این سانحه موضوع یک نشست اضطراری اروپایی پیش رو شده که در آن استراتژی جدید مهاجرتی مورد بررسی قرار خواهد گرفت. نخست وزیر ایتالیا از کشور های عضو انحادیه اروپا دعوت کرده که در این رابطه به اقدام های قطعی بپردازند.
ماتئو رنزی اظهار کرد: در زمینه فاجعه ای که این روز ها رخ داد، اروپا باید همبستگی خود را نشان بدهد، همانطوریکه این کار را چند بار در طول تاریخ انجام داده بود. ما باید افراد کشته شده را بعنوان ارقام ساده تلقی نکرده و در فکر آن باشیم که مردم بودند که جان باختند.
بحران پناهجویان در مدیترانه در سال 2011 تیره شد هنگامی که در لیبی جنگ داخلی تمام عیار جریان داشت.
تعداد افرادی که تلاش می کنند خود را از طریق دریا به اروپا برسانند شش برابر افزایش یافته و به 42 هزار نفر رسیده.
تعداد افراد جان باخته نیز افزایش یافته و بنا به برآورد های موجود به یک هزار و پانصد نفر رسیده.
ایتالیا در زمان خود به کارزار ناتو در لیبی پیوست و سیاستمداران عمده آن کشور از عملیات جنگی کاملا حمایت کردند.
پیر لوئیجی برسانی رییس حزب دمکرات ایتالیا در سال های 2009- 2013 گفت: خودسوزی یک فرد جوان مبارزه بخاطر آزادی در خاور نزدیک را تحریک کرد. ایتالیا نمی تواند از مسئولیت سرپیچی کند. سازمان ملل متحد نیز برای اینکه قذافی ملت خود را نکشد قطعنامه ای صادر کرد. در آن زمان در لیبی مردم قیام کرده بودند.
رییس بنیاد فراملی برای صلح و پژوهش های آینده معتقد است که اروپا ناگزیر با پیامد های اعمال خود روبرو خواهد گردید.
یان اوبرگ گفت: تقصیر پیدایش هر آواره بدوش فروشندگان اسلحه است زیرا جنگ موجب عقب ماندگی و بنبست اقتصادی می شود. منظور آنهایی نیستند که در پی زندگی بهتر هستند مطلب سر این است که مردم دارند از جهنم فرار می کنند. وقتی جنگ شروع شد نوعدوستی مطرح نیست. این جریان چیز خوبی برای اروپا نوید نمی دهد. ضربات هوایی و تلاش های نسل کشی مردم نمی توانند مسایل را حل کنند، همه چیز به حال خود باز گشته و بدنبال آن موج تنفر و تروریسم و حالا موج آوارگان پدید می آید. اگر می خواستند اختلاف را از پیش رفع کنند و جامعه جهانی در واقع در راه این کار می کوشید مقدار تلفات مادی و انسانی به مراتب کمتر می بود.
