اکثر آمریکایی با خروج واحدهای نظامی از افغانستان و عراق این موضوع را فراموش کردند که ایالات متحده همچون گذشته جهان را با شبکه پایگاه های نظامی بزرگ مقیاس خود احاطه کرده است.
دیوید واین پروفسور دانشگاه آمریکایی در واشنگتن و انسان شناس در مقاله ای برای مجله « نِیشِن» این موضوع را مورد تفسیر قرار می دهد.
وی متذکر می شود که آمریکا حدود 800 پایگاه نظامی در فراسوی اراضی کشور دارد. جنگ جهانی دوم 70 سال پیش به پایان رسید، جنگ کره — 62 سال پیش، اما مطابق با اطلاعات پنتاگن در آلمان هنور 172 پایگاه نظامی آمریکا، در ژاپن 113 پایگاه و در کره جنوبی 83 پایگاه مستقر هستند. واحد های دیگر نظامی در 80 کشور جهان از جمله، استرالیا، بلغارستان، کلمبیا، قطر و کنیا بصورت پایگاه های کوچکتر قرار دارند.
« تعداد اندکی از آمریکایی ها درک می کنند که آمریکا بیش از هر کشور، ملل و یا امپراطوری دیگر در تاریخ جهان پایگاه های نظامی در خارج از کشور دارد. قیمت کل مخارج آنها تا 156 میلیارد دلار در سال برآورد می شود (مالیات دهندگان آمریکایی بطور متوسط از 10 تا 40 هزار دلار در سال برای تأمین مخارج یکی از پایگاه های نظامی آمریکا در خارج از کشور پرداخت می کنند).
بسیاری از 800 پایگاه نظامی آمریکا بصورت « مونوشهر» ساخته شده اند. به عنوان مثال، پایگاه نیروی هوایی آمریکا در « رامشتاین» آلمان و یا پایگاه هوایی « کادِن» در ژاپن نیاز به تأمین مخارج ساخت و نگهداری زیر ساخت — مدارس، بیمارستان، نهادهای گوناگون برای خانواده نظامیان دارند. همچنین پایگاه های کوچکی مانند « اراضی امنیت مشترک» وجود دارند که در آنجا به پهپاد ها، هواپیماهای تجسسی خدمات رسانده می شود و انبارهای اسلحه در آنها مستقرند. در دیگر پایگاه هایی که در سراسر جهان پراکنده هستند ، فرودگاه های نظامی، بنادر دریایی و تعمیرگاه های تکنیک آلات نظامی و میدان تمرین و انبار وجود دارد.
کارشناس آمریکایی در مقاله خود متذکر می شود که نظامیان آمریکایی به این یا آن شکل در 160 کشور خارجی حضور دارند، از جمله 11 ناو هواپیمابر که هر یک از آنها را می توان یک پایگاه نظامی — دریایی دانست. حضور آمریکا در فضا نیز گسترش می یابد. شایان ذکر است که دیگر کشورها نیز از پایگاه های نظامی در خارج از مرزهای خود برخوردارند. تعداد کل آنها فقط 30 پایگاه است و 95 درصد پایگاه های نظامی سهم آمریکاست.
از زمان آغاز جنگ سرد، ایده ایجاد شبکه پایگاه های نظامی متشکل از دهها هزار نظامی آمریکایی در سراسر جهان مبدل به یک دکترین « شبه مذهبی» برای سیاست خارجی و امنیت ملی آمریکا شد. چنین سیاستی از عنوان « استراتژی اول بودن» برخوردار گشت و با سیاست بازدارندگی اتحاد شوروی، رقیب اصلی ژئوپلیتیکی آن زمان مرتبط بود. اگر در آن زمان مصلحت چنین حضور گسترده نظامی تا حدودی با اساس بود ، اما هم اکنون به عقیده بسیاری از کارشناسان پایگاه های نظامی آمریکایی بیشتر باعث ضرر می شود تا فایده.
بدین ترتیب، پایگاه نظامی آمریکا در خاور نزدیک پیش شرط مهمی برای رشد رادیکالیزم و روحیات ضد آمریکایی شد — به خاطر پایگاهی که در نزدیکی اماکن مقدس مسلمانان در عربستان سعودی مستقر است، « القاعده» توانست رادیکال های آینده را برای انجام عملیات خرابکارانه از جمله بر ضد آمریکا در روز 11 سپتامبر استخدام کند. بعلاوه در اکثر مناطق، بعضی از نظامیان آمریکایی رفتار ناشایستی نشان می دهند، مثلا در اوکیناوا، زنان محلی مدام نظامیان آمریکایی را به برخوردهای زننده متهم کرده اند و حتی موارد تجاوز نیز به ثبت رسیده است. همه اینها زمینه ای می شود برای ایجاد محیط مناسب برای درگیری و دشمنی که ضرر غیر قابل جبرانی به چهره آمریکا در چشم ساکنان بومی وارد می آورد.
هنوز معلوم نیست که آیا وجود پایگاه ها برای امنیت ملی و ثبات جهانی مفید است یا نه. در صوت فقدان دشمن بزرگ، صحبت در باره ضرورت حفظ چنین سپری برای دفاع از آمریکا و یا متحدان آن بی معناست. به عقیده دیوید واین، نویسنده مقاله، بر عکس« کلکسیون جهانی پایگاه ها» حملات نظامی و وارد آوردن ضربات هوایی را برای پنتاگن ممکن ساخت که به فجایع بزرگی مانند میلیون ها قربانی از ویتنام تا عراق می انجامد. پایگاه های خارجی نظامی، جنگ را برای آمریکا راحت می سازد و برای طرفی که تصمیم می گیرد گزینه جنگ هر چه جذاب تر می شود.
« وقتی چکش تنها ابزار سیاست خارجی باشد، به نظر می رسد که همه جا میخ است». واین به جملات کارتین لاتس انسان شناس آمریکایی استناد می کند. پایگاه های نظامی آمریکایی به جای آنکه محرکی برای برقراری ثبات در مناطق خطرناک باشند، تا حدودی وسایل ایجاد تشنج و موانعی برای فعالیت دیپلماتیک می شوند. در صورت استقرار پایگاه ها در نزدیکی مرز روسیه، چین و یا ایران، خطر اقدامات جوابیه از طرف این کشورها افزایش می یابد. بجاست از بحران کارائیب سال 1962 میلادی یاد شود که احتمالا خطرناک ترین صحنه نبرد واشنگتن و مسکو در زمان جنگ سرد است که با ساخت پایگاه نظامی شوروی در خاک کوبا مرتبط بود.
نظامی گری در حال رشد آمریکا تحریکی برای مسابقات تسلیحاتی جدید، پرورش بذر هرج و مرج در خاک نبرد ژئوپلیتیکی است. به عقیده پروفسور آمریکایی: « جنگ بر علیه ترور» به یک درگیری جهانی مبدل شده است که فقط باعث افزایش مواضع رادیکال ها و تروریست ها شده و ساخت پایگاه برای « دفاع» از منافع آمریکا در مقایل « خطر روسی و چینی» باعث تصادم پیشانی هر دو ابر قدرت جهان می شود. به زبان دیگر پایگاه های نظامی خارجی آمریکا بجای آنکه جهان را امن تر سازند ، جنگ را محتمل تر ساخته و اوضاع در کشورهایی متشنج می شود که این پایگاه ها در آنجا مستقر هستند.
