سیاستمداران اذعان دارند که میزبانان از حضور مهمانان خوشنود نبوده ومهمانان نیز خواهان پایان دادن به آداب و رسوم خود نیستند.
آنگلا مرکل صدراعظم آلمان، اولین کسی بود که به وجود این مشکلات، اعتراف کرد. او در نوامبر 2010، به این واقعیت معاصر اشاره کرد که جوامع مختلفی در یک کشور دور هم جمع شده اند که هیچ تعاملی با یکدیگر ندارند. به گفته وی، این انزوا، اثبات کننده "شکست مطلق" سیاست چندگانگی فرهنگی است. مرکل با غافلگیر کردن کامرون عنوان کرد که شهروندان جدید بریتانیایی دارای هیچگونه عناصر هویت اجتماعی مشترک نیستند. کمی دیرتر، نیکولا سارکوزی نیز به شکست این استراتژی اذعان کرد. به عبارت دیگر، بعد از نیم قرن، مشخص شدکه این آزمایش، شکست خورده است. به باور طراحانِ سیاست مذکور، این طرح برای دفاع از دموکراسی و آزادی های فرهنگی ارائه شده بود. اما آخر به اینجا رسید که ما شاهد وجود محله ها و شهرک هایی شدیم که ساکنین در آن ، طبق روال و آداب و رسوم خود زندگی می کنند. و حتی قوانین و قواعد حاکم در این خرده اجتماعات فرهنگی به مراتب سختگرانه تر از کشور مبدا می باشد. اولویت اجرای قوانین این جوامع، حتی ارجح تر از قوانین حاکم است. کسب موفقیت حتی یک نماینده از این جوامع در میهن جدید، اتفاق نادری است. به همین دلیل است که آلمانی ها بسیار مشتاقانه بیانگر این مثال هستند که در آوریل 2010، آیگول اوزکان، یک زن ترک تبار، به سمت وزیر دولت ایالتی نیدرزاکسن، منصوب شد. پاول تاروسین، استادِ دپارتمان مدیریت عمومی از دانشگاه دولتی مسکو، با این نتیجه گیری می گوید که طراحان پیاده سازی ایده چندگانگی فرهنگی، موفق نبودند:
"آخر انتظاری که در دهه های ۵۰ و ۶۰ میلادی در خصوص آسمیله شدن و فرهنگ پذیری مهاجرین و همچنین پذیرش ارزش های فرهنگی و سیاسی کشورِ حاکم می رفت، عملی نشد".
پاول تاروسین در ادامه می گوید که سیاستِ ارائه کمک های مالی و مستمری به مهاجرین، اغلب اینگونه ختم می شود که دیگر آنها تمایلی برای پیشرفت و تکامل ندارند:
"مسایلی که برای نسل های دوم و سوم مهاجرین پیش می آید بگونه ای است که دیگر آنها خود را مهاجر حس نمی کنند. زمانی که من در فرانسه بودم، با یک مقام ارشد صحبتی داشتم. وی به من گفت که پناهندگانی، از کشورهای مالی و توگو به فرانسه مهاجرت می کنند و پس از مستقر شدن در فرانسه، اعضای خانواده های خود را که از ۱۲ تا ۱۳ نفر متشکل می شوند را نیز نزد خود آورده و برای آنان تابعیت فرانسه می گیرند. آنها از دولت مساعده می گیرند. لذا این جامعه بزرگ مهاجر به وابستگانی تبدیل می شوند که وبال گردن اروپائیان می شوند".
به نظر تحلیل گران اقدامات نادرست دیگری نیز وجود داشته که نیت خیر آنها را با شکست روبرو کرده است. در ابتدا تصمیم بر این بوده که به گروه هایی کمک شود که به عنوان نمایندگان اصلی منافعِ تمام گروه های قومی ، تلقی می شدند. این تعجب آور نیست: مقامات مسئول بدون وارد شدن به جزئیات فرهنگی، افراد و گروه هایی را که به احتمال زیاد انعطاف پذیرتر بودند را انتخاب می کردند. در اینجا مشکل دیگری بوجود می آمد. آن گروهی که کمک های مالی را دریافت می کرد، بجای تقسیم کردن آنها بین دیگر اقوام، پول را فقط صرف پیشرفت قوم خود می کرد. از طرف دیگر منافع دولت و کشور حاکم نیز در نظر گرفته نمی شد. رهبران جامعه مهاجر منتخب، با حفاظت از منافع خود، نه تنها با ساکنین بومی، بلکه با دیگر جوامع مهاجر نیز همکاری نمی کردند. نتیجه این رویکرد در حل مشکلات مهاجرین، باعث بروز وضعیت فعلی در بسیاری از شهرهای اروپا شده است: جوامع مهاجر طبق اصول خود زندگی می کنند، پلیس از ظاهر شدن در مناطق مهاجر نشین، پرهیز دارد و مقامات شهری به طور منظم هزینه های صرف شده در حل مشکلات مهاجرین را گزارش می دهند. اما در سال های اخیر مشخص شد که ساکنین بومی اروپا از وجود چنین تصویری، ناراضی اند. پاول سویاتنیکوف، کارشناس برجسته بنیاد دیدگاه های تاریخی می گوید:
"مشکلات بسیار جدی اند. چه باید کرد؟ آیا کشورها هویت خود را حفظ خواهند کرد؟ محبوبیت احزاب ضد مهاجر، رو به رشد است. انتخاب سختی در مقابل اروپاییان است. به طور کلی میزان زاد و ولد در اروپا، کم است. آنها بصورت استاندارد کاهش جمعیت خود را با جذب مهاجرین، جایگزین می کردند، اما اکنون مشخص شده است که مهاجران تمایلی به همگرایی و سازگاری با کشور میزبان، نداشته و پذیرای ارزش های جامعه جدیدی که در آن زندگی می کنند نیز نیستند. و این ضربه بزرگی به ثبات در اروپا است".
مقامات براین باورند که وضعیت می تواند در هر زمان از کنترل خارج شود. به احتمال زیاد تلاش برای ایجاد موانع در راه ورود پناهندگان غیر قانونی، باعث بروز موج نارضایتی در میان مهاجرین مقیم در اروپا می شود. اما از طرف دیگر، ناتوانی در ایجاد رشد اقتصادی، منجر به افزایش تمایلات راست گرایانه در میان اروپایی خواهد شد.
