موزه شخصی آناتولی زوریف با عنوان کوتاه « آ.ز» گشایش می یابد. این دو حرف اول نام و نام فامیل آناتولی زِوِریف ، یکی از معروف ترین نقاشان مسکو نیمه دوم قرن بیستم است. وی اصرار می ورزید که لئوناردو داوینچی معلم او بود و نقاش کبیر را دوست خود می دانست و اینکه آنها افکار خود را بشکل یکسان بیان می کردند باعث تعجب او می شد. شورش گر و ولگرد ، پرسوناژ های افسانه ای بوهیمای مسکویی زِوِریف خارج از سیستم و خارج از سیاست بود. اما شخصیت های مشهور فرهنگ و هنر توجه خاصی به عقیده او می کردند — استعداد او مورد تحسین زیاد قرار می گرفت، به عنوان مثال از طرف پابلو پیکاسو.
می گویند زِوِریف همانطور که نفس می کشید نقاشی می کرد — سریع، آسان- سیماها دقیق و پویا با یک حرکت قلم مو خلق می شدند. میراث فوق العاده زیادی از خود برجا گذاشت — بیش از 30 هزار تابلو! بیش از 600 اثر نقاشی او توسط گئورگی کوستاکی کلکسیونر مناظر آوانگارد در سال 1977 میلادی در زمان مهاجرت به یونان همراه خانواده اش از کشور خارج شد. دختر کوتاکی — آلیکی، با هدیه تقریبا تمام این تابلوها به « موزه آ.ز» تعریف کرد که هفت پوشه از نقاشی های او را که روی آنها مهر « فاقد ارزش» زده شده بود بدون مشکل خاصی از کشور خارج کردند. در آن سالها این سبک هنری برای ملت شوروی بیگانه بود. اما کوستاکی ارزش آنها را درک می کرد. برای حفظ این آثار، آنها را از کشور خارج کرد… آلیکی در یک آن تصمیم گرفت کلکسیون خانوادگی را به موزه خصوصی « آ.ز» هدیه کند. وقتی ناتالیا اوپالووا و پولینا لوباچفسکایا که در آرزوی تأسیس موزه ویژه « زِوِرییف» بودند برای دیدن او به یونان رفتند ، آلیکی فورا درک کرد که این افراد «مبتلا به ویروس هنر» هستند و در بخش بازاری هنر جا نمی گیرند. در سال 2012 میلادی پس از سالهای طولانی با تلاش آنها در مسکو نمایشگاه « زِوِرییف در آتش» برگزار شد. در آن نمایشگاه آثاری به نمایش گذاشته شدند که بشکل معجزه آوری در آتش سوزی مسکو در خانه حومه مسکو گئورگی کوستاکی سالم مانده بودند. بطور معجزه آوری ، زیرا با وجود شعله ای آتش که به هر سو زبانه کشیده بودند فقط لبه برگ های نقاشی سوختند: آتش دستی به چهره های روی کاغذ نزد…
در کلکسیون موزه — بیش از 1500 اثر نقاشی زِورییف و بیش از 500 اثر همکاران او - هنرمندان نامقلد — قرار دارد. آثاری از کلکسیون ناتالیا اوپالووا، مدیر کل موزه « زوِرییف» نیز در این کلکسیون شامل شده است. هما نا وی فرمات جدید نمایشگاه را معرفی کرد — « سریال تصویری». هر سری ، یعنی هر نمایشگاه به یک مرحله خاص از زندگی و هنر نقاش اختصاص خواهد داشت. رویهمرفته هشت نمایشگاه بیوگرافی برگزار خواهد شد. در چارچوب اولین نمایشگاه پرتره های افراد نزدیک به او و پرتره های شخصی شامل شده اند که تعداد اینگونه آثار به قلم زِوِریف زیاد است. به عنوان مثال او خودش را که مرد جوانی بود به صورت پیرمرد به تصویر می کشید و یا برعکس. این نوعی مطالعه دقیق روان و پسیکولوژی خود و دیگران بود. این مهم در باره چهره های پرتره های دیگر او نیز صادق بود. ارزش زیاد پرتره های او در این امر نهفته است».
بخش دیگر کلکسیون به الهه آناتولی زِوِریف اختصاص داشت- اوکسانا آسِیویا ، بیوه شاعر نیکلای آسییف. آکسانا بخشی از تاریخ قرن نقره ای بود که با مایاکوفسکی ، پاسترناک و یسِنین آشنا بود. آناتوای زوریف اولین اکسپرسیونیست روس صد ها پرتره و شعر به او اختصاص داد. او آکسانا را جوان می کشید با وجود اینکه کهنسال بود و وقتی از او می پرسیدند چرا آکسانا را به این شکل نقاشی می کنید جواب می داد: « من روح او را نقاشی می کنم، روح او جوان است. من او را این چنین می بینم»!. شاید این یکی از خصوصیات نقاشان است که الهه خود را همیشه جوان و زیبا می بینند. شاعر نیکلای آسییف چنین برخوردی نسبت به الهه ها را در اشعار خود به ثبت رسانده است: من آنها را از دوران کودکی لطیف و تازه می دیدم. چشمانشان می درخشید ، لبهایشان پر از خنده بود، سالهای زندگی از صورتشان محو می شد.. آنها مثل همیشه زیبا هستند و شباهتی با دیگران ندارند…»
