به راحتی می توان فیلم این جنایات را در اینترنت پیدا کرد. البته به راحتی نیز می توان نتیجه دادگاه را نیز حدس زد: پلیس بی گناه است.
آخرین رسوایی بزرگ زمانی به وقوع پیوست که در تابستان پارسال یک نوجوان سیاه پوست در شهر فرگوسن توسط مامور پلیس کشته شد. اوضاع شهری که دو سوم ساکنین آن آمریکایی های آفریقایی تبار هستند، متشنج شد. هزاران نفر به خیابان ها ریختند. آنها با متهم کردن پلیس به خشونت ناموجه، خواستار محاکمه عادلانه شدند. پلیس نیز در پاسخ، کلیه امکانات خود را به رخ آنان کشید، از گلوله های پلاستیکی و اشک آور گرفته تا خودروهای زرهی و نارنجک های صوتی — نوری. بوریس کاگارلیتسکی، مدیر موسسه جهانی سازی و جنبش های اجتماعی یادآور می شود که رویداد شهر فرگوسن، یکی دیگر از تصاویری است که نشانگر چگونگی کار سیستم قضایی آمریکا و برخورد گزینه ای آن با پرونده‌ها است:
"شورش های نژادی برای ایالات‌متحده، اتفاق شایعی است. تقریبا همیشه خشونت پلیس، علت بروز اعتراضات و شورش های نژادی است. آخر بطور متوسط ما شاهد این هستیم که در آمریکا، بیشتر اوقات سیاه پوستان بیش از سفید پوستان در هنگام دستگیری، مورد خشونت قرار می گیرند. این واقعیت از نظر تعداد بازداشت شدگان، زندانیان و متهمان نیز صادق است."
تعداد کشته شدگان سیاه پوست آمریکایی توسط پلیس رو به افزایش است. در اولین روز سال ۲۰۰۹، اسکار گرانت در شهر اوکلند هدف شلیک پلیس قرار گرفت و قاتل او که تا آن زمان همواره شهروندان را مورد تمسخر قرار می داد، پس از تحمل ۱۱ ماه حبس، از زندان آزاد شد. در ژوییه سال ۲۰۱۱ نیز کنّت هاردینگ فقط بخاطر عدم پرداخت کرایه اتوبوس شهری به ضرب گلوله کشته شد. با این حال پلیس علت را در بکارگیری وی از اسلحه گرم گزارش کرد. در سال ۲۰۱۲، مجددا در شهر اوکلند، آلن بلوفورد، نوجوان سیاه پوست به قتل رسید. از چشم پلیس فرار او از دست آنان بسیار خطرناک به نظر می رسید. گلوله های پلیس فقط در خیابان ها به هدف نمی خورد. در سال ۲۰۱۲ گراهام رمارلی در خانه مادربزرگش کشته شد. در ژوییه ۲۰۱۴، اریک گارنر، پدر شش فرزند در نیویورک از جمله فهرست کشته شدگان است. این فهرست می تواند ادامه داشته باشد. توضیحات پلیس همیشه یکسان است: اسلحه دیده اند، به آنها تیراندازی شده است، در آنجا مواد مخدر بوده است. حتی اگر این ادعا توسط ویدیو نیز رد شود، باز هم پلیس بر سر حرف خود باقی می ماند. ایگور شاتروف، معاون موسسه توسعه ایدیولوژی معاصر می گوید که از قدیم الایام قانون جنگل برای قوی ترها، اعمال می شود:
"در شرایط خاص همیشه حق به قوی تر می رسد. در این جا حق همیشه با پلیس است، نه شهروندان سیاه پوست که برای احقاق حقوق خود باید از منافع خود دفاع کنند. پلیس بدون هیچ ضرورتی از اسلحه خود استفاده می کند. این تبدیل به نشانه ای از زندگی مدرن در آمریکا شده است. این به امری عادی تبدیل می شود که حتی ما شاهد هیچگونه اقدام جدی و اظهارنظری از جانب سیاستمداران نیستیم، و فقط با اعتراضات محلی گروهی از مردم در بعضی از شهرها مواجه می شویم".
با این حال در شرایطی که قتل در تمام نقاط کشور به وقوع می پیوندد، نمی توان ماهیت شورش و اعتراضات را محلی تلقی کرد. هزاران نفر در سراسر آمریکا آماده اند تا به پلیس توضیح دهند که آنان نیز شهروندان این کشور بوده و حق زندگی داشته و نباید از حقوق خود توسط پلیس محروم شوند. بوریس کاگارلیتسکی در ادامه می گوید که با این حال فعلا در آمریکا نمی توان در خصوص عدالت صحبت کرد:
صدا
"در ایالات‌متحده تعداد مجازات شدگان سیاه پوست از تعداد جنایات انجام شده بیشتر است. به طور کلی و تحت شرایط مشابه، شدت مجازات برای سیاه پوستان متخلف و جنایتکار بیش از سفیدپوستان است."
روشن است که ایالات متحده گره مشکلات واقعی را به دور گردن خود سفت می کند. جرم و جنایت در بین اقشار آسیب پذیر جامعه رو به فزونی است، و راه حل این مشکلات، تنها سلاحی است که در دست پلیس است. طبیعی است که پاسخ سیاه پوستان نیز قابل پیش بینی باشد. اما ایالات متحده آماده پذیرش این واقعیت نیست که در برخی موارد گفتن یک کلمه محبت آمیز می تواند خیلی بیشتر از یک اسلحه تاثیر گذار باشد.
