به گزارش اسپوتنیک، مهدی سیف تبريزی پژوهشگر مسائل روسيه و اوراسیا به اسپوتنیک گفت: شاید بتوان اهمیت این پروژه بین‌المللی را برای این دو پایتخت و دیگر کشورهای منطقه را در تغییرات سریع شرایط نظام بین‌الملل و ژئوپلیتیک منطقه دانست.
در سناریو‌های ژئوپلیتیکی امروز، بهبود روابط تجاری و اقتصادی میان کشورها یکی از مهمترین سیاست‌های دولت‌ها در ایجاد یک ائتلاف منطقه‌ای و بین‌المللی است. کریدور شمال-جنوب قطعا این چشم انداز را برای کشورهای منطقه تسهیل کرده و قدرت‌های منطقه‌ای را در چارچوب یک ائتلاف متحد و درک و همکاری متقابل بین آن‌ها را افزایش می‌دهد.
سیف افزود: به لحاظ راهبردی و اقتصادی، کریدور شمال - جنوب امن ترین، کوتاه ترین و ارزان ترین مسیر برای حمل و نقل کالا بین آسیا و اروپا است، این مسیر 40 درصد مسافت و 30 درصد از هزینه های تجاری را کاهش می‌دهد و کشورهای آسیایی و اروپایی می‌توانند کالاهای خود را تقریباً دو برابر سریعتر از مسیر فعال کانال سوئز مبادله کنند. وابستگی تجارت و اقتصاد جهانی به پهنه جغرافیایی هر کدام از کشورهای مسیر می‌تواند به ارتقا قدرت و جایگاه هرکدام از آنان در صحنه جهانی بیانجامد.
در همین راستا، توسعه کریدور شمال-جنوب فرصت‌های ژئوپلیتیکی زیادی را برای کشورها روسیه، آسیای مرکزی، ایران و آسیای غربی به ارمغان خواهد آورد.
موقعیت استراتژیک این کریدور روز به روز باعث افزایش توان اقتصادی کشورهای عضو خواهد شد. زیرا به لحاظ موقعیت جغرافیایی دارای ویژگی‌های منحصر به فردی است و دروازه اصلی تجارت جهانی و مسیر اصلی حمل و نقل آسیا و اروپا به حساب می‌آید.
وی در پايان خاطر نشان کرد: در این مسیر، ایران دارای پتانسیل‌های ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی ممتازی است که می‌تواند جایگاه تهران را به‌عنوان حلقه اصلی این زنجیره اهمیت ویژه‌ای ببخشد. مزیت‌های مانند: تامین انرژی پایدار (چهارمین دارنده ذخایر نفت در جهان و دومین دارنده ذخایر گاز در جهان)، ترانزیت امن، دسترسی آسان به آسیای مرکزی، خلیج فارس، اقیانوس هند و مدیترانه شرقی و همچنین ایجاد امنیت در جغرافیای جهان اسلام از مهمترین ویژگی‌های نقش ایران است.
از سوی دیگر روسیه با تکمیل پروژه فوق و فعال سازی تمام ظرفیت‌های این مسیر ترانزیتی می‌تواند بسیاری از گره‌های اقتصادی، سیاسی و امنیتی خود را که پس از اعمال تحریم‌های سنگین غرب دچار آن شده بگشاید و از سمت دیگر دسترسی به بازارهای جدیدی در منطقه خلیج فارس و آسیای جنوب شرقی این امکان را به مسکو می‌دهد تا در راستای سیاست‌های خود در خصوص ایجاد ارتباطات وسیع با کشورهای جنوب جهانی از ابزار قوی‌تری برخوردار شود.