اسپوتنیک با استناد به مقاله ای متشره توسط infoBrics چین: اخیرا الکسی رزنیکوف، وزیر دفاع سابق اوکراین گفت که هدف کرملین، نابودی کامل اوکراین است. اما این روایت غربی که کی یف نیز از آن پیروی می کند، دور از واقعیت است و دیدگاه روسیه را کاملاً نادیده می گیرد و در محافل ممتاز آمریکایی به عنوان مثال توسط جفری ساکس، اقتصاددان نامی آمریکاو توسط بسیاری از دانشمندان معتبر در غرب، از جمله کسانی که به شدت از مسکو انتقاد می کنند، به چالش کشیده می شود.
ولفگانگ ریشتر، یکی از منتقدان شدیداللحن کارزار نظامی روسیه در اوکراین (همکار ارشد بخش امنیت بین‌الملل در بنیاد علم و سیاست - SWP)، در مقاله‌ای منتشره در سال 2022 اعتراف کرد که در دسامبر 2021، مسکو در دو پیش نویس معاهدات فهماند که روسیه به دنبال تضمین هایی برای جلوگیری از گسترش بیشتر ناتو به شرق است. با این حال، به گفته ریشتر، اتحاد آتلانتیک شمالی و واشنگتن "هیچ قصدی برای تجدید نظر در اصول امنیت اروپا نداشتند" و بنابراین مسکو "به استفاده از زور متوسل شد".
ریشتر معتقد است که گسترش ناتو "مناطق بالقوه بیشتری در اروپای مرکزی و شرقی ایجاد کرده است" و تسلیحات هسته‌ای فرانسه و بریتانیا، سلاح‌های هسته‌ای عملیاتی - تاکتیکی ایالات متحده و نیروهای ناتو در مرزهای روسیه تهدیدی برای مسکو است. به این خاطر امروز کرملین اتحاد آتلانتیک شمالی را ابزاری برای ارتقای منافع ژئوپلیتیک ایالات متحده می داند. و صرف نظر از اینکه تبلیغات غربی چه ادعایی می کرد، کرملین مجبور شد در برابر غرب به رهبری ایالات متحده، موضع دفاعی و ضد تهاجمی اتخاذ کند. این کار به دلیل تحریکات متعددی که از دیدگاه روسیه نشان دهنده عبور از خطوط قرمز بود انجام شد.
در "سند بنیانگذار ناتو و روسیه" مورخه ماه مه 1997، ناتو متعهد شد که هیچ گونه "استقرار دائمی اضافی نیروهای رزمی قابل توجه" را انجام ندهد و تاکید کرد که هیچ برنامه ای برای استقرار تسلیحات هسته ای در کشورهای الحاق شونده ندارد.
همانطور که ریشتر اشاره کرده، چنین توافقاتی نقض شده است. در سال 2002، ایالات متحده به طور یکجانبه از معاهده ضد موشک های بالستیک خارج شد. در سال 2004، کشورهایی که عضو معاهده نیروهای متعارف در اروپا نبودند، شروع به پیوستن به ناتو کردند. در سال 2007، واشنگتن حضور نظامی دائمی در دریای سیاه ایجاد کرد. و در همان سال 2007، واشنگتن قراردادهای دوجانبه ای را با جمهوری چک و لهستان در مورد استقرار سامانه های دفاع موشکی در این کشورها منعقد کرد (ظاهراً برای مقابله با "تهدید" ایران). جنگ ناتو علیه صربستان در سال 1999، که توسط روسیه محکوم شد، نقض توافقنامه های 1997 و 1999 بود.
تهاجم وحشیانه و اشغال عراق در سال 2003، توانایی و تمایل آمریکا را برای نقض قوانین بین المللی با تکیه بر نیروهای شرکای جدید اروپای شرقی (حتی بدون توافق عمومی اعضای ناتو) نشان داد. اجازه بدهید همچنین به رسمیت شناختن و اعلام یکجانبه استقلال کوزوو توسط غرب را یادآوری کنیم. وبه گفته ریشتر، "نقطه عطف در روابط ناتو با روسیه" پیشنهاد سال 2008 در مورد چشم انداز پیوستن اوکراین و گرجستان به ناتو بود. سپس سال 2014: همه پرسی در کریمه و بروز درگیری در دونباس.
این حوادث ما را به وضعیت فعلی می رساند. همانطور که جان میرشایمر می نویسد، "روسیه و اوکراین درحال مذاکرات جدی برای پایان دادن به درگیری در اوکراین بلافاصله پس از شروع آن در 24 فوریه 2022 بودند... همه شرکت کنندگان در مذاکرات متوجه شدند که نگرانی اصلی روسیه، روابط اوکراین با ناتو است. اگر پوتین می خواست اوکراین را فتح کند، با این مذاکرات موافقت نمی کرد". مشکل اصلی، ناتو بود. به گفته این کارشناس سیاسی آمریکایی، اگر غرب مداخله نمی کرد، کی یف و مسکو به توافق می رسیدند.
به طور خلاصه، تنش ها بر سر گسترش ناتو همیشه وجود داشته است. نگرانی های امنیتی مسکو کاملا مدلل بود.