اگر صداهای جایگزین را نمی توان با سانسور خفه کرد ، خبرنگاران را می تواند به طور فیزیکی مجبور به سکوت کرد. اکنون نظامیان آمریکایی حق کامل آنرا دریافت کرده اند یعنی کشتن کارکنان رسانه ها ، " مقررات وزارت دفاع از قوانین اجرای جنگ" این اجازه را به آنها داد.
در پنتاگون این تصمیم غیر استاندارد را اینطور توضیح دادند که دشمن ممکن است تحت پوشش یک خبرنگار مخفی شود. در واقع در سند فکر شده در 1176 صفحه ای جایی مشخص نشده است که چطور اعضای ممتاز درگیری را از آن کسانی که می توان به سمتشان شلیک کرد تشخیص داد. به نظر می رسد که این امر به نظر نظامیان وابسته است اگر از کسی خوششان نیامد ، کلمه " پرس " روی کلاه کج نوشته شده است پس شاید مامور دشمن است. کسی تشخیص نخواهد داد ، هیچ کس قاتل را جستجو نخواهد کرد و مشخص نمی شود که آیا این خبرنگار برای جنگیدن آمده بود و یا فقط کار خود را انجام می داد. اگر همه چیز روشن شود ، که مرتکب خطا شده اند ، خوب این اتفاق ها می افتد.
ضمنا ، هدف نظامیان آن کسانی نیستند که تنها درگیری با طرف دیگر را پخش می کنند بلکه خودی ها هم هستند. خبرنگار آمریکایی که در خصوص جنایات ارتش اوکراین و پاکسازی قومی می نویسد ، برای آمریکا خطرناک تر از روس هاست. خبرنگاران اروپایی مانند گراهام فلیپس نیز ممکن است هدف قرار گیرند. پس اکنون وظایف خطرناک عملا به خودکشی تبدیل می شوند.
تعجب آور است که چنین ارتباط ساده ای با زندگی بشری در آمریکا به مسئله ای نرمال تبدیل شده است. آیا این شلیک کردن بچه با اسلحه ی اسباب بازیست ؟ آیا کشتن یک خبرنگار ساده است؟ بله ، لطفا!
در پنتاگون متعجب و متحیرند که این یعنی چه؟ این ابزار عملا چیز جدیدی به همراه ندارد و فقط این حقیقت را مشخص می کند که همه جا اتفاق می افتد. در واقع نیروهای اوکراینی در شش ماه اخیر طوری عمل کرده اند که تاکید می کند زندگی و آزادی خبرنگاران هیچ اهمیتی ندارد. کارکنان رسانه های روسی و یا مخالفین اوکراینی بدون دادگاه و حکم زندانی می شوند و آنها را تروریست می نامند و حتی فکر هم نمی کنند که قاتلشان را شناسایی کرده و مجازات کنند. در واقع مقررات آمریکایی در سازمان امنیت اوکراین مانند اجازه و فرمانی برای اعمال فعالانه تر است.
