دلیل این تصمیم گیری بیشکک، جایزه ای بود که امریکا به عظیم جان عسگروف شهروند قرقیزستان به عنوان «مدافع حقوق بشر» داد.
در حال حاضر، نامزد جایزه به خاطر قتل یک پلیس و تحریک عموم به اختلاف در جامعه در حبس می باشد. وی در سال 2010 باعث تحریک مردم ازبک تبار و قرقیز تبار و درگیری میان آنها شد.
به اعتقاد آندره ایوانوف مدیر مرکز تحلیل های استراتژیک انستیتوی توسعه فن آوری ها، این اقدام آخرین قطره بود، زیرا برای همه روشن شد که امریکا بستر انقلاب رنگی را فراهم می کند.
وی در ادامه می گوید: «امریکا با وجود اینکه دو برنامه قبلی اش به نتیجه دلخواه نرسید، اما باز هم از دیگر برنامه هایش برای برهم زدن ثبات در منطقه دست نکشید. هدف امریکا جدا ساختن قرقیزستان از روسیه بود. باید متوجه بود که قرقیزستان به خاطر شرایط جغرافیایی و تاریخی اش به سادگی وارد همکاری با روسیه می شود. امریکا در دور دست است، و قرقیزستان نیز به دریا دسترسی ندارد. تنها راه مناسب برای قرقیزستان توسعه مناسب اقتصادی در آینده است و این راه، پیوستن قرقیزستان به اتحادیه اقتصادی اوراسیا می باشد. در عین حال، همکاری با امریکا می تواند فقط به صورت انسانی باشد. اما تجربه سال های اخیر نشان می دهد که این نوع همکاری از سوی امریکا با هدف تخریب شرایط در جمهوری بوده است. به همین خاطر قرقیزستان قرارداد همکاری با امریکا را به راحتی فسخ می کند».
روسیه هم اکنون شریک اصلی تجاری — اقتصادی قرقیزستان است. سهم روسیه در گردش کالای قرقیزستان 25 % می باشد. بزرگترین پروژه ها در حوزه برق و گاز هستند. علاوه بر این، قرقیزستان کشوری است که زبان روسی از رسمیت برخوردار می باشد. ورود قرقیزستان به اتحادیه اوراسیایی می تواند موقعیت این کشور را تحکیم کند.
امریکا از این قضیه ناراضی است که قرقیزستان انتخاب نهایی و قانونی خود را به نفع روسیه انجام داده، زیرا سیاست امریکا در قرقیزستان و به طور کل در تمام کشورهای شوروی سابق، با هدف کنار زدن روسیه می باشد. در حال حاضر، به خاطر همگرایی قرقیزستان با اتحادیه اوراسیایی، این سیاست در قرقیزستان با شکست روبرو شده و می توان این اقدام را یک ضربه جدی ژئوپولتیک دانست. چندی پیش قرقیزستان پایگاه امریکا را در ماناس بست. این پایگاه در کنار مرزهای افغانستان و چین قرار داشت و برای امریکا از اهمیت استراتژیک برخوردار بود.
احیای نفوذ روسیه در کشورهای آسیای مرکزی باعث نگرانی شدید امریکا می شود، زیرا در آینده نزدیک واشنگتن و به هر روشی می خواهد مانع از این روند بشود. سیاست استثماری واشنگتن در آسیای مرکزی و چین به این صورت است. آندره ایوانوف در ادامه می گوید: «به طور کل، قرقیزستان به عنوان یک شریک یا متحد خوب برای امریکا نیست. واشنگتن می تواند فقط با یک هدف از این جمهوری استفاده کند: نقطه ای در مقابل روسیه و یا چین. با ایجاد اختلال در قرقیزستان و راه انداختن انقلاب رنگی، اتحادیه اقتصادی می تواند متحل صدماتی شود. به همین خاطر، چین نیز با دقت شرایط را زیر نظر می گیرد، زیرا چین هم نمی خواهد که شرایط در منطقه برهم بخورد. مسکو و پکن تمام تلاش خود را به کار می گیرند تا قرقیزستان یک دولت باثبات و در حال توسعه پویا باقی بماند. زیرا چین با روسیه مشغول اجرای پروژه جدید راه ابریشم بزرگ و کریدور حمل و نقلی برای کالاهای چینی به اروپا است. جمهوری های آسیای مرکزی در این پروژه نقش منحصر بفردی دارند. به عبارتی، اگر قرقیزستان با چین و روسیه همکای کند، این جمهوری سود اقتصادی محسوسی کسب خواهد کرد. سود حاصل از همکاری با امریکا اصلا روشن نیست. می تواند فقط صدمات سیاسی به دنبال داشته باشد».
تغییر طیف توسعه قرقیزستان و مانور بین دو بازیکن قوی برای همگرایی با روسیه، یک تصمیم درست بر مبنای منافع ملی قرقیزستان است. پیشتر قرقیزستان سعی داشت هر دو برگه را برای بازی نگه دارد، اما تجربه نشان داد که باید انتخاب خود را به صورت روشن انجام دهد؛ یا همگرایی با روسیه و یا انتخاب گرجستان و اوکراین که نه تنها روی آینده نخبگان محلی خط بطلان می کشد، که حتی توسعه حکومت را نیز نادیده می گیرد. آیا این تصمیم بدان معناست که واشنگتن دست از تلاش برای رخنه در وضعیت قرقیزستان برخواهد داشت؟
ایوانوف توضیح می دهد: «از یک طرف امریکایی ها عادت به عقب نشینی ندارند. اگر آنها به جایی وارد شوند، سعی می کنند تا آخرین قدم پیش بروند. و از طرف دیگر، صدمات قرقیزستان برای امنیت تهدیدی به دنبال ندارد و هیچ تاثیری بر اقتصاد آنها نخواهد گذاشت. اوضاع در سال های گذشته نشان می دهد که وقتی امریکایی ها با مواضع خاص روبرو می شوند، به مرور به دنبال راه حل مسالمت آمیز می گردند. در جریان سوریه نیز وقتی نتوانستند بلافاصله بشار اسد را از حکومت به زیر بیندازند، همین کار را کردند. آنها به دنبال راه حل گشتند و با میانجی گری روسیه راه حل را یافتند. ایران یاد گرفته با فشار تحریم ها زندگی کند. و حال واشنگتن با کوبا و ایران به دنبال راهی برای گفتگو می گردد.
