بعلاوه یک عضو گروه جی 7 و دو کشور متحد آمریکا عضو این بانک هستند که فشار ایالات متحده را نادیده گرفته و به پروژه جهانشمول چین پیوستند. این حادثه پس از امضای توافقنامه ای در باره ایجاد AIIB در پکن در تاریخ 29 ژوئن از سوی 50 کشور بوقوع پیوست. هفت کشور دیگر هم پس از گذراندن مراسم تصویب داخلی، سند تاسیس این بانک را به امضا خواهند رساند.
روسیه صاحب 65 هزار و 362 سهام و 5/92 درصد آرای این بانک گردید و پس از چین و هند در جای سوم است. چین و هند به ترتیب دارای 20/06 و 7/5 درصد آرا می باشند و آلمان، کره جنوبی و استرالیا در گروه شش کشور های برتر این سازمان قرار گرفتند.
این تعداد سهام و آرا به روسیه امکان می دهد که به کسب مقام های عالی اداری در بانک AIIB امیدوار باشد. هم اینک چند پروژه روسی شایسته دسترسی به اعتبار های این بانک اعلام شدند. آنها راه آهن سریع السیر مسکو — قازان و کریدور ترابری اروپا — چین غربی هستند.
در همایش چندی پیش اقتصادی بین المللی در سنت پترزبورگ "ماکسیم سکولوف" وزیر ترابری روسیه اشاره کرد که روسیه می تواند مدعی کسب یک سوم و حتی نصف وجوه اعتباری AIIB تا سال 2020 باشد. مجموع سرمایه مجاز بانک بالغ بر 100 میلیارد دلار است. یک تعداد محققان در مصاحبه با "اسپوتنیک" توجه کردند که در گروه اول موسسان AIIB سه کشور بریکس و با احتساب اینکه هفته آینده هند در نشست سازمان شانگهای عضو کامل آن خواهد شد، سه کشور عضو سازمان شانگهای هستند. "سرگئی خستانف" در این خصوص چنین گفت:
بانک AIIB از نظر اصول تشکیل بندی خود تا اندازه ای به جایگزین بانک جهانی ویژه منطقه آسیا شباهت دارد. در ضمن از قراری که کدام کشور در این بانک سهمیه حد اکثر دارد می توان به سهولت حدس زد که نقش اول در این بانک با چین است.
در عین حال این به معنا آن نیست که گرفتن تصمیم در این بانک غیر شفاف باشد. ولی آمریکا و ژاپن همانا این دلیل را به منزله مانع اساسی در راه عضو شدن شان را عنوان می کنند. دیدگاه کارشناس "ویکتور پاولیاتنکو" در این باره که چرا ژاپن در میان 57 کشور موسس این بانک قرار نگرفته چنین است:
در این پروژه 57 کشور شرکت می کنند. در میان آنها انگلیس؛ فرانسه و آلمان از گروه هفت هستند. گمان نمی کنم که اگر این بانک غیر شفاف بود آنها عضو آن می شدند. ژاپنی ها ساده از خط مشی آمریکا پیروی کردند. این خط درست با آن رویارویی مطابقت دارد که آمریکا و ژاپن با استفاده از آن با چین مبارزه می کنند که می خواهد حوزه جدید نفوذ خود را ایحاد کند. ظاهرا این تصمیم گیری توکیو منعکس کننده کمبود استقلالش در دیپلماسی خود می باشد. در ضمن برخورد به این مساله در داخل ژاپن یک معنا نیست. کابینه حزب حاکم این تصمیم را اتخاذ کرده ولی به معنای آن نیست که در محافل بازگانی و اجتماعی آن کشور فقط این دیدگاه حمکفرما باشد. بر عکس این نقطه نظر هست که ژاپن با این رفتار به وجهه و منافع خود خدشه وارد کرده و برای شرکت نکردند در AIIB دلیل وزین و موجهی وجود ندارد.
واشنگتن به ژاپن هم مانند کره جنوبی، استرالیا و آلمان فشار شدیدی وارد می کرد ولی در سئول عقل سلیم برتری پیدا کرد. چنین است عقیده محقق "آلکساندر وارانتسوف" وی در ادامه گفت:
موضع بالای کره جنوبی در سرمایه مجاز این بانک انسان را به حیرت می اندازد. این متحد نزدیک آمریکا است و این امر گویای خیلی چیز ها است. مثلا نشانه آن است که سئول این بانک را بعنوان وسیله توسعه جدی منطقه ای تلقی می کند. کره جنوبی خود را به منزله یکی از قدرت های اقتصادی پیشتاز منطقه معرفی می کند و بر خلاف عدم تفاهم های سیاسی با برادر بزرگ و متحد نظامی- سیاسی در این خصوص، تصمیم گرفت در AIIB فعالانه شرکت کند. حضور آلمان در AIIB گویای آن است که این بانک یک نهاد بین المللی است و تعدادی از دیگر کشور ها هم نسبت به آن علاقه نشان می دهند. از سوی دیگر این امر گویای علاقمندی آلمان نه فقط به جنبه اقتصادی بلکه به راستای ژئوپلیتیک این قضیه هم هست. آلمان مایل است در این منطقه نقش چشم گیری ایفا کند و این کار را می کند.
چین با پیاده کردن پروژه بانک AIIB آمریکا را به چالش کشید. آمریکایی که عجالتا از طریق صندوق بین المللی پول و بانک جهانی در فعالیت های پولی جهانی برتری دارد. امروز پروژه جهانی AIIB رسما راه اندازی شده که به معنای آن است که ده ها کشور به متزلزل کردن مواضع آمریکا در جهان پرداختند.
