افراد ذیعلاقه و زبردستی از این صفت استفاده می کنند. بزودی پس از تصمیمگیری در این باره که "جریان ترکیه" از مقدونیه خواهد گذشت مخالفان محلی هم در صدد تعویض حکومت و ساخت "جامعه دمکراتیک" کذایی بر آمده اند. معلوم شد که شبه نظامیان آلبانیایی خواهان صلح و رفاه هستند و به این خاطر "زوران زایف" رییس مخالفان و در یک زمان میلیونر به کسب حمایت از طرف "ارتش آزادیبخش کوزوو" رو آورد. آنها کسانی بودند که چندی پیش هنگام بی نظمی ها در "کومانوو" افراد پلیس را مضروب کردند. "زایف" اعلام کرد که آلبانیایی ها به توافقات "اوخرید" احتیاج ندارند و می خواهند سراسر کشور را در اختیار خود دارند و افراد ناموافق را خواهد کشت.
ناگفته نماند که "کومانوو" چندمین بار است به کانون بی ثباتی تبدیل می شود و امواج آن می توانند تا کشور های همسایه برسند. این سومین شهر مقدونیه در نزدیکی مرز های کوزوو و صربستان قرار دارد و آلبانیایی ها یک سوم جمعیت محلی را تشکیل می دهند. آنها در 2001 با توافقات اورخید موافقت کردند و الان آنها را رد می کنند.
به گفته "نیکولا گرویفسکی" نخست وزیر مقدونیه، این دفعه موقعیت کاملا از قرار دیگر است و اختلاف ملت ها وجود ندارد. بله، شاید اینطور باشد، هر چند که "علی احمتی" جنگ جوی سابق "ارتش آلبانیایی مقدونیه" از طرف آلبانیایی ها در راس اعتراض قرار گرفته و اعمال وی می تنواند جنبه دور از ایدئولوژی داشته باشد. اعلامیه او در این باره که "اقلیت آلبانیایی از همکاری با آمریکا، ناتو و اتحادیه اروپا طرفداری می کند" راستای افکار مخالفان را دقیقا نشان داده و سناریوی سیر حوادث کنونی گویای آن است که آمریکا از نیات این ملت کوچک و با غرور حمایت می کند. این حمایت با همان شیوه هایی است که در اوکراین مشاهده شده بود.
در این کشور هم در راس اعتراض عادلانه سران خیلی متفاوت- یکی میلیونر دمکرات و دیگری جنگجوی سابق قرار گرفتند. مگر اینجا هم چهره های آشنایی نمایان نمی شوند که از آنها در کشور همسایه در طول سال تمام استفاده می کردند؟ هم اینک در مقدونیه بی نظمی ها و رویارویی مسلحانه و موارد تحقیر پلیس ها دیده شده. هنوز فراخوانی به قتل هواخواهان مسکو به گوش نرسیده ولی راستش در آنجا برای این کار قهرمانان محلی وجود دارند.
در این هنگام وزارت امور خارجه روسیه در باره پیامد های خطرناک این اعمال هشدار داده و مخالفان مقدونیه را از تکرار سناریوی "انقلاب رنگی" را بر حذر داشت زیرا در این صورت مقدونیه می تواند به صحنه جدید رویارویی روسیه و غرب تبدیل شود.
ولی کسانی که سیر حوادث به آنها بستگی دارد بدون این هم از همه چیز با خبرند. شاید تیرگی روابط مقدونیه و روسیه و در چشم انداز عقیم ماندن ساخت "جریان ترکیه" برایشان نه پیامد بلکه هدف حوادث جاری باشد. واکنش انفعالی بروکسل از اینجا سرچشمه می گیرد. ولی می خواهیم امیدوار باشیم که تجربه تلخ اخیر، فعالین غربی را خردمند سازد و جهان دوباره مجبور نخواهد شد مرتکب اشتباه های پیشین گردد.
