غذاها می توانند گران و یا خیلی گران باشند. گوشت مرمری گاو ، قارچ های « ماتسوتاکه» و قارچ خوراکی دنبلان در ردیف اول گران ترین غذاها جا گرفته اند. وقتی صحبت از غذاهای عجیب و غریب و بی نظیر می شود، املتی به قیمت هزار دلار از خرچنگ درسته و بستنی الماس دار به قیمت 25 هزار دلار و چای برلیان دار پاکتی به قیمت 10 هزار دلار جلوی چشم شکل می گیرد. یا کوکتیلی به قیمت 15 هزار دلار. اما این رقم ها فقط نشانگر یک چیز هستند — تبلیغ. آنهم هر چه ارزانتر بهتر.
امروزه هیچ کس از قیمت غذاها تعجب نمی کند. اکثر ساکنان جهان هرگز گوشت مرمری گاو را مزه نکرده اند و کسانی که مجبور هستند دائم بوی قارچ دنبلان دار را استشمام کنند، از آن متنفر هستند، اما مجبورند تحمل کنند و با این وضع کنار بیایند. فهرست غذاهای گران قیمت شکل گرفته است. همه جور مواد خوراکی در آن هست: نیم کیلو شکلات به قیمت 2500 دلار، یک کیلو چای به قیمت بیش از هزار دلار ، یک شیشه « رم» بیش از 50 هزار دلار و حتی یک کیلو سیب زمینی به قیمت 500 یورو. چند عامل تعیین کننده چنین قیمت هایی است. یکی از آنها مقدار کم این نوع غذاهاست.
دمیتری آلکسییف منتقد رستورانی در این باره گفت: یک عامل دیگر تبلیغات است. قیمت هر نوع غذایی در نوبت اول به مقدار آن وابسته است. یعنی اگر یک مزرعه کوچک، گوشت مرمری گاو را تولید می کند، آنها تغذیه فقط 6 گاو منتخب را به شکل خاصی تهیه می بینند و در کشورهایی مانند ژاپن و یا سوئیس که قیمت کار کارگران بالاست، قیمت مواد خوراکی که با دست و نه ماشین تولید می شود افزایش می یابد. مثلا قیمت گوشت گاو مرمری ژاپن به 500 دلار در ازای یک کیلو می رسد. حتی قیمت بالاتری هم تعیین می شود و حراجی برای چنین ماده غذایی برگزار می شود. اتفاق می افتاد که دو آدم ثروتمند برای خرید چنین گوشتی « شاخ به شاخ» می شوند. خبرنگاران، مردم و ناظر این « دعوا بر سر گوشت مرمری» هستند. البته چنین اتفاقی سر خرید محصولات دریایی و ماهی هم می افتد. قیمت یک ماهی می تواند از سه و نیم تا 5 هزار دلار برسد.
اغلب جنجال ها بر سر خرید ماهی، چای و قارچ و شراب بخشی از اخبار سکولار می شود که توجه به آنها کاهش نمی یابد. به جای تبلیغ محصولات خود، فقط یک خبر در باره آن کافی خواهد بود.
مارکتینگ، مارکتینگ، مارکتینگ — اساس قیمت ها را تشکیل می دهد، زیرا قیمت یک کیلو قارچ نمی تواند 50 هزار دلار و یا بیشتر باشد. قابل درک است که در اینجا صحبت از غذا نیست بلکه نمایش مقام اجتماعی است. جنجال هایی از این نوع زیاد هستند که در رابطه با خریدهای بانکدار معروف و یا شخصیت معروف از صنعت شو گفته می شود که او قارچ سیاه « تروفِل» به وزن سه و نیم کیلو را خرید که بعد این قارچ گرانقیمت خراب شد. این نوع اخبار سود آور تر است تا اینکه در باره این شخص دست به تبلیغات جداگانه زده شود. این اخبار بطور رایگان در همه جا پخش می شود.
همانا تبلیغات باعث آن می شود تا صاحبان رستوران ها به فکر اختراع غذاهای عجیب و غریب بیفتند که قیمت آنها فوق العاده گران است. بعید است کسی بخواهد چنین غذایی را امتحان کند. اما تعداد کسانی که مایل به دیدن این غذا در رستوران باشند کم نخواهد بود.
اولگ نظروف رئیس دانشگاه مواد غذایی و منتقد رستورانی در این باره گفت: این به معنای آن نیست که این غذاها واقعا در رستوران هستند. به احتمال زیاد این خبر به عنوان تبلیغ و آگهی پخش می شود تا اعلام شود که در فلان رستوان فلان غذا درست می شود. افراد نرمال چنین غذایی را نخواهند خورد. هم اکنون همه حواسشان به جیبشان است: روس های نو، روس های قدیم، شیخ های عرب و میلیاردرهای هنگ کنگ — همه حواس پول خود را دارند. هیچ کس پول خود را به این شکل دور نخواهد ریخت. پخش این خبر و بزرگ کردن آن، تبلیغ خوبی برای رستوران خواهد شد.
شایان ذکر است که چند سال پیش در اینترنت صورت حساب غذای رومان آبراموویچ تاجر روس در یکی از رستوران های نیویورک بحث زیادی برانگیخت. رقم 47 هزار عقل را « ناک اوت» می کرد. کمتر کسی به این نکته توجه کرد که یک « تیرامیسو» ساده 15 دلاری با شراب و شامپیان همراه شده بود که همه باهم 35 هزار دلار شد. معلوم نیست آیا آبراموویچ از این ناهار خوشش آمده است یا نه. اما کاربران اینترنت چند ماه از « مزه مزه کردن» این رقم لذت بردند
