارد، بویژه تحمل پناهندگانی از منطقه خاورمیانه برای آنها سخت است. نباید فراموش کرد که فنلاند هم در اتحادیه اروپا قرار دارد. دولت فنلاند می تواند اعتراض کند که چرا ما باید پذیرای پناهندگان سوری باشیم که به خاطر سیاست های آلمان، فرانسه و دیگر قدرتها علیه حکومت اسد آواره شده اند. در اینجا بروکراسی اروپا فرایند تصویب این برنامه را با مشکل روبرو می کند».
لزومی هم ندارد که برای حل مشکل پناهندگان تعجیل کنند. اولا، این برنامه باید تمام گام ها را محاسبه کند. به عبارتی، باید تمام تلاش خود را بکند تا تمام سناریوهای توسعه حوادث را تدوین نموده و برنامه ای برای تک تک سناریوها داشته باشد. دوما، به گفته مارینا آپانویچ دکترای علوم سیاسی، در اروپا دایما صبحت از مشکلات و اختلافات بین پناهندگان به گوش می رسد. مارینا اپانویچ در ادامه توضیح می دهد: «باید اول به این مساله پرداخت که آیا همه این پناهندگان از سوریه هستند یا برخی از آنها پناهندگان شرایط نامساعد اقتصادی از کشورهای خاورمیانه هستند و به این موج پیوسته اند تا مشکلات اقتصادی خود را حل کنند. این افراد تمایلی به معرفی خود ندارند، زیرا فاقد حقوق پناهندگان هستند. مساله دوم این است که رسانه ها نیز به اخبار و اتفاقات دامن می زنند. بنابراین بهتر است که اول روشن شود سهم شایعه در این میان چقدر است و حقیقت چیست. پس از آن می توان نتیجه گیری و اقدام کرد».
اروپا هنوز اشتباهات قبلی را اصلاح نکرده، مرتکب اشتباهات جدید می شود. سیاستمداران امروز اروپا می خواهند فقط ناظر و شاهد حوادث باشند و گهگاهی صحبت از کمک هایشان برای حفظ شرایط به میان بیاورند. اصلا نگران این واقعیت نیستند که تصویر پشت پنجره را به شکل دلخواه خود تغییر داده و نمی خواهد حقیقت امر را ببینند. با این حال، برخی کشورهای اروپایی فاقد این خصوصیات هستند و پناهندگان رنگ های این تصویر پشت پنجره را تیره و تیره تر می کنند.
