اگر ترس وجود نداشته باشد باید آن را بوجود آورد. سیاستمداران کشورهای اسکاندیناوی خیلی خوب این درس را یاد گرفته اند و تصمیم گرفتند سودی از این درس بدست آورند. به این ترتیب هرازگاهی در منطقه، زیردریایی های ناآشنایی ظاهر می شوند. ثبوت تعلق آنها وجود ندارد که موجب یک نتیجه گیری می شود — آنها روسی هستند ، همین و بس.
تمایل به دیدن زیردریایی های روسی در سواحل کشور های اسکاندیناوی آنقدر زیاد است و به چنان معجزه ای مبدل شده است که در سراسر فصل بهار کشورهای اسکاندیناوی و همسایگان آنها بر سر دیدن هر چه بیشتر زیردریایی های روسی و تیراندازی به آنها با یکدیگر مسابقه دادند. اواسط ماه آوریل مرزبانان لتونی به جهانیان اطمینان دادند که زیردریایی روسی « کیلو» را در سواحل خود دیدند. شایان ذکر است که این اولین نمونه از اینگونه خبرها نیست. در ماه نوامبر وقتی نظامیان لتونی خبر دادند که زیردریایی روسی را در 34 کیلومتری مرز آبهای ارضی خود دیدند ، در وزارت دفاع روسیه نتوانستند جلوی خنده خود را بگیرند: « احتمالا برای همکاران لتونی تبلیغ فعالیت نیروی دریایی روسیه بمراتب جالب تر از دستاوردهای خودشان در عرصه نظامی است. به دلیل چنین تبلیغاتی فقط باید از سخنگویان لتونی و رسانه های گروهی آنها تشکر کنیم».
فنلاندی ها اواخر ماه آوریل به آنها پیوستند. نظامیان آنهاحتی چند توپ بسوی چند زیردریایی از آن نوع شلیک کردند. سوئدی ها نیز از این نوع اخبار جنجالی منتشر کرده اند که گویا در آنجا نیز زیردریایی مشابهی دیده شده است. اما البته بعدا مجبور به اعتراف شدند که آنها کشتی های معمولی مسافربری بودند. اما نباید این موضوع از نظر دور بماند که با انتشار چنین اخباری و خلق چنین قصه هایی آنها قصد دارند حق حقوقی روسیه در آبها را کاهش بدهند.
گریگوری دوبرومِلوف رئیس انستیتوی پژوهش های کاربردی سیاسی در این خصوص گفت: آشکار است که بی اعتبار ساختن ناوگان زیردریایی و تحریکات مختلف خبری مرتبط با گویا ظاهر شدن زیردریای های روسی در سواحل کشورهای اسکاندیناوی حداقل برای محدود کردن استفاده و گشت زنی ناوگان اتمی ما در آن مناطقی ابراز می شود که از نقطه نظر امنیت استراتژیک مهم هستند. قابل درک است که این جنجال خبری فقط یک هدف را دنبال می کند: نشان دادن اینکه روسیه فعالیت نیروهای مسلح خود را افزایش می دهد. اخبار مشابهی یکبار در ماه و یا بیشتر در باره ظاهر شدن بمب افکن های استراتژیکی روسی در نزدیکی خاک دشمن پخش می شوند.
در واقع چنین اخباری ثبوت خوبی برای ارائه دادن آنها در فرصت مناسب به دوستان اروپایی و آمریکایی است تا ثابت شود که « دوستان» باید در توسعه و تکامل قدرت دفاعی هر کشور اسکاندیناوی بطور جداگانه سرمایه گذاری کنند. این امر وسیله خوبی برای حل و فصل مسائل داخلی خود است.
دمیتری سولونیکوف رئیس انستیتوی رشد معاصر دولتی با ابراز تأسف از این که روسیه فاقد چنین زیردریایی هاست، در این خصوص گفت: هیچ کس نمی داند که آنها واقعا چه چیزی دیدند. بیایید تصور کنیم که روسیه از ناوگان عالی دریایی برخوردار است یا زیردریایی های کوچکی که نمی توان آنها را به دام انداخت و آنها در بخش های مختلف کره زمین در حال انجام مأموریت سری هستند. حتی اگر هم دیده شوند نمی توانند آنها را به دام بیاندازند. بدین ترتیب احساس غرور نسبت به چنین ناوگانی قلب ما را پر می کند. اما این فقط تلاشی برای تأثیر گذاری بر سیاست بزرگ است. در سوئد قبل از انتشار این اخبار دولت تغییر کرد. کسانی به قدرت رسیدند که نه مخالف سرسخت روسیه بلکه طرفداران گرم شدن مناسبات با روسیه هستند. از اینرو نیاز به چنین اخباری بود تا آنها فراموش نکنند دشمن کیست و دست روی دست نگذارند و فکر نکنند که روسیه کشور دوست است. انتشار اخبار بخوبی سازماندهی شده بود. سیاستمداران مجبور بودند وفاداری به خط مشی قبلی را به نمایش بگذراند. زیر دریایی پیدا نشد اما ته مزه باقی ماند.
اینگونه اخبار نمی توانند ضرری به قدرت دفاعی روسیه وارد آورند و نباید نقش اصلی ناوگان اتمی رسیه فراموش شود.
گریگوری دبرومِلف در این خصوص گفت: ناوگان زیردریایی اتمی روسیه وسیله بازدارندگی و مکانیزم باصطلاح ضربه جوابیه است که تمام سیستم امنیتی روسیه بر اساس آن شکل گرفته است. بدیگر سخن، در صورت ضربه اتمی با کمک ناوگان اتمی و مجتمع راه آهن امکان ضربه جوابیه وجود دارد که موجب بازدارندگی دشمن از کاربرد پیشگیرانه سلاح هسته ای می شود.
برای کسانی که دوست دارند قصه هایی در باره زیردریایی ها بسازند (که حتما باید روسی باشند که اصلا وجود خارجی ندارند) باید آرزو کرد فانتزی بیشتری به خرج بدهند و با جزئیات و ثبوت قصه خود را تزیین بخشند.
