این سند در خصوص ساخت یک شرکت اپراتور مشترک و برابر «خط لوله گازی جنوب اروپا» است. الکساندر نواک در جریان امضای تفاهم نامه اظهار کرد که روسیه در حمایت مالی این پروژه مشارکت می کند.
لافازانیس از طرف خود گفت که «یونان سعی دارد به یک هاب انرژی در منطقه تبدیل شود… برای همین یونان سعی می کند که سیاست چندوجهی انرژی را به کار گیرد».
اولین شاخه، خط لوله دریایی «جریان ترکیه» است که از روسیه به غرب ترکیه می رود و باید اواخر سال 2016 کار خود را آغاز کند. سه شاخه بعدی کمک می کند تا انتقال گاز به کشورهای اروپای مرکزی و جنوبی بدون ریسک ترانزیت از طریق اوکراین میسر شود.
«اسپوتنیک» در این رابطه با الکسی پوشکوف رییس کمیته امور بین الملل دومای دولتی صحبت کرد. وی به تفسیر شرایط حول «جریان ترکیه » می پردازد. الکسی پوشکوف می گوید: «امریکا سعی دارد جلوی طرح های بزرگ ابعاد روسیه را بگیرد و تلاش می کند تا ارتباطات بین المللی با روسیه محدود شود. به همین خاطر انتظار می رود بر شرکت کنندگان در خط لوله گازی «جریان ترکیه» فشار وارد کنند».
اگرچه ترکیه یکی از کشورهای ناتو است، اما این کشور دایما از منافع ملی خود دفاع می کند. رهبر آنکارا از طرحی که ترکیه را به یکی از کشورهای مهم ترانزیت در اروپا تبدیل کند، خودداری نخواهد کرد. به هر صورت، طرح های جایگزین مثل خط لوله گازی «تاناپ» نمی تواند بازار اروپا را با حجم مورد نیاز تقاضای آنها تامین کند. روسیه می تواند از طریق خط لوله «جریان ترکیه» 63 میلیارد مترمکعب گاز سالانه ارسال کند. این حجم گاز پاسخگوی نیازهای اروپای جنوبی و مرکزی است. به همین خاطر مهم این است که در شرایط کنونی این طرح در سطح روسیه و ترکیه انجام بگیرد. بعد از آن تا جایی که من می دانم، بیشتر کشورهای اتحادیه اروپا به طور جدی خواهان اجرای طرح «جریان ترکیه» خواهند شد.
امریکا می خواهد روسیه را به انزوا بکشاند، زیرا سیاست خارجی مسکو مورد تایید آنها نیست. این جنگ سرد به شکل جدید است. امریکا نمی تواند و نخواهد توانست روسیه را از ارتباطات سودمند در سطح جهانی محروم کند. آنها هیچ کاری با ارتباطات میان روسیه — چین و روسیه با برزیل، هند، آسیای جنوب شرقی و دنیای عرب و مصر و آمریکای لاتین نمی توانند بکنند. اما من معتقدم که شاید بتوانند در مناسبات روسیه با اروپا کارهایی انجام دهند. فشار بر اتحادیه اروپا وارد می کنند تا آنها تحریم ها را لغو نکنند. قطعا این کارها فقط به خاطر اوکراین نیست. اختلاف سیاسی با امریکا از همان زمانی شکل گرفت که معلوم شد ما با قواعد بازی امریکا موافق نیستیم. من می خواهم بگویم که این جریان به سال های 2007 و 2008 مربوط می شود و صحبت های پوتین در منهتن. صحبت های پوتین به جای اینکه برای آنها تداعی کننده ضورت در نظر گرفتن منافع روسیه و غیرممکن بودن سیاست های هژمونی باشد، به شکل دیگری از طرف آنها فهمید شد. آنها این سخنان را با دلخوری و نارضایتی گوش کردند. اوکراین هم یکی از عوامل اختلاف نظرها در بحران آخر بود. و طبیعی است که حمایت از کودتای دولتی در کشور همسایه ما که برای ما از نظر امنیتی بسیار مهم است و تعداد روس ها در آن بسیارند، نمی تواند واکنش روسیه را به دنبال نداشته باشد. این بحران امریکا را تحریک کرد که با لجاجت منافع روسیه را نادیده بگیرد و نیروهای ناتو را تا مرزهای روسیه بکشاند. طبیعی است که روسیه نیز به همان شیوه پاسخ می گوید.
حال بسیاری از دول و نه تنها روسیه، نمی خواهند که خود را با استراتژی جهانی امریکا تطبیق دهند. چین، برزیل، ایران، مصر و بسیاری دیگر از کشورهای بزرگ که در منطقه خود از جایگاه برخوردارند نیز به همین شیوه فکر می کنند. بنابراین، من فکر می کنم که این سیاست راه به جایی نمی برد. اما برای اروپا و امنیت جهانی گران تمام خواهد شد.
به گفته آنها، برای اروپا و امریکا هم اکنون تهدیدات زیادی وجود دارد و این تهدیدها در «تبلیغات روسی» خلاصه می شوند. غرب مدتها است که از مونوپول کامل اطلاعات بهره می برد. رسانه های غربی در بیشتر اخبار خود این اواخر نقطه نظرات خاصشان را در خصوصو روسیه و اوکراین منتشر می کنند. در این شرایط به نظر من، مونوپول اطلاعات رسانه های همسو با امریکا می تواند عصبانی کننده باشد. حتی در همین مونوپول هم بخش اعظم جامعه اروپا از کلیشه هایی که به آنها تحمیل می شود، تبعیت نمی کنند. به عنوان مثال، چندی پیش مرکز Pew Research یک همه پرسی انجام داد که نتیجه آن نشان داد تنها 30 درصد آلمان ها معتقند روسیه در جنایات امروز اوکراین دست دارد. و 70 درصد باقی مانده اینطور فکر نمی کنند.
